Logboek

Bij deze een update van de afgelopen weken en maanden.

Na ons oponthoud op het Griekse eiland Syros (zie: De
Cycladen met zijn Meltemi)) zijn we zigzag van links naar rechts en van noord
naar zuid door de Cycladen gezeild. Ze zijn allemaal verbonden met elkaar en
met het vasteland (vooral Athene en Rhodos) via grote ferryboten en kleinere
maar vluggere vleugelboten. Het ene eilandje al mooier dan het andere maar
allemaal zo…rustig. De Grieken kennen hier het systeem en meestal zijn het dus
Griekse toeristen die men hier aantreft maar nooit in grote getallen. ( Op
Folegandros, 1 vd eilandjes en supermooi, heeft Justin Henin een huis, hebben
we hier ontdekt) De Grieken vliegen naar de grotere eilanden en nemen daar de
ferry naar de kleine eilandjes. Echt jammer dat de Belgen dit systeem nog niet
ontdekt hebben, want het is o zo de moeite waard! Misschien schrikt voor velen
ook de lange reisweg af en wordt het te moeilijk met de aansluitingen met de
ferry enz. Je moet er echt wel iets voor over hebben om er te raken. Maar ook de
hotelletjes zijn steeds weer superrustig en supermooi! Maar op die manier
blijft de massa natuurlijk weg, en dat maakt het natuurlijk ook extra leuk!

Op de Cycladen hebben we dus vooral goed gezeild en
tussendoor geschuild voor de Meltemi. De eilandjes zijn heel droog en dor en
hebben meestal 1 dorpje op het hoogste punt van het eiland, dat iedere keer de
“Chora” genoemd wordt. Deze hebben we dan ook heel regelmatig bezocht, soms in
de snikhete zon, soms ’s avonds, met bus of taxi. En iedere x werden we terug
heel positief verrast. Heel mooie, verzorgde, witte met bleekblauwe raampjes en
deurtjes huisjes. En heel veel kleurrijke bloemen aan de geveltjes.

En terug met heel vriendelijke mensen. Op Kithnos werden
we uitgenodigd op de boot van een Atheens echtpaar dat er voor een paar dagen
was.

En ook daar werden we in de Chora door een man binnen in
zijn huis gevraagd, om kennis te maken met zijn Amerikaanse vrouw. Heel leuk
allemaal. Dat zijn van die momenten dat je beseft dat het leven gewoon en
simpel kan zijn. En dat dit zo’n goed gevoel geeft: terug naar de basics, niet
veel nodig en lieve, ontspannen mensen rond je. Gewoon gelukkig zijn…..

Waar waren we?

O ja, na alle kleine en grotere eilandjes zijn we
afgezakt naar Santorini. Heel bekend, goed bereikbaar en dus heel toeristisch.
Een must-have-done maar niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er maar 1 nacht
gebleven en zijn we daags nadien richting zuiden vertrokken, recht naar Kreta.
Waarbij we dus ook de Cycladen verlieten. We hadden nood aan minder wind,
minder zoeken naar een schuilplaats en rust. De Cycladen waren naar ons gevoel
heel intens en vermoeiend geweest. We zijn dan ook recht naar een haven
gezeild, Rethymnon, en bleven er een week.

Kreta kenden we alleen van naam en Rethymnon bleek dus
het Blankenberge van Kreta. Gelukkig lagen we terug net ver genoeg van de
drukte, zodat we ons konden terugtrekken als we dat wilden. We waren daar een
weekje toerist tussen alle andere toeristen en vonden dit heel leuk. Overdag
strand, ’s avonds uit eten, ijsjes likken, café frappé drinken,…. tot rust
komen!

Tijdens ons “vakantieweekje” hebben we de highlights op
het eiland bezocht met o a scooters. Hoe de wandeling door de Samariakloof
afgelopen is hebben jullie ondertussen al kunnen zien op voorgaand filmpje!
Ondertussen blijkt nu ook dat, na verwijdering van de nagellak, onder mijn 2
grote teen nagels bloed zit en van 3 andere tenen is de nagel gewoonweg
helemaal uitgevallen! Voor mij geen kloofwandelingen meer!Enfin, we hebben het
overleefd en ik houd het nu meer op zeilen en zwemmen.

