Logboek

Turkije. Land van de moskeeën, luid kwelende muezzins,
kleurrijke bazaars, dolmussen, durums, maar ook land van de ontelbare kappers,
berbers genoemd. Nà maandenlang rond te dobberen tussen de Griekse eilanden,
waarvan ik later wel één en ander zal neerpennen, leek het tijd om deze tot
toeristische attractie verheven barbiers een bezoekje te brengen. Niet dat het
mijn idee was natuurlijk (ik heb immers mijn privé kapster mee aan boord), maar
onder lichtelijke dwang van op bezoek zijnde vrienden (Sabine en Ludo) die
natuurlijk samen zweerden met mijn bedgenote, kon ik in Marmaris niet weerstaan
aan een uiterst vriendelijke kerel en twee paar uiterst verleidelijke
vrouwelijke, maar ook naar spektakel verlangende ogen.

Vijftien Turkse lira zou het mij kosten. Zo’n vijf euro
is op vandaag inderdaad een “batje” zoals wij, West Vlamingen, dit noemen. Ik
was enige klant en had drie kappers, waarvan blijkbaar één in opleiding was
(zouden leercontracten daar ook bestaan?), tot mijn beschikking. Luxe!

Het begon allemaal, zoals zoveel uitspattingen, héél
onschuldig, alhoewel… Ik moest me uitkleden! Akkoord, niet helemaal natuurlijk,
hiervoor was ik aan het verkeerde adres, maar gewoon mijn t-shirt uitdoen. Daar zit je dan in je blote torso naar jezelf
te kijken… Om het toch een beetje deftig
te houden kreeg ik gelukkig een echt valse Burberry schort voorgebonden.

De meter liep, het werk kon beginnen. Beetje knippen
hier, beetje knippen daar, vooraan, in de nek achteraan, opzij rond beide oren,
tot onze vriend doorhad dat er bovenaan niet veel te knippen viel omdat er
simpelweg niets meer groeit…

Dus over naar plan B zag ik hem denken. ‘You could
need a good shave’ hoorde ik hem eerder bevestigen dan vragen. Twee letters
later (‘OK’) en zeker vijf minuten lang, was hij als een stukadoor die aan het
pleisteren slaat, mijn zo spaarzaam gebruinde façade aan het inkwasten met
massa’s witte scheerzeep. Ordinaire scheermesjes zijn hier taboe, dus toverde
hij plots zo’n open scheermes (shavette) uit zijn borstzak te voorschijn en
zwengelde het moordwapen uiterst behendig maar ook uiterst dichtbij mijn
angstige ogen en neus. ‘Oef, hij had het nog gedaan’ gutste bij z’n eerste
schaafbeurt als een geruststellende gedachte door mijn gemartelde hersenen.
Snel, maar toch minutieus, voelde ik het lemmet van boven naar beneden over
mijn teer velletje glijden. Eén kilogram schuim en vijf gram stoppels later,
begon hij opnieuw aan zijn plaasterwerk, precies om de fijne scheurtjes en
gaatjes in mijn smoel nog op te vullen. En even vlug en nauwkeurig kwam ook
deze tweede beurt aan zijn einde.

Klaar is Kees dacht ik nog, maar toen kwam
Marie, neen, Sonja en Sabine binnen. De show moest nog beginnen! Knippen en
scheren overleefd. Ik wist echt niet wat die gast nog van plan was met mij. Ergens
achter mij viel het woordje ‘ontharen’. Oksels ? Mijn drie borstharen? Lager???
Nog lager ? Mijn ex-voetbalkuiten ? Njet. De haren in mijn welriekend neusorgaan!
Ik haat het: met zo’n elektrisch vibrerend ding in mijn neus gaan, kriebelen
dat dat doet en dan met elke snok één haartje uittrekken. Neen, niets voor mij.
Alsof onze vriend mijn vrees kon lezen, begon hij met een uiterst zachte
borstel een groen, nogal heet brouwsel op, rond en in mijn neus te smeren.
Onnozel en een uiterst lachwekkend zicht natuurlijk.

De intussen dichter
geschoven dames zag en hoorde ik huilen van het lachen. Fototoestellen zag ik
flitsen. Voorbijgangers hielden halt om deze vreemde man met groene neus te
aanschouwen.

