Logboek

Een aantal stadsbezoeken, tientallen baaien, een zeilregatta
en een gebroken teen verder, liggen we intussen in de Real Club Nautico in het
wondermooie Barcelona. Het was een tijdje geleden dat we jullie nog een update
stuurden van onze belevenissen, maar het is alsof de dagen hier steeds maar
korter worden (of slapen we misschien langer J).
Als wij het goed voorhebben eindigde ons vorig verhaal op Ibiza klaar om de
oversteek naar Mallorca te maken. Wel die oversteek kan tellen : voor de tweede
keer sinds ons vertrek zijn we letterlijk in zwaar weer verzeild. Niets leek
dit aan te kondigen : stralend weer, vlakke zee, bijna windstil, rustige
weersvoorspelling (die naar ons inziens nooit klopt!), dus genieten maar. Tot
we plots aan de horizon een vreemde, zwarte, kolossale, hongerige wolkenband
zagen verschijnen. Als twee experts onmiddellijk ons weerboekje erbij genomen
om te zien wat voor onheil dit gedrocht ons brengen zou. We hadden nog net de
tijd om 2 reven te steken (=grootzeiloppervlak kleiner maken), onze genua (voorzeil)
weg te rollen en ons kotterzeiltje (soort klein stormzeil) te hijsen toen de Apocalyps
losbarstte. Zes uur lang ploeterden wij ons mijl na mijl richting Palma de
Mallorca in wind die we onder controle hadden, maar golven die het precies op
ons gemunt hadden. Om aan te geven hoe de zee te keer ging : van al dat water
rondom mij moest ik natuurlijk dringend plassen. Als kapitein verlaat ik in zo’n
potpourri niet graag mijn stuur. Plassen aan de hoge kant lukt natuurlijk niet,
de wind komt immers van die kant … Plassen aan de lage kant was bangelijk
steil, met kans, alhoewel ik aangelijnd was, om overboord te tuimelen. Ik had
dan ook geen keus om … neen, niet in mijn broek, maar in de loosgaten van onze
kuip pipi te doen…. En dat ik opgelucht was, net als het heelhuids aankomen in
Palma, hoef ik niet te vertellen!

We hadden het op tijd gehaald, onze afspraak met Annick en
Marnix, waarvan deze laatste aan boord van de Antilope, deelnemer was aan de
Gaastra Palma Vela, een zeilwedstrijd over een vijftal dagen. Een kleine week voelden
we ons precies VIP’s want we hadden overal toegang toe, en werden meerdere
keren uitgenodigd om de goede klassering van de Antilope te vieren met spijs en
drank. Een tweede plaats was uiteindelijk het resultaat van een, voor ons, unieke
belevenis.

Toen alle boten uiteindelijk naar hun volgende wedstrijdplaats
vertrokken waren, vertrokken ook wij: niet met de Snow Goose maar met Ryan Air
richting België. Een communie van Lisa (dochtertje van mijn broer), twee dopen
van Sil en Sem (onze kleinkinderen), een housewarming van Carine en Franky,
bezoek aan familie en een spetterend optreden van Beyoncé (geboekt vanuit
Benalmadena!) in het Sportpaleis van Antwerpen, zorgden opnieuw voor een véél
te korte vakantieweek…

Daags na onze terugkeer aan boord werd onze ankerlier
volledig hersteld door een plaatselijke technieker terug vooraan op de boeg op
haar plaats gezet. Mijn vruchteloze pogingen om het ding te demonteren en zelf
te herstellen leidden tot veel gezweet, gevloek en uiteindelijk tot een
telefoonnummer in de gouden gids …

We waren immers van plan om nà ons vertrek uit Palma wegens
de alarmerende havenprijzen, zoveel mogelijk op ons eigen anker te liggen.
Uiteraard gratis maar hier heb je wel een goed werkende ankerlier voor nodig,
nietwaar? Toch eerst nog aan autootje gehuurd om Valdemosa, Port de Soller, Sa
Calobra en het Tramuntanagebergte te bezoeken. Vanaf 20 mei begon een episode van
ankeren in kleine baaien (Cala’s), nu en dan binnenlopen van haventjes, kortom
gewoon genieten van de natuur, snorkelen, duiken, en ervaring opdoen in
ankerpraktijken. Het was tijdens één van die manoeuvers dat ik een
hartverscheurende keuze moest maken : ofwel een vinger kwijt, ofwel mijn teen
gebroken! Sonja’s plezier indachtig zijnde koos ik voor het laatste zodat ik nu
al een paar weken met een gebroken teen rondhuppel…

We varen soms juweeltjes van baaien binnen, blijven er één
of twee nachten, en hoppen dan verder naar de volgende baai. Soms bleven we ook
langer liggen zoals in Porto Cristo, waar we een kleine week in de zéér
beschutte baai net naast de haven dobberden. We hielden ons dan bezig met
fietsen, wandelen, boodschappen doe, een bezoek aan de grotten van Drach, en
mijn laatste bezigheidstherapie : ons onderwaterschip kuisen… langkieler zeg je
… pffff. Lukt wel hoor, maar is berelastig. ’s Avonds bekeken we op DVD’s
(meegebracht uit België) de Vlaamse series “Dubbel leven” en “Code 37”. Mocht
iemand jaargang 3 van deze laatste hebben : reuze welkom !