Tussendoor heeft Nico ook kunnen kennis maken met de
minder leuke kant van Griekenland: een boete opgelegd door de politie voor het
scooteren zonder helm. Dan moet je weten dat niemand een helm draagt en dat er
zich soms hele families op die scooter bevinden, zittend, staand, hangend,….
Maar ja, wij reden op een huurscooter en dat hadden ze gezien natuurlijk. Maar
met heel Griekenland maar niet met ons hoor: na heel wat gepalaver zijn we
doorgereden, met helm en met een papiertje volledig in het Grieks opgesteld dat
we gewoon horizontaal hebben geklasseerd zonder ook maar enig gevolg aan te
geven.

Na ons verblijf op Kreta konden we direct richting
Turkije zeilen, ware het niet dat we half september een afspraak hadden in
Marmaris met Kim, Miek en de baby en ook, met Sabine en Ludo (vrienden). De ene
zijn er op hotel van 12 tot 19 sept en de andere van 7 tot 14 sept. En blijkt
nu toch wel dat Nico’s verjaardag daar net in viel! Dus mikten we om een 5 tal
dagen in de haven van Marmaris te liggen. En doordat we daar veel te vroeg
zouden aankomen, en we nog geen zin hadden om Griekenland te verlaten, zijn we
vanaf Kreta richting Kos (nr het noorden) gegaan. Blijkt dat deze hoek van
Griekenland (= de Dodekanesos) de meest winderige is! En wij dachten dat we van
de Meltemi af waren! Niks van!

Nog eventjes moeten wachten op Kreta op de juiste dag (en
hopen vuile was gedaan!) en toen vertrokken we voor 24u recht naar Tilos
(eilandje net naast Rhodos omdat Rhodos niet bezeilbaar was). De hele dag en
nacht hebben we supergoed kunnen zeilen en ’s morgens om 9u aangelegd in het
haventje. … om terug te schuilen voor de Meltemi….Maar ach…. er was een
supermarktje (dat 1x per week werd bevoorraad via de ferry!) en een strandje.
En we vonden er ook een hotel met zwembad waar we incognito konden zonnebaden
en zwemmen. Niet klagen toch…

Na de 5de dag zijn we vertrokken naar de haven
van Kos. Een heel gewone, grote maar superdrukke haven. Na veel gepalaver
mochten we uiteindelijk 5 nachten blijven. Ja, soms is het gewoon vol en moet
je buiten blijven, weer of geen weer.

We hadden echter een gebroken auto-pilot en zelf de hele
tijd sturen zagen we echt niet zitten. Na wat rondvraag vond Nico een
metaalbewerker die het probleem kon oplossen. Nogal een geluk want op Kreta
hadden we een gebroken, koperen deurscharnier en daar kon niemand ons helpen.
Dan hebben we maar helplijn Belgie ingezet. Het desbetreffende scharnier werd
meegegeven met een Belgische koppel dat we leerden kennen tijdens de
Samaria-hel, tante Marleen bleek in hun buurt te wonen en zij heeft het naar
mijn pa gebracht die het heeft laten herstellen. Dochter Kim heeft het
ondertussen terug meegebracht in Marmaris. Tja, soms moet men improviseren en
een beetje geluk hebben…:-)

Het was onze eerste kennismaking met Kos en we vonden het
heel grappig om al die fietsende toeristen en Grieken bezig te zien. Er liggen
zelfs fietspaden. Het zijn dan ook vooral Nederlanders die je ziet en hoort. Je
kan er zelfs bitterballen eten. Wat we dus ook gedaan hebben….

We hebben er niet gefietst maar terug gescooterd en het
eiland verkend en terug “toerist” gespeeld. En onze voorraad bier en wijn
ingeslagen want er kwamen mails van mede boaters die al in Turkije waren met de
melding dat dit daar allemaal veel duurder was.

We zijn ondertussen een heel stuk verder oostwaarts en al
een 4-tal weken in Turkije waarbij we in de baai van Marmaris een heel mooi
plekje gevonden hebben aan de enige steiger van een gloednieuw hotelletje (Yota
del Mar) en waar we voor een prikje een 10-tal dagen konden blijven waarbij
duchtig gebruik werd gemaakt van hun strandje, zonnebedden, zwembad, douches,….
En we onze gasten vele malen hebben ontvangen.