Gelach langs alle kanten ging plots over naar luid geschater langs
nog meer kanten, want terwijl ik daar op voltrekking van het vonnis zat te
wachten, voelde ik plots een steekvlam vlak bij mijn oor! Mijn vriend, die ik nu
meer mijn vijand noemde, kon blijkbaar niet genoeg krijgen van mij, en vond er
niet beter op dan de haartjes in mijn oren weg te schroeien met een brandende
fakkel! Ik wist zelfs niet dat daar haren groeiden! Als een vuurspuwer danste
hij rond me en probeerde de schroeiplekken te minimaliseren…

Toen ik terug afgekoeld was en de omstanders terug konden
ademen in plaats van lachen, keek de vijand mij recht in de ogen, sprak als
afleiding zijn Turkse, onverstaanbare toverspreuk, en trok met een krachtige
ruk de groene smurrie van mijn neus. Het voelde alsof alles weg was, inclusief
mijn neus, maar een blik in de spiegel concludeerde anders: ze stond er nog. Nu
wel vrij van haren, zwarte punten, mee-eters en nog van die toestanden in en
rond mijn neus, maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat daar binnenin
meer foetsie was dan dat de bedoeling was.

Opgelet ! De volgende foto is niet bedoeld voor gevoelige kijkers !

Enfin, na dit neuswaxen en fakirgedoe
met mijn oren was ik al halfweg gekomen met mij terug aan te kleden, toen mijn
radicale moslimbroeder de dames overtuigend maar volledig overbodig kon wijsmaken
dat de huid van mijn glad gepolijste neus te fel contrasteerde met de rest van
mijn Vlaamse smikkel, zodat een
volledige gezichtsbehandeling ECHT nodig was! Wat kon ik doen ? Juist, niets
dus en gewoon toegeven aan de Almachtige.

Groen was blijkbaar zijn lievelingskleur want nu smeerde
hij uit een ander potje een soort slecht riekende spinaziekleurige smurrie over
alles wat nog restte van mijn oude ik. Dat goedje rook eerder naar formaline,
het brouwsel dat ze gebruiken om de doden mee te balsemen… Blijkbaar noemen wij
dit beschaafder een maskertje leggen of peeling (mijn kl..). Onbetaalbaar
hilarisch natuurlijk : nu zat ik daar nog steeds halfnaakt, aanschouwd door
langs slenterende toeristen als één of andere etalagepop, met een smikkel net
als een stik jaloerse Hulk, wachtend tot mijn ‘maskertje’ droog was.

Een kwartiertje later, die opgevuld werd met het, geloof
het of niet, trekken van mijn wenkbrauwen, waarbij het leek alsof onze Turkse
artiest die haartjes met zijn tanden uittrok in plaats van met een soort
operatie-naaigaren, pelde hij alles er met
een beetje geluk mooi terug af. Om de vuile randjes en resten weg te werken,
mocht ik dan voorovergebogen met mijn hoofd over een wastafel hangen, waarbij
mijn gezicht gewassen werd. Onze kameraad kon mij natuurlijk onmogelijk laten
gaan zonder ook mijn overgebleven haar te wassen, en na twee shampoobeurten,
een föhnbeurt, en veel geklets op mijn bolle wangetjes met zéér irriterende en
dan zalvende aftershave, was het eindelijk zover.

‘Haja ilal-salah’ klonk als een zegen door de
luidsprekers van de minaret. Tijd om te gaan dus. T-shirt terug aan, en oeps…
nog betalen natuurlijk. Juist, daar stond ik dan met mijn belachelijke vijftien
turkse liras. Heel de één uur durende show, kostte mij, na afdingen natuurlijk,
uiteindelijk zo’n 17 euro, inclusief de Turkse thee tussendoor. Conclusie. Het
zijn commerçanten die Turken, maar wel vriendelijke…

Volgende keer zal het mijn beurt zijn om te lachen en
foto’s te nemen van mijn teerbeminde want.. we gaan buikdanseressen gaan kijken,
en dát zullen jullie met veel meer plezier bekijken !

’t Is weer voorbij die mooie zomer, want we hebben vandaag 8 oktober onze winterhaven bereikt ! In Finike (Turkije) zal Snow Goose 6 maanden lang hopelijk zonder al te veel tegenstribbelen alle schuur-, timmer-, verf- en andere werkjes ondergaan. Wijzelf keren voor ruime tijd terug naar ons vlakke landje. Eindelijk terug naar dat koude, natte, mistige en grijze België. Joepie !

Bij deze een update van de afgelopen weken en maanden.

