Logboek

Is het wel zinvol om terug te gaan in tijd ? Het is
immers zo’n 7 maanden geleden, het kappersavontuur daar gelaten, dat jullie nog
iets van de kapitein van de Snow Goose konden lezen. Zou het niet beter zijn
hier op Leros de draad van onze avonturen gewoon terug op te pikken. We hebben
immers intussen onze overwinteringshaven , Finike in Turkije verlaten en zijn
terug op weg via de Dodekanesos en Cycladen eilanden naar Noord Griekenland,
waar we ergens midden juli terug een zitje bij Ryanair geboekt hebben om een
helpend duwtje te geven bij de geboorte van ons 5de kleinkindje.

Maar toch zou het ook zonde zijn om jullie enkele
komische en andere toestanden te onthouden.

Italië sloten we af met 2x water in de boot. De eerste
keer een zoete lek door een losgekomen waterslang aan de boiler waardoor zo’n 100
liter in boot in stroomde. De tweede keer had het water meer een zeewatersmaak
door een vergeten afsluiter van de wasbak tijdens het zeilen op het scherp van
de snee (kwestie van eventjes de hellingsgrens van ons scheepje af te tasten).
Juist, het waren er meer dan 100 liter…

Maar we verlieten uiteraard het mooie Sicilië niet zonder
o.a. een bezoek aan de versmarkt van Syracuse, een rondrit naar de Cycloop
eilanden, een stop in het prachtige maar o zo drukke Taormina, en natuurlijk
een (auto)beklimming van de alom aanwezige Etna!

Toen ruilden we ergens in Corfoe de “buongiorno” voor
“kalimera” en zeilden we dus de Ionische Zee en Griekenland binnen. Hier
gebeurde het dat de avond dat Griekenland uitgeschakeld werd in de Wereldbeker
voetbal, ik als het ware als straf, mezelf in het holst van de nacht,
opgesloten zag in een toilet ergens in een afgelegen en verlaten paviljoentje.
Een half uurtje en een vol A4-tje vol gevloek later, kon ik met
Cirque-du-soleil-achtige toestanden uit mijn cel ontsnappen. Zedenles : vergeet nooit te controleren als er
aan de binnenkant van de toiletdeur ook een klink zit …

Uitstappen uit een dinghy (of opblaasbare zodiac).
Hoeveel van zo’n hilarische filmpjes zou je al gezien hebben op TV in
programma’s als Videodinges? Mijn eerste matroos Sonja zou zeker een mooie
podiumplaats bekleden toen ze helemaal uitgedost in een wit kleedje uit ons
opblaasbaar bootje wou stappen, alleen… was het water nog véél te diep of haar
beentjes véél te kort, waardoor ze viel in het blauwe sop, terwijl ze toch nog
haar waardigheid probeerde te houden voor de ogen van enkele strandkloppers.’
Waarschijnlijk hebben ze het niet eens bemerkt’ dacht ze. Ja ja… Geen nood echter…
kleedjes genoeg aan boord…

Maar het kan ook griezeliger hoor. Nadat we het Orakel
van Delphi om goede wind verzocht hadden, de Sea Force One (slagschip van
Obama?) gekruist hebben, en het privé eilandje Skorpio van Onassis letterlijk
links hebben laten liggen, meerden we af in een baaitje op Meganisi. Het
kristalheldere water, de mangrove-oevers, de volmaakte stilte en de bloedhete
zon, smeekten gewoon om het anker te gooien en wegens te weinig
manoeuvreerruimte , twee lijntjes naar de kant te leggen. Toen later de nacht
viel en de vreedzame stilte doorbroken werd met een kakofonie van krakende
taken, bleek dat we te vroeg opgehouden hebben met lezen in onze pilot (boek
met uitleg over de baaien), want hier bleek een koorddansende rattenkolonie te
wonen! Gelukkig hadden we destijds op één of andere botenbeurs een toen der
tijd volslagen nutteloos en belachelijk duur anti-ratten-afweer-systeem gekocht
(pfff). Precies een draaiende zwarte vinyl LP (onze generatie kent dit nog
wel), die je over de landvasten schuift waardoor ongedierte huppelend over onze
touwen ofwel rechtsomkeer moeten maken, ofwel kopje onder gaan. We zijn niet
wakker gebleven om te zien welke keuze ze maakten…

