We zijn nog altijd alive and kicking (en nog altijd samen…). Bovendien zijn we
intussen, hou je vast … in Portimao – Algarve – Portugal! Bij vertrek uit
Blankenberge waren we van plan ergens in Noord-Spanje te overwinteren, maar alles
gaat zó vlot zodat we rustig van terras naar terras zeilen. En toen we deze
morgen rond 10u wakker werden, beseften we plots dat Gibraltar en dus de ingang
van de Middellandse zee als het ware om de hoek ligt…
Maar ons vorig verhaaltje eindigde ergens op weg naar Camarinas. Laat me toe dus
terug te gaan in tijd naar 23 augustus toen we op weg waren van Camarinas naar
Baiona en er liefst 3x dolfijnen rond de boot speelden. Alhoewel onze nieuwe
kleinzoon de exit uit Sara nog niet had gevonden hebben we hier de knoop
doorgehakt en onze vliegtuigtickets besteld om op 3 september vanuit Porto één
weekje terug te keren naar Belgie. Nadien bleek dit een goede beslissing want
Sil werd geboren op 31 augustus. We legden onszelf dus een deadline op om
ergens in een haven dichtbij Porto (en de luchthaven) te liggen. Onze keuze
viel op Viana do Costelo waar we op 25 augustus een ideale plaats toegewezen
kregen door een toffe havenmeester. Hier zou ons huis 18 dagen blijven
dobberen, terwijl wij de tijd vulden met het doorkruisen van dit mooi stadje,
een beklimming naar de boven Viana gelegen basiliek, een lange maar prachtige
fietstocht maakten langs de rivier, een weekje op vakantie vertrokken naar
Belgenland, en we per trein spoorden naar Porto voor een daguitstap. Zeker de
moeite om enkele dagen rond te kuieren (zie foto’s) !
Zo werd het 12 september en zeilden we onder een rommelige zee naar Leixoes, een
haventje aan de ingang van de Rio Douro. ’s Avonds bracht een metro ons nogmaals naar
het centrum van Porto doch ons geplande diner viel serieus tegen (het kan niet
altijd feest zijn nietwaar ?). Geen nood want daags nadien was het mijn
verjaardag! Wat moeilijk begon (ons navigatieprogramma weigerde op te starten,
op zee kregen wij af te rekenen met een hoge (3-4m) deining, en als toetje
noteerden wij eventjes 43,6 knopen wind op de windmeter (maw 9 BF!) toen we Cabo Mondego rondden in de aanloop naar Figueira da Foz. Maar … alles werd bij aankomst overtroffen door de
verwelkoming van mijn dochter Kim en haar vriend Miek ! Zij waren er even
tussenuit geknepen om Portugal per huurauto te verkennen en mijn vrouwtje en
die twee sloebers hadden zonder mijn medeweten afgesproken ! Als dit geen
verrassing was…
Nà een uitgebreide apéro trakteerden wij op een etentje bij de lokale chinees.
Lekker maar ik was steeds van mening dat Chinezen véél geduld hadden. Ik zal
dit moeten herzien hoor want alles werd in een recordtempo ons voorgeschoteld
en terug van voor onze neus en soms nog volle mond weggehaald. Ook
vriendelijkheid was niet aan hen besteed. Hierdoor stonden we reeds rond 22u30
terug op straat. Maar geen nood : onze kuip is nog steeds de beste terras om
hun meegebrachte drank aan te slaan. De gastenkamer werd leeggemaakt en de dag werd zoemend afgesloten. Dank voor deze mooie verrassing !
Nà hun vertrek voeren wij op een windstille zee naar Nazaré, om daar in de
potdichte mist binnen te lopen. De 80-jarige havenmeester, bekeek ons met één
oog (zijn andere oog kreeg hij al 10 jaar niet meer open), en leunend op zijn
kruk als Greg House, dirigeerde hij ons naar de enig mogelijke aanlegplaats
voor ons schip. Wat kon die man vertellen, en op het einde van ons gesprek zei
ik hem “Sorry to say, but you are a dying race” (figuurlijk maar jammer genoeg
ook letterlijk).
Een Duits koppel Ralph en Inge twijfelden de volgende dag om uit varen wegens de
dichte mist (een andere Belg zat hier al 5 dagen vast wegens de mist). Zij
besloten om nog een dag te blijven terwijl wij rond 10u30 de zee opgingen naar
Oeiras vlakbij Lisboa aan de monding van de Taag. Behalve het gebrek aan wind,
werd het een prachtige mistloze dag. Het bereiken van Lissabon beschouwden we
als een mijlpaal op onze reis zodat we ons ’s avonds eens lieten gaan in een lounge-bar-achtig
restaurant vlakbij de haven. Het was lang geleden dat we zo lekker hadden
gegeten. Daags nadien zagen we het niet echt zitten om met een tegenstroom van
3 knopen de Taag op te varen om in Lissabon toch maar ergens in een industrieel
ogend dok te liggen dus treinden we naar deze mooie stad. We hadden immers
afgesproken met Grietje, Hilde, Marleen en Mireille, vriendinnen op citytrip.
Wij doorkruisten eerst het heuvelachtige centrum per fiets om nadien een
plaatselijk eenvoudig restaurantje met z’n zessen binnen te vallen. Lekker, ook
het gezelschap …
Op woensdag toerden wij met de bus naar één van de hoogtepunten tot nu toe : het
Palácio National da Pena en haar park in Sintra. Zeker een must-see (dus zie fotokes) !!!!!
In het havenkantoor van Oeiras hangt vanaf 17 september onze eerste plechtig
overhandigde Vnz wimpel. Van ons bestuur hadden we immers bij vertrek een
aantal wimpels, vlaggen, stickers en zo meegekregen om, op onze route rond de
wereld, achter te laten op plaatsen die zich onderscheiden van alle anderen.
Wel, deze haven verdiende een prijs en zo wisselden wij clubwimpels uit. Het Vnz
logo prijkt nu boven de receptiehall !
Het volgende te varen stuk bedroeg zo’n 120 mijlen dus besloten we om de nacht door
te trekken : we vertrokken om 10u in de voormiddag voor een zeer rustige nacht
: zowel wind als golven bleken te slapen, dus gleden we een heel stuk van de
nacht zij aan zij met de driemaster Sagres richting Algarve. Tijdens deze 24
uren durende overtocht slaagden we er toch in zo’n 10 uren meer dan 7 knopen te
zeilen. Heerlijk …
Moe maar zeer tevreden meerden wij om 10u de volgende dag aan in Portimao –
Algarve.
Zoals je vroeger in dit logboek kon lezen (ergens eind juni) had onze Snow Goose in
Frankrijk een nogal onzacht contact gehad met een rots. De schade herstellen
zou hier gebeuren. Hiervoor stuurden wij ons schip rond 14u30 diezelfde dag
richting travellift aan de andere zijde van de Rio Arade en liggen we nu voor
minstens een week op een goed uitgeruste werf. De schade blijkt onderaan de
kiel mee te vallen maar vooraan de boeg moet er epoxy aan te pas komen. Een dag
later is alles reeds afgeschuurd en nu is het wachten op uitdroging.
 |
 |
Als alles mee zit liggen we terug in het sop in het laatste weekend van september. In
dagtochtjes wacht ons dan het laatste stukje Atlantische Oceaan naar de ingang
van de Med, waar wij rond Malaga hopen deze barre winter te overleven. Maar da’s voor later …
