Logboek

We zijn donderdagnamiddag. Buiten regent het “cats and dogs”. De wind loeit met zo’n kracht dat onze dertien ton nu en dan slagzij maakt ook al is ze stevig vastgeknoopt aan de “hamerhead” (einde van een steiger in T vorm). De koffie staat op en Sonja heeft zich genesteld voor ons groot televisiescherm voor een namiddagje internetten. Op de achtergrond hoor ik zachtjes Queen “I want to be free”. Binnen is het lekker gezellig dus. Ik twijfel om onze kachel aan te steken. Lijkt zo overdreven vind ik. Enkele dagen terug lagen we nog met 20 graden en meer te zonnen op een spiegelgladde zee. Nu ziet deze er zo glad niet meer uit. Eerder gevaarlijk ruw zoals mijn baard die al een aantal dagen aan het bloeien is. Gelukkig liggen we net om een bocht in de rivier zodat we van het ergste gespaard blijven. Ik schenk de koffie in en werk mijn calorieën met zoetigheid ietsjes bij. De wind is gedraaid en waait nu bijna recht onze kuip in. Zopas kwam een zeiljacht binnen met doorweekte kinderen aan boord. Ik had medelijden met hen. We schrijven 14u30. Ons luik gaat dicht. Pffff….

Sonja leest terwijl de nieuwtjes voor via Facebook terwijl ze me nogmaals vraagt hoe dit stuk van Engeland noemt. Cornwall is mijn antwoord. By the way: we liggen sinds een 3-tal dagen in Falmouth. Voor de zeilers onder ons wordt de naam van deze stad onvermijdelijk in één adem uitgesproken met Biskaje en La Corunâ. Immers van hieruit wagen jaarlijks honderden boten de oversteek naar de Noord Spaanse stad om dan verder via Portugal af te zakken naar warmere en vooral drogere oorden. De Vistors haven is inderdaad een mengelmoes van verschillende nationaliteiten te herkennen aan de vlag die wappert op elk achterschip. Ieder druk in de weer proviand aan te leggen voor de 3-daagse oversteek, routes en uitwijkmogelijkheden vast te leggen, weerberichten opvragen en heropvragen en ga zo maar door. Wij liggen wijselijk niet in die haven maar iets verder op de rivier. Twee redenen : we zijn niet van plan een mooi stuk Frankrijk aan ons te laten voorbij gaan. Ons plan is immers van hieruit over te gaan naar Brest of naar het onmogelijk uit te spreken L’Aber Wrac’h. Van daaruit via eilanden-hoppen tot aan La Rochelle en dan zien we wel. De andere reden was dat onze Yanmar motor zijn eerste onderhoud nodig heeft en in het kader van eventuele garantie, we dit best laten uitvoeren door een erkende dealer. De mecanieker is vanmorgen langsgekomen en na een 2-tal uurtjes ons Yanmarke gezond verklaard. Probleem opgelost. Maar voor een ander probleem vinden we niet onmiddellijk een oplossing : één van onze gasflessen is leeg en blijkbaar is Engeland niet de ideale plaats om die te vervangen. We werden van de ene chandler naar de andere gestuurd maar blijkbaar hebben wij een afwijkend model van fles en mogen flessen sinds kort ook niet zomaar bijgevuld worden. Geen nood : op naar Frankrijk dus. Maar hiervoor zal het weer (lees: wind) wel beter moeten worden.

Ik heb net zo’n 8 Bf wind rond mijn oren gevoeld terwijl ik buiten onze twee fietsen probeerde te verzekeren. Aan de overkant van het water is een Genua (voorzeil) losgeslagen. Maakt een hels lawaai en als de eigenaar niet vlug opduikt vrees ik het ergste voor zijn zeil, stag en mast. Natuurgeweld … je zou er stil van worden … en binnen blijven.

“And did you enjoy ?” vroeg ik aan Simon en Tracey na
onze dagtrip van Brighton naar Portsmouth. “It was fantastic” was hun antwoord.
Toch beseft Simon nu veel beter hoe gevaarlijk het is om te lang onderdeks te
blijven, want toen hij zijn karakterkopje terug bovenstak bleek de
spraakwaterval precies zonder water te zijn gevallen en leek zijn gebruinde,
bijna altijd lachende, gezicht meer op zo’n ondefinieerbaar gekleurd sopje nà
de afwas…. Maar … ze hebben genoten,
zelfs bij zo’n 25 knopen wind toen Snow Goose zich op haar zij legde en de
Noordzee onder haar boeg spetterde. Alle
hoekjes en kantjes van ons schip werden digitaal vastgelegd voor het nageslacht
alsook het binnenvaren van Portsmouth tussen het drukke havenverkeer vonden ze
geweldig. Het aanleggen bleek een “piece of cake” voor Simon en éénmaal ons
huis veilig verbonden was met de Gosport Marina, trakteerden wij hen op … fish
and chips! Zaten wij daar gezellig HET nationale gerecht binnen te slokken,
werden wij daar wel door de uitbaatster aangemaand zeker om geen alcohol te
drinken op haar terras ! Blijkbaar geeft dit een verkeert signaal naar de jeugd
?! Enfin, onze vrienden vertrokken met
de ferry richting station en hun huis nadat ze onopvallend aangaven dat ze deze
zomer wel eens in Portugal willen zeilen …