Na ons oponthoud op het Griekse eiland Syros (zie: De
Cycladen met zijn Meltemi)) zijn we zigzag van links naar rechts en van noord
naar zuid door de Cycladen gezeild. Ze zijn allemaal verbonden met elkaar en
met het vasteland (vooral Athene en Rhodos) via grote ferryboten en kleinere
maar vluggere vleugelboten. Het ene eilandje al mooier dan het andere maar
allemaal zo…rustig. De Grieken kennen hier het systeem en meestal zijn het dus
Griekse toeristen die men hier aantreft maar nooit in grote getallen. ( Op
Folegandros, 1 vd eilandjes en supermooi, heeft Justin Henin een huis, hebben
we hier ontdekt) De Grieken vliegen naar de grotere eilanden en nemen daar de
ferry naar de kleine eilandjes. Echt jammer dat de Belgen dit systeem nog niet
ontdekt hebben, want het is o zo de moeite waard! Misschien schrikt voor velen
ook de lange reisweg af en wordt het te moeilijk met de aansluitingen met de
ferry enz. Je moet er echt wel iets voor over hebben om er te raken. Maar ook de
hotelletjes zijn steeds weer superrustig en supermooi! Maar op die manier
blijft de massa natuurlijk weg, en dat maakt het natuurlijk ook extra leuk!

Op de Cycladen hebben we dus vooral goed gezeild en
tussendoor geschuild voor de Meltemi. De eilandjes zijn heel droog en dor en
hebben meestal 1 dorpje op het hoogste punt van het eiland, dat iedere keer de
“Chora” genoemd wordt. Deze hebben we dan ook heel regelmatig bezocht, soms in
de snikhete zon, soms ’s avonds, met bus of taxi. En iedere x werden we terug
heel positief verrast. Heel mooie, verzorgde, witte met bleekblauwe raampjes en
deurtjes huisjes. En heel veel kleurrijke bloemen aan de geveltjes.

En terug met heel vriendelijke mensen. Op Kithnos werden
we uitgenodigd op de boot van een Atheens echtpaar dat er voor een paar dagen
was.

En ook daar werden we in de Chora door een man binnen in
zijn huis gevraagd, om kennis te maken met zijn Amerikaanse vrouw. Heel leuk
allemaal. Dat zijn van die momenten dat je beseft dat het leven gewoon en
simpel kan zijn. En dat dit zo’n goed gevoel geeft: terug naar de basics, niet
veel nodig en lieve, ontspannen mensen rond je. Gewoon gelukkig zijn…..

Waar waren we?

O ja, na alle kleine en grotere eilandjes zijn we
afgezakt naar Santorini. Heel bekend, goed bereikbaar en dus heel toeristisch.
Een must-have-done maar niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er maar 1 nacht
gebleven en zijn we daags nadien richting zuiden vertrokken, recht naar Kreta.
Waarbij we dus ook de Cycladen verlieten. We hadden nood aan minder wind,
minder zoeken naar een schuilplaats en rust. De Cycladen waren naar ons gevoel
heel intens en vermoeiend geweest. We zijn dan ook recht naar een haven
gezeild, Rethymnon, en bleven er een week.

Kreta kenden we alleen van naam en Rethymnon bleek dus
het Blankenberge van Kreta. Gelukkig lagen we terug net ver genoeg van de
drukte, zodat we ons konden terugtrekken als we dat wilden. We waren daar een
weekje toerist tussen alle andere toeristen en vonden dit heel leuk. Overdag
strand, ’s avonds uit eten, ijsjes likken, café frappé drinken,…. tot rust
komen!

Tijdens ons “vakantieweekje” hebben we de highlights op
het eiland bezocht met o a scooters. Hoe de wandeling door de Samariakloof
afgelopen is hebben jullie ondertussen al kunnen zien op voorgaand filmpje!
Ondertussen blijkt nu ook dat, na verwijdering van de nagellak, onder mijn 2
grote teen nagels bloed zit en van 3 andere tenen is de nagel gewoonweg
helemaal uitgevallen! Voor mij geen kloofwandelingen meer!Enfin, we hebben het
overleefd en ik houd het nu meer op zeilen en zwemmen.

Tussendoor heeft Nico ook kunnen kennis maken met de
minder leuke kant van Griekenland: een boete opgelegd door de politie voor het
scooteren zonder helm. Dan moet je weten dat niemand een helm draagt en dat er
zich soms hele families op die scooter bevinden, zittend, staand, hangend,….
Maar ja, wij reden op een huurscooter en dat hadden ze gezien natuurlijk. Maar
met heel Griekenland maar niet met ons hoor: na heel wat gepalaver zijn we
doorgereden, met helm en met een papiertje volledig in het Grieks opgesteld dat
we gewoon horizontaal hebben geklasseerd zonder ook maar enig gevolg aan te
geven.