Sabine en Ludo, het was zalig om
de dagen met jullie door te brengen. Samen luieren, lezen, zwemmen, winkelen,
kapper gaan, roddelen, drinken, eten,…. We hebben ervan genoten! Bedankt ook
voor de meegebrachte lectuur en Belgische chocolade! (en daar heeft Nico vooral
van genoten J )En
zeker en vast dikke mercie om een tijdje jullie fototoestel te mogen gebruiken
(aangezien de onze het begeven heeft)

En ook nog eens bedankt voor het fijne ontbijt dat we
mochten nuttigen in jullie hotel op de ochtend van jou verjaardag Sabine!

Kim, Miek en Miro: lief dat jullie jullie vakantie in
Marmaris hadden gepland zodat we terug even een “familie”leven hadden. Heel erg
hebben we genoten van het weerzien en het was leuk te merken dat kleinzoon Miro
het heel goed doet en al uitgegroeid is tot een heel lieve, flinke jongen! We
hebben genoten!

19 september bleven we terug alleen achter en was
iedereen terug naar Belgie vertrokken. We hadden het wel gehad met Marmaris dus
hebben we ook de baai achter ons gelaten en na een paar tussen stops liggen we
nu in Fethiye. Hier noemt men het “Cowes van Turkije” alhoewel we niet echt een
gelijkenis zien buiten enkel het feit dat hier enorm veel gezeild wordt (door
vooral Nederlanders die hier tijdens de maanden september en oktober komen vanwege
het mooie, niet al te hete weer).

We zijn op een paar zeildagen verwijderd van onze
winterhaven ‘Finike’. Maar door het nog steeds mooie weer proberen we nu nog zo
lang mogelijk op anker te blijven in de vele talrijke baaitjes hier en de
havens te vermijden.

Turkije: wat een verschil met Griekenland!

Het grootste verschil voor ons zeilers is dat Turkije
geen eilanden heeft maar wel ontzettend veel mooie baaien met superblauw water.
Wel vervelend is dat het hier stikt van de ‘gullits’ (turkse zeilboten) die
overdag bijna alle baaitjes innemen met drinkende, zingende, zwemmende
toeristen, waarbij de muziek dan ook heel hard staat, om dan ’s avonds terug te
vertrekken naar hun havens. Maar dan keert de stilte en rust wel terug en
blijven we meestal als enigen achter.

Tja, een ander verschil is natuurlijk dat wij hier geen
sappig varkenslapje of een lekker braadworstje vinden voor het diner. Laat
staan een lapje spek voor in de omelet! (als ze het al hebben is het dan ook
superduur) Maar we krijgen ervoor in de plaats wel heel erg lekker runds-en
lamsvlees en heel erg verse vis! Gedaan met de vettige maar o zo lekkere Griekse
gyros. Het kan alleen maar positief zijn voor de lijn!

Aan het feit dat we hier elke ochtend om 5u30 (!) gewekt
worden door geluiden/gezangen uit de moskee moesten we ook eventjes wennen!
Overdag worden we ook nog een aantal malen herinnerd aan het bestaan van hun
godsdienst maar na een paar dagen waren we al aan het meekwelen (nu ja, om 5u30
niet, toen zijn we vooral aan het vloeken) en knielden we nog net niet op ons
tapijtje richting Mekka J.

Nog een verschil: de Turkse Lira en hun manier van
verkopen. Steeds weer moet men onderhandelen en afdingen. Soms leuk maar soms
heb je er genoeg van en vertrek je gewoon zonder iets omdat je het gevoel
krijgt dat je bedrogen wordt. Tja, gewoon denken: morgen beter en er rustig bij
blijven, zo blijf je stressvrij J.

Er is echter wel een zweempje van stress aan boord
gekomen sinds we proberen een visum (verblijfsvergunning) voor een jaar te krijgen.
Op die manier zijn we niet gebonden aan de 90-dagen regel en kunnen we naar
hartelust over en weer reizen. Want het Turkse systeem voorziet dat men maar 90
dagen (in een periode van 180 dagen) in hun land mag blijven. Nu is sinds 15
april dit jaar het 1 en ander veranderd, lees: duurder! Nu blijkt dat het bijna
onbetaalbaar geworden is om langere tijd hier te blijven. Dus hebben we beslist
om voor 3 maanden naar Belgie terug te keren deze winter. Met als gevolg dat we
nu op zoek moeten naar logement voor die periode.

Dus bij deze een oproep!!