Voorts hebben we natuurlijk ook de toerist gespeeld : afkoeling gezocht onder het heerlijk (lees
bitter koud) water van de watervallen van Nidri; de bloedhete lijdensweg
ondergaan naar de twee kerken op de heuvels van Twin City Ermoupolis, waarbij
we later die avond getuige waren van een Grieks Orthodox huwelijk en het
bruidspaar mochten bekogelen met rijst en waar we zelfs uitgenodigd werden op
hun feest, die we, verlegen als we zijn, vriendelijk afgewezen hebben; per
scooter Ithaca verkend; vanuit Preveza kuierden we per huurwagen drie dagen
rond naar de Vikoskloof, Ioannina, Metsovo, Trikada, en hebben we de
wonderbaarlijk hoog gelegen kloosters van Meteora beklommen. Ook werden we
slenterend door de steegjes van de Chora op Kithnos, zomaar uitgenodigd in het
huis van een Grieks koppel; zijn we het spectaculaire Korintische kanaal doorgevaren
waar we getuige waren van Benji jumpers; en hebben we op een idyllisch eilandje
voor Kerkyra (Corfoe) tussen de patrijzen een strandbarbecue gehouden. Om alles
onder woorden te brengen wat we gezien en meegemaakt hebben op al die
eilandjes, zou een aanslag zijn op de batterij van mijn laptop, dus lijkt het
mij interessanter om gewoon door te verwijzen naar het prachtig geleverde werk
van mijn eega : zie fotoalbums dus!

Zo zocht Snow Goose zigzaggend tussen de Griekse eilanden
(Cycladen) haar weg omlaag om via Santorini in Kreta te belanden. Een nogal
winderig eiland met o.a. een befaamde kloof, waar jullie reeds vroeger konden
over lezen. Ergens begin september zeilden we dan verder oostwaarts Turkije
binnen, waar je ons tijdens ons 6,5
maanden verblijf in Finike, kon zien rondlopen in Antalya (dolmus), Arykanda
(met de wagen van vrienden), Istanbul
(vliegtuig), Elmali (groepsuitstap) en Cappadocië (wagen). Een heerlijk, zéér
groot, doch administratief moeilijk land, met uiterst vriendelijke behulpzame
en open mensen en een wonderbaarlijke natuur. Voorlopig het meest oostelijke
punt van onze reis.

Via een achterpoortje is het ons toch gelukt om langer
dan wettelijk voorzien in Turkije te blijven. Toch wilden we niet al te veel
risico’s nemen (herinner U de film ‘Midnight Express’!), en op 15 april koos
Snow Goose terug het ruime sop om 30 mijl verder in Kastellorizo, terug
Grienkenland en Europa binnen te varen. Rhodos, Symi, en Kos liggen al
zuidwaarts van ons. Zo ploegen we ons nu een weg noordwaarts pal tegen de
heersende N-NW wind in. Maar geen nood : diegene die ons kennen weten dat we ons
niet te vlug zullen vermoeien. Morgen komt immers ook nog …

PS Herinner me nu en dan eens om iets neer te pennen want
anders duurt het opnieuw 7 maanden vooraleer je nog iets van mij verneemt.

De Samaria kloof! Een must see, must do op Kreta. We betaalden 25 euro voor de busreis, 5 euro ingang en 10 euro voor de boottocht. Per persoon wel te verstaan. En dit alles om 16 km af te dalen door één van de mooiste en spectaculairste kloven in Europa. Geld uitgegeven om af te zien… En dat hebben we. De één natuurlijk meer dan de ander. Twee km ging het goed. Te goed, tot plots de knieën van mijn teer beliefd vrouwtje het begaven. Helse pijnen in haar bevallige knietjes en tanden (door er op te bijten natuurlijk). Ze beet door tot halfweg waar ze onder de goede zorgen van onze gidse voltarenzalf aangesmeerd kreeg en haar beide knietjes met een wit verband versierd werden. Belachelijk natuurlijk, maar wel efficiënt. We zaten in de kopgroep maar nu hingen we natuurlijk aan de zéér lange staart van ons groepje. Wandelaars kregen medelijden zodat iemand zelfs pijnstillers gaf. Komt daarbij dat de kloof gewoonweg doodloopt op het water waar we zeker de laatste boot van 17u30 moesten halen. Tijdsdruk dus! Het gaan ging steeds moeilijker en net toen we ons al opmaakten voor de overnachting onder de sterrenhemel hoorden we het zingen van onze reddende engel, of liever het balken van onze reddende ezel! Bang van ezels, neen hoor. Alles beter dan afzien. Dus met een serieuze duw onder haar kont besteeg ze voor de tweede keer in haar leven een ezel (de eerste keer was toen ze 6 jaar was voor de beroemde klasfoto). Hoe het verder ging kan je in een kort filmpje zien (gans onderaan : De Samaria kloof bedwongen) :

http://www.snow-goose.be/filmpjes-index.html

Ter info : we hebben de boot gehaald, en … de ezel leeft nog!