Na ons verblijf op Kreta konden we direct richting
Turkije zeilen, ware het niet dat we half september een afspraak hadden in
Marmaris met Kim, Miek en de baby en ook, met Sabine en Ludo (vrienden). De ene
zijn er op hotel van 12 tot 19 sept en de andere van 7 tot 14 sept. En blijkt
nu toch wel dat Nico’s verjaardag daar net in viel! Dus mikten we om een 5 tal
dagen in de haven van Marmaris te liggen. En doordat we daar veel te vroeg
zouden aankomen, en we nog geen zin hadden om Griekenland te verlaten, zijn we
vanaf Kreta richting Kos (nr het noorden) gegaan. Blijkt dat deze hoek van
Griekenland (= de Dodekanesos) de meest winderige is! En wij dachten dat we van
de Meltemi af waren! Niks van!

Nog eventjes moeten wachten op Kreta op de juiste dag (en
hopen vuile was gedaan!) en toen vertrokken we voor 24u recht naar Tilos
(eilandje net naast Rhodos omdat Rhodos niet bezeilbaar was). De hele dag en
nacht hebben we supergoed kunnen zeilen en ’s morgens om 9u aangelegd in het
haventje. … om terug te schuilen voor de Meltemi….Maar ach…. er was een
supermarktje (dat 1x per week werd bevoorraad via de ferry!) en een strandje.
En we vonden er ook een hotel met zwembad waar we incognito konden zonnebaden
en zwemmen. Niet klagen toch…

Na de 5de dag zijn we vertrokken naar de haven
van Kos. Een heel gewone, grote maar superdrukke haven. Na veel gepalaver
mochten we uiteindelijk 5 nachten blijven. Ja, soms is het gewoon vol en moet
je buiten blijven, weer of geen weer.

We hadden echter een gebroken auto-pilot en zelf de hele
tijd sturen zagen we echt niet zitten. Na wat rondvraag vond Nico een
metaalbewerker die het probleem kon oplossen. Nogal een geluk want op Kreta
hadden we een gebroken, koperen deurscharnier en daar kon niemand ons helpen.
Dan hebben we maar helplijn Belgie ingezet. Het desbetreffende scharnier werd
meegegeven met een Belgische koppel dat we leerden kennen tijdens de
Samaria-hel, tante Marleen bleek in hun buurt te wonen en zij heeft het naar
mijn pa gebracht die het heeft laten herstellen. Dochter Kim heeft het
ondertussen terug meegebracht in Marmaris. Tja, soms moet men improviseren en
een beetje geluk hebben…:-)

Het was onze eerste kennismaking met Kos en we vonden het
heel grappig om al die fietsende toeristen en Grieken bezig te zien. Er liggen
zelfs fietspaden. Het zijn dan ook vooral Nederlanders die je ziet en hoort. Je
kan er zelfs bitterballen eten. Wat we dus ook gedaan hebben….

We hebben er niet gefietst maar terug gescooterd en het
eiland verkend en terug “toerist” gespeeld. En onze voorraad bier en wijn
ingeslagen want er kwamen mails van mede boaters die al in Turkije waren met de
melding dat dit daar allemaal veel duurder was.

We zijn ondertussen een heel stuk verder oostwaarts en al
een 4-tal weken in Turkije waarbij we in de baai van Marmaris een heel mooi
plekje gevonden hebben aan de enige steiger van een gloednieuw hotelletje (Yota
del Mar) en waar we voor een prikje een 10-tal dagen konden blijven waarbij
duchtig gebruik werd gemaakt van hun strandje, zonnebedden, zwembad, douches,….
En we onze gasten vele malen hebben ontvangen.

Sabine en Ludo, het was zalig om
de dagen met jullie door te brengen. Samen luieren, lezen, zwemmen, winkelen,
kapper gaan, roddelen, drinken, eten,…. We hebben ervan genoten! Bedankt ook
voor de meegebrachte lectuur en Belgische chocolade! (en daar heeft Nico vooral
van genoten J )En
zeker en vast dikke mercie om een tijdje jullie fototoestel te mogen gebruiken
(aangezien de onze het begeven heeft)

En ook nog eens bedankt voor het fijne ontbijt dat we
mochten nuttigen in jullie hotel op de ochtend van jou verjaardag Sabine!