Uiteindelijk begon het tijd te worden om naar Barcelona te
vertrekken, maar ergens nà één of andere kaap gerond te hebben, besloten we ook
om Menorca een bezoekje te brengen. We stuurden dus stuurboord uit en nà een
klein dagje zeilen tussen ontelbare kwallen, scholen dolfijnen en tonijnen, meerden
we aan in Ciutadella, een zéér mooi en gezellig stadje. Geen beter middel om het
achterland en de kustlijn een beetje te verkennen dan een fiets, dus de
volgende dag zonder echte kaart noch plan, onze stalen rossen opgetuigd en weg
waren we. Zalig weertje om tussen ommuurde velden te flaneren op weg naar
nergens. De weg bracht ons uiteindelijk naar een vuurtoren waar we beslisten om
het kustpad terug te volgen. Blijkbaar een vergissing want alhoewel dit als
fietsroute aangeduid stond, zouden zelfs volleerde mountainbikers hier moeten
afstappen. Resultaat : een “wandeling” met de fiets van nog zo’n 3 uur… Wat we
onthouden van Menorca : prachtig helder water maar bijna alle baaien zijn vanaf
juni afgesloten met gele zwemboeien zodat er zeer weinig mogelijkheden zijn om
te ankeren. De derde dag waren wij dus al zéér rustig terug richting Mallorca,
Alcudia aan het zeilen. Met enkele andere boten lagen wij net voor de haven op
anker toen we in de voormiddag van de derde dag losgeslagen werden van ons
anker ! Daags voordien blies de wind constant met 30-35 knopen om uiteindelijk
haar laatste offensief in te zetten en die ochtend als overwinnaar uit de
strijd te komen. Gelukkig waren we aan boord en gebeurde dit niet tijdens de
nacht. We namen geen risico’s en gingen over naar plan B : haven binnen! Nà de
gebruikelijke boodschappen en bezoek aan het stadje, vatten we de 24-uren
overtocht naar Barcelona aan op 10 juni. De weersvoorspelling bleek weeral eens
niet te kloppen : windrichting noch windsterkte bleken correct. We lieten het
niet aan ons hart komen en al motor-zeilend dreven we richting vasteland, tot
we plots in de verte spuitende fonteinen zagen: walvissen kruisten onze boeg!
Ons filmpje zal dit hopelijk bevestigen (volgt nog). Later ook veel dolfijnen
gezien en nà een prachtige zonsopkomst meerden we moe maar voldaan aan in een
parel van een hoofdstad van Catalunia : Barcelona !

Parc Güell, Sagrada Familia, haar stranden, Montjuïc (waar
de Olympische Spelen van 1992 plaatsvonden), Plaça d’Espanya, Palau Nacional Museu
d’Art, Barcelonetta, een muziekfestival, sangria, tapa’s EN een tof bezoek van Romain en
Christine vulden onze dagen hier.

We hebben het beiden moeilijk om deze prachtige stad te
verlaten. Het is 20u30, de Snow Goose ligt pal in het centrum met zicht op het
machtige monument van Christopher Columbus en het begin van de Ramblas, we
zitten in de kuip in badpak in zo’n 28 graden, op het fornuis staan visjes te
bakken, witte wijn doet de rest. Het is zaterdagavond, de stad leeft, slaapt
nooit. Straks gaan we nog even een wandeling maken: twee Belgen blijven dromen
in een droom van een stad ….

Geeuw, grrr, ah, auw, grol grol … pfffff. Wij, de schipper en zijn gebronzeerde eerste matroos, ontwaken stilletjes aan uit onze lange winterslaap aan de Costa del Sol. Dit gaat niet van de ene op de andere dag natuurlijk. Bijna 6 maanden was onze Snow Goose het meest gefotografeerde schip (met op de achtergrond de prachtige haven van Benalmadena natuurlijk) en liepen duizenden toeristen haar ranke boegspriet voorbij snuisterend in die niets zeggende souvenirshops. Zo nu en dan nam er eentje de moeite om net lang genoeg te treuzelen of zeer interessant alles op dek te analyseren tot wij vanonder onze wintertent (we waren wel zo slim om onze kuip weg van de promenade te leggen – een mens wil ook wat privacy !) te voorschijn kwamen, en hen piekfijn uitlegden dat dit geen Colin Archer was maar een Hans Christian of “goudstaven” te antwoorden toen ze vroegen wat er in die kleine teaken kistjes zat. Langer blijven en we zouden hier misschien voorgoed vastroesten tussen de Engelse groot huizenbezitters of riskeerden we zelf een handeltje te beginnen in het ontvoeren van goedgelovige toeristen op zoek naar dolfijnen. Daar zat zeker toekomst in want iedereen die ook maar iets heeft dat blijft drijven kan dagelijks honderden euro’s binnenrijven. Maar … was dit nu net de reden niet waarom we ons vlakke land te stresserend, te competitief, te administratief en zeker overgereglementeerd vonden ? Neen, aan de rat race doen we niet meer mee. Vrijheid, daar doen we het voor !