Meltemi= droge noordelijke winden die tot 7-8 bft kunnen
gaan, vooral aanwezig tijdens de zomermaanden ter hoogte van de Cycladen. Dit
kan uren maar ook dagen aanhouden.

We hebben het geweten! 5 dagen liggen we nu reeds vast op
het eiland Syros in de havenplaats Ermoupolis. Heel gelukkig waren we toen we
een plaatsje langszij een kade konden veroveren in de vissershaven. Want als de
Meltemi waait, waait het hard. Heel hard. En dan is het niet leuk meer om in
een ankerbaaitje te liggen want dan zwiept de wind de golven heel hoog en wordt
het aan boord onaangenaam. We waren ervoor gewaarschuwd dus namen we onze
voorzorgen en controleren nu meer dan ooit de weersvoorspellingen. Tijdens het
wachten voor vertrek houden we ons bezig met schoonmaken, boodschappen, lezen,
stadje bezoeken, uit eten, wandelen, blog bijwerken,…. Dus zo erg vinden we het
allemaal niet.

Een kleine maand geleden zijn we vertrokken uit Trizonia
om naar Galaxidhi te zeilen. Vertrokken met 20 kn wind (wat heel normaal is
hier) maar van achteraan komend dus lekker rustig. Tot de meter naar 34 en 40kn
en zelfs tot 47kn ging. Maar toen durfde ik al lang de camera niet meer
bovenhalen… We gingen in elk geval als een speer!

Na de Belgen te hebben zien winnen tegen de Koreanen,
bezochten we via Itea, met de bus, Delphi. Heel mooi, vooral ook de omgeving
waarin deze oude stad werd opgebouwd. En wat waren we blij dat er die dag
bewolking was. Warm, warmer, warmst was het toch nog. En waar we ei zo na bijna
onze bus terug misten omdat we nog aan het genieten waren van een late lunch.

Daags nadien zijn we (windloos) naar Andikiron gevaren.
Een heel klein, rustig Grieks dorpje waar zelden een buitenlander komt en waar
in het hele dorp geen enkele bankcontact te vinden is…. Maar dit probleempje werd
opgelost door een hoteleigenaar en een kleine autorit.

We vonden een plaatsje aan het kleine vuurtorentje. We
kregen daar zowat het hele dorp op bezoek alsook de plaatselijke jeugd die er
kwam vissen. Elektriciteit konden we krijgen dankzij onze superlange
verlengkabel die we aan boord hebben maar het water en de diesel diende
bijgevuld te worden via jerrycans. Wat een serieus lastig werkje is in 35 gr! Respect
voor mijn kapitein!

Iedereen in het dorpje kende ons ondertussen al en ’s
avonds supporterde iedereen mee voor de Belgen (tegen USA).

Begin juli zijn we (met een beetje spijt in het hart)
vertrokken naar Korinthe alwaar het kanaal op ons lag te wachten. Voor ons toch
wel een mijlpaal. In het piepkleine haventje aangekomen bleek heel weinig
plaats te zijn maar algauw werden we door de onofficiële “havenmeester”
Jonathan (een Engelsman die er 15 jaar geleden is aangespoeld en er is blijven
hangen) een plaatsje aangewezen langszij de kade. Groot geluk want die nacht
ging het 7-8bft waaien! Geen probleem want hier zouden we blijven om op
zaterdag de Belgen nog maar eens te zien spelen. Korinthe bleek een heel leuke,
levendige stad te zijn. De Zweedse boot “Kiria” (die we nog kenden van in
Licata) lag er ook en samen hebben we de plaatselijke horeca gesponsord en zijn
we ook op zondag samen door het kanaal gegaan.