Als er iemand een extra bed/huis/appartement voor ons ter
beschikking heeft (tegen een vriendenprijsje want de scheepskas raakt anders
wel heel erg vlug leeg!) in de periode tussen 21 november en 1 februari, of als
iemand nood heeft aan house/cat of dog sitting….laat het ons maar weten!!! Je
weet ons wel te vinden via onze blog.

Ondertussen: geniet van de laatste mooie/warme dagen, dat
doen wij hier ook.

Hierna nog enkele foto’s. Hopelijk heeft mijn huis/boot schrijver deze winter meer inspiratie en volgen enkele sappige en minder sappige verhalen. Ikzelf ga deze winter ook de foto albums bijwerken. Beloofd!

Meltemi= droge noordelijke winden die tot 7-8 bft kunnen
gaan, vooral aanwezig tijdens de zomermaanden ter hoogte van de Cycladen. Dit
kan uren maar ook dagen aanhouden.

We hebben het geweten! 5 dagen liggen we nu reeds vast op
het eiland Syros in de havenplaats Ermoupolis. Heel gelukkig waren we toen we
een plaatsje langszij een kade konden veroveren in de vissershaven. Want als de
Meltemi waait, waait het hard. Heel hard. En dan is het niet leuk meer om in
een ankerbaaitje te liggen want dan zwiept de wind de golven heel hoog en wordt
het aan boord onaangenaam. We waren ervoor gewaarschuwd dus namen we onze
voorzorgen en controleren nu meer dan ooit de weersvoorspellingen. Tijdens het
wachten voor vertrek houden we ons bezig met schoonmaken, boodschappen, lezen,
stadje bezoeken, uit eten, wandelen, blog bijwerken,…. Dus zo erg vinden we het
allemaal niet.

Een kleine maand geleden zijn we vertrokken uit Trizonia
om naar Galaxidhi te zeilen. Vertrokken met 20 kn wind (wat heel normaal is
hier) maar van achteraan komend dus lekker rustig. Tot de meter naar 34 en 40kn
en zelfs tot 47kn ging. Maar toen durfde ik al lang de camera niet meer
bovenhalen… We gingen in elk geval als een speer!

Na de Belgen te hebben zien winnen tegen de Koreanen,
bezochten we via Itea, met de bus, Delphi. Heel mooi, vooral ook de omgeving
waarin deze oude stad werd opgebouwd. En wat waren we blij dat er die dag
bewolking was. Warm, warmer, warmst was het toch nog. En waar we ei zo na bijna
onze bus terug misten omdat we nog aan het genieten waren van een late lunch.

Daags nadien zijn we (windloos) naar Andikiron gevaren.
Een heel klein, rustig Grieks dorpje waar zelden een buitenlander komt en waar
in het hele dorp geen enkele bankcontact te vinden is…. Maar dit probleempje werd
opgelost door een hoteleigenaar en een kleine autorit.

We vonden een plaatsje aan het kleine vuurtorentje. We
kregen daar zowat het hele dorp op bezoek alsook de plaatselijke jeugd die er
kwam vissen. Elektriciteit konden we krijgen dankzij onze superlange
verlengkabel die we aan boord hebben maar het water en de diesel diende
bijgevuld te worden via jerrycans. Wat een serieus lastig werkje is in 35 gr! Respect
voor mijn kapitein!

Iedereen in het dorpje kende ons ondertussen al en ’s
avonds supporterde iedereen mee voor de Belgen (tegen USA).

Begin juli zijn we (met een beetje spijt in het hart)
vertrokken naar Korinthe alwaar het kanaal op ons lag te wachten. Voor ons toch
wel een mijlpaal. In het piepkleine haventje aangekomen bleek heel weinig
plaats te zijn maar algauw werden we door de onofficiële “havenmeester”
Jonathan (een Engelsman die er 15 jaar geleden is aangespoeld en er is blijven
hangen) een plaatsje aangewezen langszij de kade. Groot geluk want die nacht
ging het 7-8bft waaien! Geen probleem want hier zouden we blijven om op
zaterdag de Belgen nog maar eens te zien spelen. Korinthe bleek een heel leuke,
levendige stad te zijn. De Zweedse boot “Kiria” (die we nog kenden van in
Licata) lag er ook en samen hebben we de plaatselijke horeca gesponsord en zijn
we ook op zondag samen door het kanaal gegaan.