Omdat een menselijk wezen nu eenmaal niet is gemaakt om hele dagen op zijn luie kont te zitten, stonden wij in november 2012 voor de “zéér” moeilijke taak J hoe die 180 dagen nuttig te vullen. Wel die eerste 5 weken waren de gemakkelijkste: even terug naar de familie en vrienden om hen tot last te zijn bij het huisvesten van twee daklozen. Eens terug onder de Spaanse sol, zou ik je kunnen vertellen over die keer dat een verdacht uitziend figuur, zo weggeplukt uit één of ander detective-under-cover-serie, de Snow Goose en haar bemanning maar bleef fotograferen, tot hij waarschijnlijk meer door innerlijk genoegen dan door verplichting, zijn identiteit en dat van zijn medeplichtige prijs gaf : Jan en Ria van vnz Blankenberge waren eventjes 200km omgereden om samen met ons een bubbel-tapas-zon-luierende dag door te brengen. Ik zou je kunnen vertellen van ons zeer leerrijk en hoogstaand cultureel bezoek aan het Picasso museum waar het opwindendste feit onze toevallige ontmoeting met een voetbalploegje uit Lichtervelde was. Of over een oplichter die een belachelijk hoog bedrag vroeg om onze gasfles te vullen waarvoor we nota bene om tot bij hem te geraken een wagen gehuurd hadden, uiteraard om tevens enkele idyllische witte dorpjes te bezoeken zoals Gaucin, Casares en Ronda, om dan af te zakken naar het mondaine Puerto Banus om eens sjiek te doen, maar we uiteindelijk, mede door de zakkenroller hierboven, in een Hard Rock café als een neanderthaler ribben naar binnen werkten. Ik zou je kunnen vertellen over onze urenlange natte en slijkerige zoektocht naar ooievaars die uiteindelijk flamenco’s bleken te zijn of over een bergtocht in het woeste landschap van El Torcal waar we 4 uur zoet waren om een pad van 2,8 km af te haspelen. Vlindertuinen, Boedhistische tempels, Castillo’s, een automobielmuseum met een ware 007 Aston Martin, schuchtere doch voorlopig nog mislukte vispogingen, Colmenar kermis en dito processie, Lanjaron, Pampaneira, Bubion, Capileira, Trevélez (hoogste dorp in Spanje), Nerja de Balcon van Europa, dat zegt jullie waarschijnlijk evenveel als blancheren bij het koken mij iets zegt… Daar hebben jullie waarschijnlijk geen interesse in. Neen, jullie willen actie, verrassing, hysterie,illegale praktijken, suspens, en nog zo van die toestanden.

Actie. Dus zakken we af, of beter gezegd stijgen we naar de toppen van de Sierra Nevada waar een wit sneeuwtapijt 3.000 m hoog lag te wachten op de stuntelige afdaling van een kan-hij-het-nog of kan-hij-het-niet-meer skiër. Wel, onder een staalblauwe hemel, gedirigeerd door een fel schijnende zon, kan ik jullie verklappen dat ik slechts 2x vergeten ben mijn ski’s naast elkaar te houden, waarbij mijn ega mijn ego een flinke uppercut toediende gezien het alziende oog van de camera dit laatste tafereel digitaal registreerde (zie filmpjes). Jammer voor de sensatiezoekers onder jullie maar geen gebroken botten, geen verrekkingen, geen scheuren, zelfs geen bloedverspilling. Enkel een droge keel wat nadien uiteraard genezen werd met warme glühwein ….

Verrassing 1. Wat hebben 30 maart en 1 april met elkaar gemeen? Juist, het zijn beiden verjaardagen. De eerste van Blaerke oftewel KD. De tweede van het mooiste deel van de bemanning, zijnde mijn vrouwtje. Deze laatste was eind maart druk doende onderdeks toen ik haar hulp vroeg voor een delicate ingreep in de kuip. Zoals steeds liet ze alles vallen, sprong overeind, gleed gezwind naar de kuiptrap en … sloeg haar handen voor haar gezicht van verschot of was het ontroering : Blaerke en Nancy (niet jarig) hadden zich neergevleid op de kussens en riepen in koor “Surprise !”. Tja, wat moet een mens doen zo op het einde van de week: gewoon een hotel boeken, het vliegtuig pakken, 2.000 km verder een vriendin gewoon verrassen! Ik, als cameraman bleef uiteraard stoïcijns kalm en ging door met mijn delicate opdracht : het ontkurken van flessen cava. Wij hadden de onmogelijke opdracht om hen Spanje te leren kennen in vijf dagen wat uiteraard niet lukte. Flaneren op de promenade van Torremolinos, een bezoekje aan het toffe dorpje Mijas en een stadsbezoek aan Malaga hebben wij hen bijgebracht. Zij van hun kant hebben ons gedemonstreerd hoe we gratis een hele dag aan een zwembad kunnen doorbrengen, hoe we zonder te betalen aan een reuzengroot ontbijtbuffet kunnen aanschuiven, en hoe we zonder al te veel inspanning de middernachtbus kunnen missen waardoor de bank in het busstation een vol uur ons adres werd.

Verrassing 2 en 3. “Ik denk wel dat jullie neerzitten, dus niet verschieten, maar jullie worden opnieuw pépé en mémé !”. Zo hoorden wij dochter Kim via Skype ons het nieuws brengen dat zij en schoonzoon Miek, toen nog officieus, maar nu intussen officieel, ouders worden. Fantastisch om te horen dat je kinderen, ook zonder ons onmiddellijk bijzijn, goed op weg zijn in hun leventje. Zo ontvingen wij ook van dochter Arjan heugelijk nieuws. Neen, niet dat ze zwanger is, maar dat ze iemand gevonden heeft die haar zwanger kan maken J Klaas is de naam. En ja … zo hebben we weeral redenen om even naar Belgenland over te komen.