Ons geduld werd serieus op de
proef gesteld want men moet gewoon voor de ingang gaan liggen en wachten tot de
“poort” opengaat en je toestemming krijgt om door te varen. Bij ons duurde het
2u! Bleek er een groot motorjacht van de andere kant te komen.

Na het kanaal zijn beide boten naar een baaitje gevaren
“Linari”, op de Peloponesos om na 1 nachtje naar het eiland Aegina door te
varen.

Wij verkiezen steeds om op anker te gaan liggen, als het weer het
toelaat (omdat het rustiger is en niet zo warm en we makkelijker kunnen
zwemmen) dus konden we die avond van een prachtige zonsondergang genieten.

Overdag gingen we met de dinghy naar het stadje naar de
plaatselijke groente-en visboer.

Aangezien de regulator van onze zonnepanelen het begeven
had, moesten we op zoek naar een nieuwe. Die konden we bestellen in een
plaatselijk piepklein winkeltje en zou daags nadien al aankomen met de
overzetboot vanuit Athene. Dus moesten we nog een nachtje langer blijven. Tja,
geen keuze maar de weersvoorspellingen zagen er niet bijster goed uit. En
inderdaad, ’s nachts wakkerde de wind aan, werden de golven steeds hoger en om
6u ’s morgens beslisten we om toch de haven binnen te gaan. Moeilijk gaat ook
en we vonden uiteindelijk een plaatsje tegen een grote vissersboot. Gelukkig
werd het pakketje op tijd geleverd en konden we vertrekken. Want de
vleugelboten kwamen nogal heel vlug en dicht het haventje ingevaren. We
verlegden onze route naar het zuiden richting Poros aangezien de wind 25-27kn
haalde en we op die manier de wind op de kont hadden.

Daar aangekomen zijn we Russian Bay binnengevaren om er
de volgende 3 dagen niet meer te vertrekken. Zalige baai waar we allerlei ander
vaartuig zagen komen en gaan, waar we een groot Engels flottielje (Sailing
Holidays) een strandbbq zagen houden met het nodige gezang erbij, waar we zelf
een bbq hielden, waar we de buurboot de paalsteek aanleerden, waar we uren in
de zon lagen en snorkelden en van waaruit we met de dinghy Poros stad bezochten,
bij dag en bij nacht.

Maar toen werd het tijd om dit alles te verlaten en op
zoek te gaan naar een tv want de wk-finale stond op het programma. Die vonden
we in Sounion (op het vasteland) in een hotel. De enigen die een tv hadden. De
ankerplaats was k*t maar ach…alles voor het voetbal en we hadden prachtig zicht
op de tempel van Poseidon.

In Olympic Marina (een echte haven met echte douches en
waterkraantjes en wasmachines!)hebben we grote schoonmaak gehouden op de boot
en bij onszelf om eindelijk te kunnen vertrekken naar de Cycladen.

Kithnos was ons eerste doel. Mooi, rustig weer was
voorspel, 40 kn kregen we. Heel onverwachts draaide de wind in 1 seconde van NW
14kn naar NO 40kn! Dan gaat de adrenaline wel eventjes door je lichaam, wordt
de lunch die je net wilde verorberen aan de kant geschoven (hetgeen dat niet
overboord gewaaid was) en sta je heel geconcentreerd aan je stuurwiel. Het
werden nog spannende mijlen tot we beschutting vonden in Ormos Fikiadha, een
baai gescheiden door een ministrandje. We kozen wijselijk voor de oostelijke
kant omdat we daar meer beschut lagen. Het pintje, na het ankeren, smaakte wel
heel erg goed!

Daags nadien zijn we naar de andere kant van het eiland
gevaren en hebben ons vastgelegd aan de kade van Loutrou. Van daaruit bezochten
we met een taxi de Chora (is op elk eiland zo’n beetje het hoofdstadje). Heel
erg mooi met zijn witte huisjes en straatjes afgewerkt met blauwe raampjes en
deurtjes.

In de taxi hadden we een Grieks (Atheens) koppel leren
kennen en later op de avond zijn we bij hen aan boord nog iets gaan drinken. De
verhalen, hoe moeilijk het is voor de Griekse bevolking, komen bij ieder contact
weer terug. Verhalen over extra (onterechte) belastingen, pensioenen die
gehalveerd worden,…. Waar hebben we dat nog gehoord….