Van Portsmouth ging het twee dagen later onder volle zon
en bijna geen wind naar Yarmouth op Isle of White, om daar in de late namiddag
aan onze eerste mooring te hangen (dit is een verankerde boei die je oppikt en
vastmaakt aan je schip). Opnieuw een prachtige dag zodat we de intimiteit van
onze kuip verkozen boven de drukte van de stad waar het startschot gegeven werd
van een festiviteitenweekend.

We probeerden ondertussen in onze dagen een beetje
patroon te brengen : ’s morgens deed ik een poging het to-do lijstje aan Snow Goose in te korten,
terwijl mijn first mate voor de boodschappen zorgde. Zo werd de herstelling aan
het teak dek afgewerkt, verving ik de van Eric meegekregen windmolen bovenin de
mast, herstelde ik een winch die weigerde te blokkeren bij het opentrekken van
de Genua, en met meer geluk dan kunde slaagde ik er ook in een vervelend geklop
uit Antoine (onze automatische piloot) te minimaliseren. Mijn keppe zorgde er
intussen voor dat we ook in Engeland echte Vlaamse keuken konden genieten :
hespenrolletjes, zurkelpatatjes en zelfs friet met steak !

Op 25 mei om 6u (!) ’s morgens zeilde Snow Goose de baai
uit naar het 38 mijl verder gelegen Weymouth.
Dit was de verste bestemming aan de Engelse Zuidkust waar wij in het
verleden ooit in onze 3 weken vakantie waren geraakt. Opnieuw een stralende zon
maar naar het einde toe wakkerde de backstag wind terug aan en met enkel het
grootzeil uit gleden wij de gezellige haven binnen. We kregen een plaatsje
toegewezen aan de stadskade vlakbij het centrum. Bijna onmiddellijk werden we
door de voorzitter van de overliggende zeilclub uitgenodigd voor een drink.
Maar doordat Sonja reeds kennis had gemaakt met opvarenden van een 3-master (!)
en wij ook daar free drinks kregen, begrijp je dat het vrij moeilijk was om een keuze te maken… Blijkbaar
treuzelden we te lang want toen we richting het prachtige oude zeilschip
“Pelican of London” trokken, bleek de live band, die zéér sterk bezig was, net
pauze te houden voor het diner. Pech… maar niet voor lang ! Wij zakten gewapend
met onze I-pad en laptop af naar de Royal Dorset Yachtclub waar we midden een
50 jarig feestje van KT (lees Katie) terecht kwamen, MET live band ! In de luie

fauteuils zaten we net iets te veel in the picture (we zaten net voor een
kolosaal video scherm waar het leven van de jarige uit de doeken werd gedaan)
zodat we wijselijk naar een iets onopvallender plaats verhuisden. Samen met
onze achterburen (twee jonge zeilers en
een spetterende zwarte jonkvrouw) waren wij de enige niet geïnviteerden . Blijkbaar wilden die jonge gasten niet
onderdoen voor elkaar want de volgende morgen, net toen wij aan het genieten
waren van een heerlijk ontbijt in de kuip, vloog daar ene naar de reling en kotste
al zijn ingewanden uit ! De Engelse madonna trok zich hier niets van aan,
integendeel, zij trok iets uit en ging vlak voor onze neus zonnebaden (slik)….

Weymouth heeft verder alles wat je verwacht van een
Engelse badstad : een langgerekt strand, inclusief amusementspark, met duizenden
dagjesmensen die allen, gekleed in de meest bizarre kleren, hetzelfde parcours
afwandelen; Engelse jeugd die buiten hun stamcafé samen drummen om zo luidruchtig
mogelijk elkaars tatoo’s te tonen; honderden (!) families die gezeten op de
kademuren schuimloze Lagers naar binnen werken terwijl hun kroost fish and
chips eet gewikkeld in krantenpapier; maar ook traditie natuurlijk zoals
doedelzakspelers of dagelijkse zeilwedstrijden in open bootjes. We love it !

Binnen enkele weken wordt hier gestreden voor de
Olympische medailles in het zeilen wat heel duidelijk wordt in de prijzen voor de liggelden in deze
periode(juli-aug) …. beter hier wegblijven danl!!