Massa hysterie oftewel Semana Santa. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Spanjaarden zijn een katholiek volk, dat wisten wij al. Maar zó uitgesproken, dat is moeilijk te vatten als je de processies niet hebt gezien. Gedurende één volle week stromen duizenden, honderdduizenden mensen naar Malaga om de Heilige week bij te wonen. Iedere dag vertrekken verschillende optochten vanuit de verschillende parochies en leggen een parcours af waarbij ze uiteindelijk allen de kern van de oude stad doorkruisen. Iedere, zeg maar stoet, bestaat uit twee kolossale draagstoelen welke de moeder Maria en Jezus voorstellen. Deze draagstoelen worden door de straten gedragen door misschien wel 200 tot 300 man, sommigen blootvoets, sommigen geblinddoekt, allen voortschrijdend op de cadans van een trommel of vergezeld van één of andere gigantische fanfare. Zo’n langgerekte stoet (soms enkele kilometers) wordt tussenin opgevuld door figuranten met een puntmuts op (denk maar aan de klu-klux-clan). Ieder met hun eigen kleur, eigen ornamenten en sieraden, sommigen bedroefd, anderen speels, maar steeds met een brandende lichaamsgrote brandende kaars, waartussen dan de kinderen laveren om zoveel mogelijk kaarsvet op te vangen om zo de grootste bol bijeen te sparen. De mensenzee langs weerzijden van de, zeg maar kruisweg, applaudisseert enthousiast bij het langskomen van de indrukwekkende en soms onder zang begeleide draagstoelen. Alsof al de versiering van een hele kerk, inclusief brandende kaarsen, door deze vele schouders worden gedragen. Probeer je dan eens voor te stellen welke sfeer er heerst op een boulevard met aan beide kanten hoge platanen, waartussen tienduizenden toeschouwers in hun handen klappen bij het aanschouwen van duizenden en duizenden brandende kaarsen die hun gloed werpen op twee draagstoelen en hun dragers, die als een schip van links naar rechts stap voor stap voortbewegen op weg naar de kathedraal. Zo imposant dat je er stil van wordt…

Illegale praktijken. Hoe vullen we onze avonden vroeg iemand ons laatst. Lezen doe we beiden graag maar 6 maanden een verhaaltje voor het slapengaan lezen, zou je slapeloze nachten bezorgen. Doktertje spelen zat al aan ons 15de seizoen, dus moesten we dringend op zoek gaan naar ander vertier. Dit werd ons toegefluisterd door de jeugd: films “streamen”. Dit zijn soms zéér recente films via sommige site op internet gratis bekijken. Zo hebben wij tientallen films en sommige series vanuit onze overdekte kuip kunnen bekijken alsof we in onze eigen privé cinema zaten. En dit alles legaal, dat dachten wij althans, want op een avond tijdens het binnenhalen van zo’n kaskraker sloeg ons beeld plots weg en verscheen een bloedserieuze pagina van één of ander Ministerie met de zeer duidelijke mededeling dat wij met illegale praktijken bezig waren en dat hier zeer zware boetes op stonden, tenzij wij een bedrag van 100€ betaalden via post, bank, een warenhuisketen, een pompstation, noem maar op. Pas na betaling en dit binnen de 48 uur zou onze computer dan terug vrij gegeven worden (die was immers geblokkeerd). Veel gefoeter en gevloek natuurlijk maar toen wij op het punt stonden te betalen, kwam de oplossing van dezelfde jeugd van begin deze alinea: wij waren nl. de trotse bezitter van het Politievirus! Ruim verspreid in heel Europa en wel gekend maar niet door deze twee wereldvreemde wereldreizigers natuurlijk. Opruiming en terug virus vrijmaken duurde een nachtje. Intussen werd de bende opgepakt. Hun hoofdbasis van waaruit ze opereerden was … de Costa del Sol ….

Suspens. Enkele boten van ons verwijderd lag een commerciële catamaran die toeristen naar zee meenam om hen dan een half uur later en vijf euro lichter verkleumd en soms nat terug aan wal bracht.. Met de eigenaar Robin en zijn vriendin Nathalie sloten wij vriendschap. Zo gingen wij op een avond poolbiljarten in café Mombasa, dezelfde café waar ik om de 2 weken de Champions League matchen op groot scherm ging bekijken. Pints (Engelse halve liters) vloeiden rijkelijk. Nadien namen ze ons nog mee naar hun stamcafé : De Rum Runners, een soort rockcafé voor Harley Davidson types. Tof, goede (harde) muziek maar niet direct onze stijl. Soit, ergens later die avond, neen, het was al echt donker, dus nacht, strompelden wij bootwaarts en kropen in onze kooi. Plots schoten wij beiden wakker van voetstappen op de boot. Stappen die vlug richting onze kuip liepen. Nog andere stappen aan de andere zijde van de Goose. We hoorden de rits van onze wintertent achteraan openen. Held als ik ben (pfff) vloog uit mijn bed, liet de baseballknuppel, die voor zo’n gelegenheden vlak naast mij hangt voor dood voorwerp hangen, sputterde door de caré (=living), schoot de trap op, met aan mijn rechterzijde een totaal genegeerd groot duikersmes, die ik maar te pakken heb ingeval ik de baseballknuppel vergeten ben, opende met veel kabaal de klap- en schuifdeur, en zag nog net de rug van een jonge gast wegsputteren naar buiten. Ik vloog naar buiten en zag voor me een kerel, links van me nog een andere, aan de boegspriet een derde, en op de promenade drie andere snotvinken. Alle zes vluchten ze weg alsof Kojak hen op de hielen zat. Alleen was het Kojak niet. ’t Was ik, Nico de sailorman, poedelnaakt met daarachter mijn vrouwtje roepende “Nico, Nico, je broek!!”. Twaalf benen liepen natuurlijk vlugger dan mijn stramme twee dus weg waren ze. Komt daar 3 minuten later toch wel toevallig een politiepatrouille langs zeker, die nà ons verhaal wegscheurde op zoek naar … tja 6 ruggen. Alles is uiteindelijk goed afgelopen maar voor hetzelfde geld had ik me lelijk kunnen bezeren in de bocht J…