17 juli zijn we naar Syros vertrokken en noodgedwongen
liggen we hier dus nog steeds in een haven, aangezien de voorspelde Meltemi. Morgen
zou die uitgewaaid zijn en zouden we kunnen vertrekken. Het doel is Mykonos
maar niets is hier zeker dus ……zien we morgen wel…….

Goedemorgen, dag, dank je wel: zo ver reikt ons Grieks
ondertussen. Ouzo kent iedereen natuurlijkwel, maar jammer genoeg lusten wij
dit helemaal niet (sorry Karl J).
Gelukkig is de Griekse wijn en het bier wel onze smaak. Om nog niet te spreken
over Kleftiko, Souvlaki, Moussaka, Tzatziki en nog veel meer. De plaatselijke
keuken kan onze goedkeuring krijgen en we genieten er dan heel regelmatig van.
Tot grote spijt van onze lijn…J

Sedert gisteren liggen we in een baaitje op een piepklein
eilandje ‘Trizonia’ in de Golf van Korinthe. We hebben de Ionische Zee
verlaten, hebben tussendoor een aantal thunderstorms te verwerken gekregen (met
bijhorende harde wind en heel veel regen maar van heel korte duur) en zijn op
weg naar het wereldberoemde Kanaal van Korinthe, Athene en de Cycladen
eilanden.

Maar eerst terug naar de Ionische eilanden.

Na Corfu, Paxos en Lefkas te hebben verkend zijn we naar
Preveza (vasteland) gevaren om daar onze Snow Goose veilig in een haven achter
te laten want een 3-daagse auto-vakantie stond op de agenda. We wilden een
stukje van Noord-Griekenland bezoeken.

Nooit geweten dat Griekenland zo’n hoge bergen (Pindos
gebergte), bergmeren (met het heel gezellige stadje Ionnina) en Bokrijkachtige
dorpen (Metsovo, met zijn herders) had. Meteora, met zijn kloosters gebouwd
bovenop de rotsen, stond ook op ons verlanglijstje. Mooi meegenomen was het
onverwachte bezoek aan Ikea (meer en lichtere bedlakens konden we gebruiken, de
overige aankopen waren ‘onnodige’ prutsen die men altijd aanschaft bij de
Zweedse gigant). En bij boaters betekent het hebben van een auto ook altijd:
veel boodschappen doen en de waterfles voorraad aanvullen!

We kwamen dan ook volgepakt (en bezweet) terug bij ons
bootje. Bleek er bij onze afwezigheid een (zoveelste) zand-stormpje gepasseerd
te zijn. Dus mochten we meteen aan het werk met de waterslang (we=Nico) terwijl
ik mij de aanwezige wasmachines toe-eigende.

Nog zoiets dag-dagelijks dat voor ons,bootjesmensen, een
luxe geworden is. In onze eerste haven in Griekenland (Gouvia) was ik verplicht
om de was af te geven. Je had die man moeten zien kijken toen ik hem begon uit
te leggen wat bij elkaar mocht, op hoeveel graden enz, en hij flipte helemaal
toen ik uitgebreid begon te tonen wat wel en wat niet in de droogkast mocht.
(ik had zoveel was dat ik absoluut niet alles kon ophangen op de boot) We zijn
dan maar tot het akkoord gekomen dat ik na de was-tijd terug zou komen en alles
eruit zou halen wat ik wilde ophangen. De dag nadien kon ik het gedroogde
linnen ophalen. Eind goed, al goed. Dit probleem had ik in Preveza dus niet
want ik mocht lekker zelf aan de gang met de machines! J

Na vertrek uit Preveza hebben we op Lefkas nog een paar
keer bekenden uit Licata teruggezien en hebben we oa de heel verfrissende
waterval van Nidri bezocht.

Later volgden nog een paar eilandjes (Meganisi, Kalamos,
Kastos, Atokos, Ithaca) met hun verschillende baaitjes waarvan er ééntje toch
wel uitsprong! En dit niet alleen omwille van zijn schoonheid maar vooral voor
zijn bewoners. Volgens de pilot bevond zich daar een rattenkolonie! Normaal
nemen wij zo’n mededelingen altijd met een korreltje zout maar ach…. we hadden
jaren geleden, op 1 of andere botenbeurs, “iets” gekocht om rattenbezoek te
verhinderen. En na de nodige aanpassingen, want op een boot past niks
onmiddellijk, schoven we de 2 “lp’s” (zie foto) over onze touwen. En nu was het
afwachten geblazen. Komen ze of komen ze niet? En inderdaad (zat de volle maan
er voor iets tussen?) maar na zonsondergang hoorden we allerlei “geritsel” aan
de oever. Echt gezien hebben we ze nooit, maar we zijn er beiden van overtuigd
dat we een ratteninvasie hebben vermeden!