Kim, Miek en Miro: lief dat jullie jullie vakantie in
Marmaris hadden gepland zodat we terug even een “familie”leven hadden. Heel erg
hebben we genoten van het weerzien en het was leuk te merken dat kleinzoon Miro
het heel goed doet en al uitgegroeid is tot een heel lieve, flinke jongen! We
hebben genoten!

19 september bleven we terug alleen achter en was
iedereen terug naar Belgie vertrokken. We hadden het wel gehad met Marmaris dus
hebben we ook de baai achter ons gelaten en na een paar tussen stops liggen we
nu in Fethiye. Hier noemt men het “Cowes van Turkije” alhoewel we niet echt een
gelijkenis zien buiten enkel het feit dat hier enorm veel gezeild wordt (door
vooral Nederlanders die hier tijdens de maanden september en oktober komen vanwege
het mooie, niet al te hete weer).

We zijn op een paar zeildagen verwijderd van onze
winterhaven ‘Finike’. Maar door het nog steeds mooie weer proberen we nu nog zo
lang mogelijk op anker te blijven in de vele talrijke baaitjes hier en de
havens te vermijden.

Turkije: wat een verschil met Griekenland!

Het grootste verschil voor ons zeilers is dat Turkije
geen eilanden heeft maar wel ontzettend veel mooie baaien met superblauw water.
Wel vervelend is dat het hier stikt van de ‘gullits’ (turkse zeilboten) die
overdag bijna alle baaitjes innemen met drinkende, zingende, zwemmende
toeristen, waarbij de muziek dan ook heel hard staat, om dan ’s avonds terug te
vertrekken naar hun havens. Maar dan keert de stilte en rust wel terug en
blijven we meestal als enigen achter.

Tja, een ander verschil is natuurlijk dat wij hier geen
sappig varkenslapje of een lekker braadworstje vinden voor het diner. Laat
staan een lapje spek voor in de omelet! (als ze het al hebben is het dan ook
superduur) Maar we krijgen ervoor in de plaats wel heel erg lekker runds-en
lamsvlees en heel erg verse vis! Gedaan met de vettige maar o zo lekkere Griekse
gyros. Het kan alleen maar positief zijn voor de lijn!

Aan het feit dat we hier elke ochtend om 5u30 (!) gewekt
worden door geluiden/gezangen uit de moskee moesten we ook eventjes wennen!
Overdag worden we ook nog een aantal malen herinnerd aan het bestaan van hun
godsdienst maar na een paar dagen waren we al aan het meekwelen (nu ja, om 5u30
niet, toen zijn we vooral aan het vloeken) en knielden we nog net niet op ons
tapijtje richting Mekka J.

Nog een verschil: de Turkse Lira en hun manier van
verkopen. Steeds weer moet men onderhandelen en afdingen. Soms leuk maar soms
heb je er genoeg van en vertrek je gewoon zonder iets omdat je het gevoel
krijgt dat je bedrogen wordt. Tja, gewoon denken: morgen beter en er rustig bij
blijven, zo blijf je stressvrij J.

Er is echter wel een zweempje van stress aan boord
gekomen sinds we proberen een visum (verblijfsvergunning) voor een jaar te krijgen.
Op die manier zijn we niet gebonden aan de 90-dagen regel en kunnen we naar
hartelust over en weer reizen. Want het Turkse systeem voorziet dat men maar 90
dagen (in een periode van 180 dagen) in hun land mag blijven. Nu is sinds 15
april dit jaar het 1 en ander veranderd, lees: duurder! Nu blijkt dat het bijna
onbetaalbaar geworden is om langere tijd hier te blijven. Dus hebben we beslist
om voor 3 maanden naar Belgie terug te keren deze winter. Met als gevolg dat we
nu op zoek moeten naar logement voor die periode.

Dus bij deze een oproep!!

Als er iemand een extra bed/huis/appartement voor ons ter
beschikking heeft (tegen een vriendenprijsje want de scheepskas raakt anders
wel heel erg vlug leeg!) in de periode tussen 21 november en 1 februari, of als
iemand nood heeft aan house/cat of dog sitting….laat het ons maar weten!!! Je
weet ons wel te vinden via onze blog.

Ondertussen: geniet van de laatste mooie/warme dagen, dat
doen wij hier ook.

Hierna nog enkele foto’s. Hopelijk heeft mijn huis/boot schrijver deze winter meer inspiratie en volgen enkele sappige en minder sappige verhalen. Ikzelf ga deze winter ook de foto albums bijwerken. Beloofd!