Zo folks, dat was het voor nu. Een beetje potpourri van gedane zaken. Tussendoor bezochten we Valencia met haar uiterst gezellige markt in een prachtig jugendstill gebouw, haar vele straatjes en pleinen, en haar Oktoberfeesten in … april. De weg er naartoe was bezaaid met meisjes van plezier die in een blakende zon “bijna” alles lieten bruinen… Intussen liggen we op Ibiza in de haven Sant Antoni, schuilend voor een zware storm en wachtend om naar Mallorca over te zeilen. Douane aan boord in volle zee op zoek naar illegalen en drugs, feeërieke baaitjes aangedaan met glashelder water, snorkelen tussen kleurige visjes, aperitieven in rieten zetels met voetjes in het zand bij een ondergaande zon, brood halen met Flipper, onze zodiac, of zoals een Engelsman een bijboot zo treffend verwoordde “The invention of the Devil”. Verveling zeg je ?

Nog een drietal weken te gaan en we zijn precies 1 jaar vertrokken. De tijd gaat vlug. Nog vlugger zonder horloge…

Vanuit Sonja haar favoriete plaatsje zeggen we Hasta luego xxx

Geloof jij in toevalligheden, het lot of noodlot, voorbestemdheid, of nog van die mysterieuze
gebeurtenissen die je gedurende je leven zo nu en dan eens tegenkomt ? Of ben
jij het nuchtere type dat voor alles een volkomen plausibele uitleg klaar heeft
en zo misschien de dromen of fantasieën van anderen terugbrengt tot bijna
wiskundige logica ? Als ik me goed herinner bevatte het vak wiskunde op school
een sectie kansberekening. Daar kregen we oefeningen in de trend van “hoe groot
is de kans dat we de lotto winnen” of “hoe groot is de kans dat er in een groep
mensen 2 mensen dezelfde verjaardag hebben”. Of het nu met kansberekening dan
wel met toeval te maken heeft weet ik niet echt, maar feit is dat we toch een
sterk staaltje van dit thema meegemaakt hebben.

Sevilla: een “to see”
voor we de stad bezochten, promoveerde naar een “must see” nà ons bezoek. Een
city-trip meer dan waard, had men ons verteld. Dus namen we vakantie tijdens
onze vakantie (?), huurden een Toyota Yaris en tuften het voor ons onbekende
Spaanse binnenland in. In Parijs hadden we ooit eens uren rondgereden op zoek
naar een hotel (lees “betaalbaar”), waaruit we dus lessen hadden geleerd en dus
nu op voorhand een hotel hadden geboekt midden het centrum van deze levendige
stad. Een hotel zonder parking wel te verstaan. Diegene die mij kennen weten
dat ik een afkeer heb om veel geld neer te dokken voor stalling van onze
vierwieler. Sonja afgezet en toch een uurtje nodig gehad om terug op de drempel
van ons hotel, AbaNico (what’s in a name ?), te staan. Beetje verkeerd gelopen…
kan iedereen gebeuren. Dit terzijde….

’s Avonds de stad in op zoek naar haar wereldbekende
kathedraal. Geen klein gevalleke hoor :
in volume de grootste van de wereld, zelfs groter dan de heilige vader der
kerken St. Pieters in Rome! Awel, mijn intern kompas lag volledig in de knoop
met de papieren kaart die wij mee gegriffeld hadden in het hotel. Zoeken dat
wij gedaan hebben, je houdt het niet voor mogelijk : straat in, straat uit, hier
een steegje, daar een ander steegje (of was het dezelfde als daar straks ?),
links, rechts, rechts, averechts, zelfs nà een half uur op hetzelfde punt
uitgekomen… pfff. Ik voelde me net zoals die keer dat we met de kids ergens in
de Ardennen op kompas gingen stappen, en we uren de verkeerde beek volgden …
Maar: aan alle lijden kwam een einde :
nà 7 tapasbars, 5 volksraadplegingen, 3 kaartaankopen (waarbij ik eindelijk
doorhad dat het noorden blijkbaar niet altijd bovenaan staat!), daar stond ze
dan! De kathedraal der kathedralen! Nu we haar hadden gevonden en ze morgen
waarschijnlijk wel nog op dezelfde plaats zou staan, zou het een koud kunstje
moeten zijn om haar terug te vinden… als we de weg naar ons hotelletje nog
konden terugvinden natuurlijk. Met broodkruimels had ik 3 grote broden nodig
gehad om het afgelegde traject terug te vinden, achterwaarts stappen leek te
idioot, dus tja… sukkelen hé. Tweede keer dat we dus verloren liepen, maar geen
nood : Abanico had een portier die blijkbaar nooit slaapt … Maar dit terzijde…