Toen de wind het uiteindelijk voor bekeken hield (paar
dagen 6-7 bft), en nadat mijn persoonlijke kapster mij een knipbeurt gaf op de
steiger, in de blakende zon en onder
veel belangstelling, zetten wij uit richting Torquay . De route zou ons volgens
de pilots langs één van de gevaarlijkste plaatsen van de Zuidkust brengen, nl. Portland
Bill… Van de voorzitter van de Weymouth Sailing Club had ik echter genoeg tips
gekregen om het veilig te houden. Wat
ook zo verliep en nà 50 mijl varen bereikten we de Engelse Rivièra : palmbomen,
luxejachten en terrasjes. Een prachtig stukje natuur hier, maar betaalbaar ?
Tja, toen ik voor 2 nachten wou betalen slikte ik bij het horen van de prijs en
zei vrij beleefd dat we, gezien ons budget en de nog lange weg te gaan, dan
maar één nacht konden blijven waarop de man onmiddellijk de prijs met bijna de
helft omlaag bracht! Flaneren door de straten en met de fietsen een bezoek
brengen aan Cockington (een soort Bokrijk) om nadien in de kuip te genieten van
de cateringservice van mien vrouwke was zo’n beetje alles wat op het programma
stond vandaag. Terwijl ik jullie deze lijntjes schrijf heeft Sonja bijna haar
eerste, blijkbaar spannende, boek uit want anders zou ze al lang in slaap zijn
gevallen… Slaapwel !

Ondertussen zijn we Dartmouth binnengelopen. In één
woord: indrukwekkend. Dartmouth ligt
langs een grote rivier, de Dart, die zich verder landinwaarts kronkelt en waar
je de keuze krijgt om te ankeren, aan een mooring te gaan liggen of gewoon
langs een ponton. Wij kozen voor het laatste aangezien we eerst van een
plaatselijke zeiler gaan afkijken hoe het afmeren tussen 2 boeien moet
gebeuren. Met zicht op de Royal Navy opleidingsschool en in een blakend
zonnetje staat mijn zelfgemaakte(allé: door Sonja) vanillepudding met speculoos
te wachten ….smakelijk!

Als laatste : we zullen straks nog enkele foto’s bijvoegen bij bestaande albums en het album van Engeland.

Wij die dachten dat we een zee van tijd zouden hebben, komen dus bedrogen uit. De dagen vliegen voorbij als de wind die ons over de Noordzee bracht. We zijn ruim een week vertrokken en nu pas vinden we de tijd om enkele foto’s en een beetje tekst overzee te sturen. Zo hebben we we daarstraks enkele foto’s bijgezet in het album “De laatste dertig dagen” en drie nieuwe aangemaakt “Het vertrek”, “Stops in Oostende en Nieuwpoort” en “Engeland – De Zuidkust”.

Maar vooreerst willen we iedereen bedanken voor de vele reacties, mails en foto’s die wij ontvingen. Het is onmogelijk voor ons om iedereen persoonlijk hiervoor te bedanken, maar geloof ons vast en zeker dat wij dit zéér waarderen en aan iedereen : DANK !!!!

Snow Goose verliet haar laatste Belgische haven (Nieuwpoort) op 17 mei 2012 om 7u ’s morgens voor een “Hemelse Vaart” naar Engeland. Wat grotendeels rustig verliep, werd toch nog spannend toen we de Engelse Shipping lane aan het oversteken waren en drie voortbruisende containerschepen ons in hun vizier kregen. Twee waren wij te snel af, maar de derde leek ons te gretig en vooral te groot, zodat wij wijselijk een tijdje haar richting meevoeren om dan achterlangs Brighton binnen te lopen nà een tocht van 21 uren. Ook hier even adrenaline want vanop zee gezien is het niet echt simpel om tussen al die verlichting de juiste lichtjes (lees de haveningang te vinden). Als je dan nog weet dat het zo goed als laag water was, en wij van Brighton Marina, als antwoord op onze vraag of het wel veilig was om nu binnen te lopen, een “we hope so…” kregen, tja…. dan begrijp je wel dat we Blankenbergse toestanden zagen voorbijflitsen, maar nà 70 cm onder de kiel, dobberde Snow Goose eindelijk rustig aan de Engelse steiger.

Nà een comateuze slaap brachten wij allereerst bezoek aan vrienden, Tracey en Simon, die prachtig hoog boven Brighton wonen. We werden er ontvangen als familie en zij trakteerden ons met een etentje in Pavell,het beste Indische restaurant ter wereld (dixit Simon). THANKS TRACEY AND SIMON!

Diezelfde avond slaagden wij er zelfs in om in een echte Engelse pub Chelsea te Champions League te zien winnen, gevolgd door … een Engelse vechtpartij. Dus vlug wegwezen want de cops were coming..

Intussen werd het stralend weer en de zondag belandden we middenin een rally van London naar Brighton van duizenden mini’s. Je gelooft echt niet hoe fanatiek die Engelsen met die wagentjes bezig zijn. En wij … fier natuurlijk, want wij reden ook rond met onze mini….fiets J

Hadden wij wel weeral geluk zeker want net dit weekend was het festival weekend in Brighton, en dus massa’s volk en straatanimatie en free drinks !

Maandag werd een klusdag (de teak in tweede gangboord eindelijk afgewerkt) en een luierdag. Morgen, dinsdag zeilen we 40 mijl verder naar Portsmouth samen met Tracey en Simon die nog nooit gezeild hebben. Hopelijk komt dat goed …