Ons geduld werd serieus op de
proef gesteld want men moet gewoon voor de ingang gaan liggen en wachten tot de
“poort” opengaat en je toestemming krijgt om door te varen. Bij ons duurde het
2u! Bleek er een groot motorjacht van de andere kant te komen.

Na het kanaal zijn beide boten naar een baaitje gevaren
“Linari”, op de Peloponesos om na 1 nachtje naar het eiland Aegina door te
varen.

Wij verkiezen steeds om op anker te gaan liggen, als het weer het
toelaat (omdat het rustiger is en niet zo warm en we makkelijker kunnen
zwemmen) dus konden we die avond van een prachtige zonsondergang genieten.

Overdag gingen we met de dinghy naar het stadje naar de
plaatselijke groente-en visboer.

Aangezien de regulator van onze zonnepanelen het begeven
had, moesten we op zoek naar een nieuwe. Die konden we bestellen in een
plaatselijk piepklein winkeltje en zou daags nadien al aankomen met de
overzetboot vanuit Athene. Dus moesten we nog een nachtje langer blijven. Tja,
geen keuze maar de weersvoorspellingen zagen er niet bijster goed uit. En
inderdaad, ’s nachts wakkerde de wind aan, werden de golven steeds hoger en om
6u ’s morgens beslisten we om toch de haven binnen te gaan. Moeilijk gaat ook
en we vonden uiteindelijk een plaatsje tegen een grote vissersboot. Gelukkig
werd het pakketje op tijd geleverd en konden we vertrekken. Want de
vleugelboten kwamen nogal heel vlug en dicht het haventje ingevaren. We
verlegden onze route naar het zuiden richting Poros aangezien de wind 25-27kn
haalde en we op die manier de wind op de kont hadden.

Daar aangekomen zijn we Russian Bay binnengevaren om er
de volgende 3 dagen niet meer te vertrekken. Zalige baai waar we allerlei ander
vaartuig zagen komen en gaan, waar we een groot Engels flottielje (Sailing
Holidays) een strandbbq zagen houden met het nodige gezang erbij, waar we zelf
een bbq hielden, waar we de buurboot de paalsteek aanleerden, waar we uren in
de zon lagen en snorkelden en van waaruit we met de dinghy Poros stad bezochten,
bij dag en bij nacht.

Maar toen werd het tijd om dit alles te verlaten en op
zoek te gaan naar een tv want de wk-finale stond op het programma. Die vonden
we in Sounion (op het vasteland) in een hotel. De enigen die een tv hadden. De
ankerplaats was k*t maar ach…alles voor het voetbal en we hadden prachtig zicht
op de tempel van Poseidon.

In Olympic Marina (een echte haven met echte douches en
waterkraantjes en wasmachines!)hebben we grote schoonmaak gehouden op de boot
en bij onszelf om eindelijk te kunnen vertrekken naar de Cycladen.

Kithnos was ons eerste doel. Mooi, rustig weer was
voorspel, 40 kn kregen we. Heel onverwachts draaide de wind in 1 seconde van NW
14kn naar NO 40kn! Dan gaat de adrenaline wel eventjes door je lichaam, wordt
de lunch die je net wilde verorberen aan de kant geschoven (hetgeen dat niet
overboord gewaaid was) en sta je heel geconcentreerd aan je stuurwiel. Het
werden nog spannende mijlen tot we beschutting vonden in Ormos Fikiadha, een
baai gescheiden door een ministrandje. We kozen wijselijk voor de oostelijke
kant omdat we daar meer beschut lagen. Het pintje, na het ankeren, smaakte wel
heel erg goed!

Daags nadien zijn we naar de andere kant van het eiland
gevaren en hebben ons vastgelegd aan de kade van Loutrou. Van daaruit bezochten
we met een taxi de Chora (is op elk eiland zo’n beetje het hoofdstadje). Heel
erg mooi met zijn witte huisjes en straatjes afgewerkt met blauwe raampjes en
deurtjes.

In de taxi hadden we een Grieks (Atheens) koppel leren
kennen en later op de avond zijn we bij hen aan boord nog iets gaan drinken. De
verhalen, hoe moeilijk het is voor de Griekse bevolking, komen bij ieder contact
weer terug. Verhalen over extra (onterechte) belastingen, pensioenen die
gehalveerd worden,…. Waar hebben we dat nog gehoord….