“De morgenstond heeft goud in de mond” dus ’s morgens
vroeg rond 9u30 (?), wij naar beneden om net het ontbijt nog te halen. En daar
… geraakten wij aan de praat met onze “lot”genoten Rudi en Geertrui uit
Antwerpen. Zij waren eventjes het koude en natte België ontvlucht, in Malaga
neergestreken, om zoals ondergetekenden, het Sevilliaanse leven te ontdekken.
Een uurtje of zo later startte hun ontdekkingsreis door Sevilla en vonden wij
verbazingwekkend vlug ons kerkje. Na een bezoek aan het grootste altaar ter
wereld (!), het graf van onze voorganger Christopher Columbus, de Moorse
minaret La Giralda en het Alcázar (zie onze foto’s), hadden wij genoeg cultuur
opgedaan voor een half jaar geschiedenisles, en werd het tijd voor tapas en
vino tinto! En zo doolden wij van bar naar bar om uiteindelijk neer te strijken
in taberna Coloniales ergens in de nabijheid van de corrida. Door het beperkt
aantal tafeltjes, allen bezet natuurlijk, namen wij plaats op krukken aan de
bar en bestelden een aantal kleine tapas en een flesje wijn. Toen ik net aan
Sonja zei dat hier verdacht veel kelners rondliepen, werd pal voor onze neus
een bord gezet. “Waiting list” prijkte helemaal bovenaan. Dat is iets nieuws… Wij hadden het
vermoeden dat deze taberna zo goed draaide dat men blijkbaar moet wachten voor
een plaatsje. Wij zaten hier op ons gemak aan de toog maar toen nà 10 minuutjes
de één na de ander zijn naam op het bord schreef, begonnen wij ons toch
ongemakkelijk te voelen en vroegen de barman om uitleg.
Blijkbaar was het restaurant eigenlijk op het eerste en tweede verdiep,
dat erg in trek was. Het zou wel tof zijn mocht onze naam ook op dat bord
staan. Dus … nà een halfuurtje, er stonden toen al zo’n 30-40 mensen te
wachten, werden de namen luidop geroepen en mochten we naar boven, waar we
lekkere en zeker betaalbare raciones aten. Maar ook dit terzijde…

Had ik maar nooit die kortere weg genomen, want voor we
het goed en wel beseften waren we … voor de derde keer verdwaald! Tja in de
nacht ziet alles er veel zwarter uit hé, en die Spanjaarden zijn zo slecht in
het maken van plannetjes hoor, én ze vergeten nogal eens de straatnamen op de
huizen te plaatsen … allemaal uitvluchten natuurlijk. En toch kon het hotel
niet veraf meer zijn. Dedju dedju. En net toen we op een piepklein pleintje stonden met vijf
(!) weglopende donkere straten, komt daar op hun dooie gemakjes de Rudi en
Geertrui aangeslufferd. Zo zie je als de nood het hoogst is, is de redding in
de vorm van een hand-gps nabij. Alhoewel ik de indruk kreeg dat zelfs de gps
het moelijk had, stonden wij geen minuut later voor onze slaapplaats. Voor de
hoteldeur ging het relaas van de dag van
mond naar oor om plots te verstommen van verbazing!

Als ik je nu vraag wat de kans is dat 2 wildvreemde
koppels elkaar in een wildvreemde stad als Sevilla tegen het lijf lopen, net
toen wij er nood aan hadden om de weg terug te vinden, of als ik je vertel dat
dezelfde koppels de dag nadien in een andere stad Cordoba in hetzelfde hotel
overnachten, of nog dat zonder afspraken te maken wij hen zagen zitten in één
van de vele restaurantjes in Cordoba, dan begrijp je vast en zeker wel hoe onze
mond open viel van verbazing toen Rudi zei “tussen de duizenden toffe
restaurantjes in Sevilla hebben we een enig mooi restaurantje gevonden helemaal
aan de andere kant van de stad, waar
onze naam vreemd genoeg op een “waiting list” werd gezet ….. !!!!!

Is dit toeval ? Is dit een omen, een teken, een voorbode
van iets of niets, of is dit het lot ? Misschien komt hier nog een vervolg op ?
Of misschien zoeken wij het te ver en zijn we het slachtoffer geworden van een
uitleg die nog niet genoemd werd : stalking ! Maar, even terzijde, daar zal ons
koppel wel op antwoorden…

We ontvingen bezorgde mailtjes uit België en Nederland
met de vraag of alles wel nog goed gaat met ons en we eigenlijk wel nog
zeilen…. Het werd met andere woorden dus tijd om nog eens in de pen te kruipen
en iedereen gerust te stellen : we maken het uitstekend hoor ! We hebben het de
laatste weken enkel een beetje “druk” gehad met het zoeken naar een
overwinteringsplaats maar nu we die gevonden hebben is de rust terug aan boord
geslopen op Snow Goose. Jullie mogen je dus verwachten aan een resem beeldmateriaal
welke eerstdaags jullie richting zal gestuurd worden door mijn “esposa”. Onze
verhalen zullen vanaf nu ook een andere wending nemen: gedaan met het chronologisch opsommen van onze
gevaren route wat op de duur zou beginnen vervelen. Neen, onze belevenissen met
uiteraard nu en dan iets meer uitleg over onze uitstapjes of uitspatjes zal véél interessanter zijn en zal dan ook
vlotter lezen (hoop ik althans).