Een aantal eilanden van de Ionische Zee (zoals Kephalonia
en Zakynthos) hebben we niet bezocht omdat de wind er anders over besliste.
Maar dit stukje Griekenland heeft ons heel erg bekoord. De natuur, de keuken
(of had ik dit al gezegd? J),
de Grieken, …. we zijn er beiden verliefd op geworden. Het onderweg-zijn-gevoel
is vervangen door …..rust!

Hetgene wat nu vooral onze voortgang bepaalt is de
al-dan-niet-lege voorraadkast (er is hier op het hele eilandje geen enkele
mogelijk tot boodschappen doen) en ook de voetballende Belgen! We zijn er in
geslaagd om beide vorige matchen van ons nationaal elftal op tv te volgen,
ergens in een haven. Dus ofwel vinden we hier op Trizonia een tv ivm de match
donderdag aanstaande. Lukt dit niet dan vertrekken we naar de dichtstbijzijnde
haven. Dit zal dan hoogstwaarschijnlijk Itea worden, van waaruit we ook per bus
Delphi (het orakel weet-je-nog-wel-uit-de-geschiedenislessen) kunnen bezoeken.

Tijd voor een beetje cultuur!

Weet je wat? We zien wel wanneer en waar en hoe…….

Na een paar verwaai-lig-dagen in Marzamemi (klein,
gezellig vissersdorpje op Sicilie) en in Santa Maria di Leuca (heel woelige
haven maar met een prachtige ligging in de hiel van Italie) met tussendoor een
ankerstop in Syracusa en de verovering van de Etna (vanuit Riposto) zijn we
aangekomen in het paradijs….euh…. Griekenland.

Een aantal baaien in Corfu zijn al verkend en de
papierwinkel in het havenkantoor en bij de haven autoriteit, om Griekenland
binnen te mogen is in een half uurtje geklaard in Gouvia marina, net naast
Corfustad.

Het eiland hebben we ondertussen ook met de scooter
verkend waarbij we oa ook het paleis van keizerin Elisabeth, beter gekend als
Sissi, bezochten.

We lagen een paar dagen voor anker aan de voet van het
kasteel van Corfustad. Alwaar we op 25 mei
“verplicht” uit eten zijn geweest, om de nodige (Visa-betaling) bewijsstukken
te verkrijgen zodat we kunnen we bewijzen dat we toen NIET in Belgie waren en
dus niet konden gaan stemmen. Leuke bijkomstigheid toch die stemplicht! J

We kregen een paar dagen geleden het gezelschap van een
bevriende boot, de “Isabel” met Vic en Christine aan boord. Mensen die we
vorige winter in Licata leerden kennen.

Samen zijn we naar een ander paradijselijk plaatsje
gevaren op het vasteland, nl Mourtos. Tijdens het kleine oversteekje liet 1 van
onze waterslangen los en is al ons dierbaar, drinkbaar water uit de watertanks
naar buiten gevloeid. Maar niet getreurd want Vic heeft jerrycans aan boord
(dit staat nu ondertussen ook op ons boodschappenlijstje!) en de beide mannen
zijn al hun charmes gaan uitproberen in het nabijgelegen strandhotel… en
waarlijk, ze kregen de goedkeuring om zoveel water te tanken als ze maar
willen. Heel uitzonderlijk want drinkbaar water is hier kostbaar. En op die
manier zijn we nu niet verplicht om in een (dure) haven te gaan liggen maar
lekker achter ons ankertje te blijven dobberen.

Maar ieder huisje=paradijsje heeft zijn kruisje: tijdens
het overbrengen van het drinkwater met de dinghy gingen de hemelsluizen (na
weken droogte) open en kreeg Nico er nog een gratis douche bovenop.

Omdat het hier zo vredig en rustig is, hebben we besloten
om hier nog een paar dagen te blijven en de buien (die er volgens de weersites
nog aankomen) te laten voorbijtrekken.

De rest van Griekenland zal nog eventjes op ons moeten
wachten.