17 juli zijn we naar Syros vertrokken en noodgedwongen
liggen we hier dus nog steeds in een haven, aangezien de voorspelde Meltemi. Morgen
zou die uitgewaaid zijn en zouden we kunnen vertrekken. Het doel is Mykonos
maar niets is hier zeker dus ……zien we morgen wel…….

Goedemorgen, dag, dank je wel: zo ver reikt ons Grieks
ondertussen. Ouzo kent iedereen natuurlijkwel, maar jammer genoeg lusten wij
dit helemaal niet (sorry Karl J).
Gelukkig is de Griekse wijn en het bier wel onze smaak. Om nog niet te spreken
over Kleftiko, Souvlaki, Moussaka, Tzatziki en nog veel meer. De plaatselijke
keuken kan onze goedkeuring krijgen en we genieten er dan heel regelmatig van.
Tot grote spijt van onze lijn…J

Sedert gisteren liggen we in een baaitje op een piepklein
eilandje ‘Trizonia’ in de Golf van Korinthe. We hebben de Ionische Zee
verlaten, hebben tussendoor een aantal thunderstorms te verwerken gekregen (met
bijhorende harde wind en heel veel regen maar van heel korte duur) en zijn op
weg naar het wereldberoemde Kanaal van Korinthe, Athene en de Cycladen
eilanden.

Maar eerst terug naar de Ionische eilanden.

Na Corfu, Paxos en Lefkas te hebben verkend zijn we naar
Preveza (vasteland) gevaren om daar onze Snow Goose veilig in een haven achter
te laten want een 3-daagse auto-vakantie stond op de agenda. We wilden een
stukje van Noord-Griekenland bezoeken.

Nooit geweten dat Griekenland zo’n hoge bergen (Pindos
gebergte), bergmeren (met het heel gezellige stadje Ionnina) en Bokrijkachtige
dorpen (Metsovo, met zijn herders) had. Meteora, met zijn kloosters gebouwd
bovenop de rotsen, stond ook op ons verlanglijstje. Mooi meegenomen was het
onverwachte bezoek aan Ikea (meer en lichtere bedlakens konden we gebruiken, de
overige aankopen waren ‘onnodige’ prutsen die men altijd aanschaft bij de
Zweedse gigant). En bij boaters betekent het hebben van een auto ook altijd:
veel boodschappen doen en de waterfles voorraad aanvullen!

We kwamen dan ook volgepakt (en bezweet) terug bij ons
bootje. Bleek er bij onze afwezigheid een (zoveelste) zand-stormpje gepasseerd
te zijn. Dus mochten we meteen aan het werk met de waterslang (we=Nico) terwijl
ik mij de aanwezige wasmachines toe-eigende.

Nog zoiets dag-dagelijks dat voor ons,bootjesmensen, een
luxe geworden is. In onze eerste haven in Griekenland (Gouvia) was ik verplicht
om de was af te geven. Je had die man moeten zien kijken toen ik hem begon uit
te leggen wat bij elkaar mocht, op hoeveel graden enz, en hij flipte helemaal
toen ik uitgebreid begon te tonen wat wel en wat niet in de droogkast mocht.
(ik had zoveel was dat ik absoluut niet alles kon ophangen op de boot) We zijn
dan maar tot het akkoord gekomen dat ik na de was-tijd terug zou komen en alles
eruit zou halen wat ik wilde ophangen. De dag nadien kon ik het gedroogde
linnen ophalen. Eind goed, al goed. Dit probleem had ik in Preveza dus niet
want ik mocht lekker zelf aan de gang met de machines! J

Na vertrek uit Preveza hebben we op Lefkas nog een paar
keer bekenden uit Licata teruggezien en hebben we oa de heel verfrissende
waterval van Nidri bezocht.

Later volgden nog een paar eilandjes (Meganisi, Kalamos,
Kastos, Atokos, Ithaca) met hun verschillende baaitjes waarvan er ééntje toch
wel uitsprong! En dit niet alleen omwille van zijn schoonheid maar vooral voor
zijn bewoners. Volgens de pilot bevond zich daar een rattenkolonie! Normaal
nemen wij zo’n mededelingen altijd met een korreltje zout maar ach…. we hadden
jaren geleden, op 1 of andere botenbeurs, “iets” gekocht om rattenbezoek te
verhinderen. En na de nodige aanpassingen, want op een boot past niks
onmiddellijk, schoven we de 2 “lp’s” (zie foto) over onze touwen. En nu was het
afwachten geblazen. Komen ze of komen ze niet? En inderdaad (zat de volle maan
er voor iets tussen?) maar na zonsondergang hoorden we allerlei “geritsel” aan
de oever. Echt gezien hebben we ze nooit, maar we zijn er beiden van overtuigd
dat we een ratteninvasie hebben vermeden!