Het is ondertussen zo’n vijf weken geleden dat Snow Goose
bij het einde van ons vorig verhaal in Portimao terug het water onder haar kiel
voelde. De herstelling aan de kiel verliep vlekkeloos en zeg nu zelf: een weekje droog staan op een werf is nu niet
precies onoverkomelijk. Dit moet ook die gast één van die nachten gedacht
hebben. Rond middernacht zaten we rustig en onze “salon” toen we plots buiten
een verdacht geluid hoorden. Voorzichtig sloop ik naar buiten en zag nog net
hoe een duidelijk beschonken man op zijn fiets kwam aangereden, stopte bij het
2,5 meter hoge hek MET prikkeldraad, zijn fiets in één zwaai erover zwiepte,
zelf klauterend en vloekend over de prikkelende draden sukkelde, om dan in één
van de als huis omgetoverde zeilboten te verdwijnen om daar zijn roes uit te
slapen. Je vraagt je dan af waarom hij
niet simpelweg door het open hekken gekomen is ???

Missen is menselijk natuurlijk… Zo kon je lezen dat wij
de etappe naar Portimao bij nacht hebben afgelegd. Eén van ons slaapt dan
terwijl de ander waakt in de kuip. Er kan immers van alles gebeuren: stand van de
zeilen moeten aangepast worden, boeien moeten correct gerond worden, visnetjes
versperren de weg, of … vissers zijn hun netten aan het slepen. En geloof het
of niet (vraag maar aan de zeilers onder jullie), de zee mag dan nog zo
onmetelijk groot zijn, met alle respect voor hun job, vissersboten varen
precies altijd op ramkoers. Zo zat ik die nacht in de kuip en zag een
zwaailicht pal voor de boeg. We waren er nog zéér ver van verwijderd dus had ik
een babbel met Antoine (onze automatische piloot) en stuurde iets bij om de
vissersboot veilig te passeren. Geen vijf minuten later zat die visser terug
pal voor ons. “Verdorie Antoine, terug bijsturen hé”. Opnieuw dus de koers
aangepast maar wat ik ook deed, het zwaailicht bleef voor ons schip schijnen.
Intussen kwam Sonja bovendeks om de wacht over te nemen en toonde ik haar ons
probleem en ging slapen. Bij dageraad en nà mijn 3-uur slaap stak ik terug mijn
slaperig kopje boven waar mijn vrouwtje lachend de visser toonde : het was
verdorie, naar ik later dan las in de pilot, de zéér straffe phare op Cabo de
Sao Vincente, die me die nacht parten speelde. Ik speelde die nacht dus kat en
muis met een … vuurtoren.

Gevaarlijk was dit natuurlijk niet. Van een gans ander
kaliber was mijn fietstochtje in Nazaré. De havenmeester, zo weggeplukt uit het
genre film “Master and Commander”, had me wijsgemaakt waar de dichtste
supermarkt was. Nu moet je weten dat Nazaré eigenlijk meer een vissershaven is
met werkplaatsen en rijen pakhuizen op een anders volledig braakliggend en verwaarloosd
terrein. Achter de laatste opslagplaats moest ik wezen, dus nam ik mijn
minifietsje en net-niet-omvallend trapte ik aldaar. Ik dacht nog bij mezelf
“wat een vreemde plaats voor een supermarkt, zo afgelegen”, maar het was te
laat. Ik kwam de hoek om en stond oog in oog met vier ogen, acht lenige poten,
twee grommende muilen en een veelvoud van druipende tanden : waakhonden !

Toen maakte ik de tweede fout: in plaats van te stoppen
en een babbeltje te doen met die twee gasten begon ik sneller te fietsen. Een
automatisme dat als een oerinstinkt ergens in mijn onderbewustzijn zweeft en nu
geactiveerd werd. Mijn afgetrainde benen (euh ?) trappend om te overleven tegen
jonge vraatzuchtige roofdieren : wie zal het halen ? Terwijl ik naar mijn
mening bijna de geluidsmuur doorbrak blaften en grolden die beesten vlak naast
me. Al lopend begonnen ze nu naar mijn voeten en benen te bijten! Ik probeerde
terug te stampen maar dat ging ten koste van mijn snelheid natuurlijk. Het was
geleden van toen ik een jaar of 10-12 was, dat ik me zo moest reppen om met
mijn vrienden Noei, Biesten, Latte, Mitte en ik ( Dum) uit de handen van de
boer te blijven toen die ons betrapt had op zijn hooizolder. Ik begon op volle
snelheid te zigzaggen over de weg, waarop de honden blijkbaar niet hadden gerekend.
Ik begon warempel afstand van hen te nemen. En dan precies alsof ik aan het
einde van hun territorium was gekomen, lieten ze me gaan. Zij waarschijnlijk
tevreden dat ze die indringer verjaagd hadden, en ik … tja kon terug weer
ademen terwijl mijn hartslag terug beneden de 150 zakte. Ik vraag me af hoe die
havenmeester aan zijn manke poot gekomen was….

Er waren natuurlijk ook rustiger momenten. Zo slenterden
wij door Ayamonte, een stadje in Spanje met burcht, kerken en smalle straatjes.
Terwijl mijn vrouwtje de boetiekjes bezocht had ik vlakbij een pleintje ontdekt
waar ik onder een schaduwrijk terras, met een San Miguel voor me, het plein
overzag. Het verkeersvrije pleintje was omgeven door grote statige palmbomen
met eronder prachtige in mozaïek bezette zitbanken. Een heiligen beeld, zoals
er zo vele zijn in Spanje, prijkte in het midden. Alle woningen rondom waren
piekfijn verzorgd en baadden in de zon met een straalblauwe lucht als
achtergrond. Voor sommige huizen stond een terras waar ganse families, halfweg
de namiddag, nog aan het eten en debatteren waren, terwijl hun kinderen
ravotten. De kleintjes zaten gewoon op de grond met speelgoed te spelen, een
iets groter meisje speelde met haar wave-board
kat en muis met haar zus, de stoere jongens speelden links op het plein
uiteraard voetbal. Ik ergerde me wel aan het feit dat ze de bal steeds met de
top van hun schoen schopten ipv de binnenkant. Ze waren mijn inziens op een
leeftijd gekomen dat ze dit al onder de knie moesten hebben. Ook hun vaders die
toekeken en soms meespeelden bemerkten dit blijkbaar niet. Op het pleintje ging
het er plezierig luidruchtig aan toe. Geen kakofonie van storend geroep of
getier maar eerder een achtergrondmuziek van dagelijkse heel gewone geluiden,
waar men eigenlijk niet meer op let. Het pleintje straalde op dat moment een
perfecte rust uit. Geen geweld, geen stress, geen geruzie, geen problemen,
kortom hier had ik lang, zéér lang willen blijven zitten.

Rust dacht ik ook te vinden op de bus op terugweg van
Sintra naar onze boot. We hadden immers de ganse dag geslenterd door het
sprookjeskasteel en tuin en waren moe. Ik had net een goed plaatsje gevonden
toen op de zitplaats achter ons een Portugese vrouw plaatsnam. De bus vertrok
naar Oeiras en ik naar dromenland. Door mijn oogspleten zag ik hoe de vrouw
haar gsm nam en uiteraard in het Portugees begon te kletsen. Niet dat stil gefluister zoals iedereen
probeert te doen in een overvolle bus. Neen, het klonk alsof ze rechtstreeks
verbonden was met mijn I-Pod oortjes met het volume op tien ! Lang zou dit niet
duren… dacht ik. De vrouw slaagde er in om de volledige terugrit van één vol
uur te tateren over Portugese koetjes en kalfjes! Rust zei je? Stress verdorie!

Gestresseerd werd ik ook toen op weg naar San Vincente de
la Barquera onze gps- positie op de elektronische kaart plots wegviel. Ik dook
naar binnen want deze hulp hadden we echt nodig gezien de aanloop en binnenvaart
van San Vincente niet echt gemakkelijk is. Terwijl het instrumentenpaneel open
lag en ik zat te puzzelen (zo van: dit is het begin van de draad, maar waar is
het einde ?), begon Sonja luidkeels van in de kuip te roepen : “de dieptemeter
toont plots maar een diepte aan van 2,5 meter !” terwijl we al een hele tijd in
de 80m diepte zone zaten. Ik stoof terug
naar buiten, executeerde Antoine (allez figuurlijk dan)en gooide het roer om.
Hoe ik ook zocht en draaide en keerde, de dieptemeter bleef rond de twee meter
hangen. Had ik nu per ongeluk een kabeltje losgetrokken of zo? Neen, later, véél later zou blijken dat wij
niet 2 meter onder de kiel hadden , maar … 102 meter ….. (pfff).

Toen we pas in Viana de Costello lagen, hoorden we op de
kade boven ons Pools of Russisch praten. We staken onze slaperige kopjes buiten
en waar de avond voordien plaats zat was op de kade, stonden nu massa’s auto’s
geparkeerd. Iets verderop was blijkbaar een soort oldtimerbeurs aan de gang.
Toen Sonja terugkwam van de douches vertelde ze me dat ze overal Pools hoorde
en dat de parking vol stond met Poolse auto’s met de letter “P”. Toen we deftig
waren om onder de mensen te komen, en de beurs uiteraard op zijn einde liep, werd
het mysterie opgelost: mijn vrouwtje was
effetjes vergeten dat we in Portugal waren, vandaar die “P” natuurlijk. En mocht
je dit als Belg niet weten : ooit al eens Portugees horen praten? Neen, wel het
“klinkt” net als … Pools!

Om voorlopig mee af te sluiten : velen vragen ons wat we
zo ganse dagen doen. Wel … ik kan het niet beter verwoorden dan die Engelsman
laatst :

I don’t
know what we are doing all day, but it takes all day to do it !!!

Hasta
luego

Om jullie eens NIET jaloers te maken : nieuw fotoalbumke gemaakt en nieuw filmpje gezet…

Zo zie je maar….