Een aantal eilanden van de Ionische Zee (zoals Kephalonia
en Zakynthos) hebben we niet bezocht omdat de wind er anders over besliste.
Maar dit stukje Griekenland heeft ons heel erg bekoord. De natuur, de keuken
(of had ik dit al gezegd? J),
de Grieken, …. we zijn er beiden verliefd op geworden. Het onderweg-zijn-gevoel
is vervangen door …..rust!

Hetgene wat nu vooral onze voortgang bepaalt is de
al-dan-niet-lege voorraadkast (er is hier op het hele eilandje geen enkele
mogelijk tot boodschappen doen) en ook de voetballende Belgen! We zijn er in
geslaagd om beide vorige matchen van ons nationaal elftal op tv te volgen,
ergens in een haven. Dus ofwel vinden we hier op Trizonia een tv ivm de match
donderdag aanstaande. Lukt dit niet dan vertrekken we naar de dichtstbijzijnde
haven. Dit zal dan hoogstwaarschijnlijk Itea worden, van waaruit we ook per bus
Delphi (het orakel weet-je-nog-wel-uit-de-geschiedenislessen) kunnen bezoeken.

Tijd voor een beetje cultuur!

Weet je wat? We zien wel wanneer en waar en hoe…….

Na een paar verwaai-lig-dagen in Marzamemi (klein,
gezellig vissersdorpje op Sicilie) en in Santa Maria di Leuca (heel woelige
haven maar met een prachtige ligging in de hiel van Italie) met tussendoor een
ankerstop in Syracusa en de verovering van de Etna (vanuit Riposto) zijn we
aangekomen in het paradijs….euh…. Griekenland.

Een aantal baaien in Corfu zijn al verkend en de
papierwinkel in het havenkantoor en bij de haven autoriteit, om Griekenland
binnen te mogen is in een half uurtje geklaard in Gouvia marina, net naast
Corfustad.

Het eiland hebben we ondertussen ook met de scooter
verkend waarbij we oa ook het paleis van keizerin Elisabeth, beter gekend als
Sissi, bezochten.

We lagen een paar dagen voor anker aan de voet van het
kasteel van Corfustad. Alwaar we op 25 mei
“verplicht” uit eten zijn geweest, om de nodige (Visa-betaling) bewijsstukken
te verkrijgen zodat we kunnen we bewijzen dat we toen NIET in Belgie waren en
dus niet konden gaan stemmen. Leuke bijkomstigheid toch die stemplicht! J

We kregen een paar dagen geleden het gezelschap van een
bevriende boot, de “Isabel” met Vic en Christine aan boord. Mensen die we
vorige winter in Licata leerden kennen.

Samen zijn we naar een ander paradijselijk plaatsje
gevaren op het vasteland, nl Mourtos. Tijdens het kleine oversteekje liet 1 van
onze waterslangen los en is al ons dierbaar, drinkbaar water uit de watertanks
naar buiten gevloeid. Maar niet getreurd want Vic heeft jerrycans aan boord
(dit staat nu ondertussen ook op ons boodschappenlijstje!) en de beide mannen
zijn al hun charmes gaan uitproberen in het nabijgelegen strandhotel… en
waarlijk, ze kregen de goedkeuring om zoveel water te tanken als ze maar
willen. Heel uitzonderlijk want drinkbaar water is hier kostbaar. En op die
manier zijn we nu niet verplicht om in een (dure) haven te gaan liggen maar
lekker achter ons ankertje te blijven dobberen.

Maar ieder huisje=paradijsje heeft zijn kruisje: tijdens
het overbrengen van het drinkwater met de dinghy gingen de hemelsluizen (na
weken droogte) open en kreeg Nico er nog een gratis douche bovenop.

Omdat het hier zo vredig en rustig is, hebben we besloten
om hier nog een paar dagen te blijven en de buien (die er volgens de weersites
nog aankomen) te laten voorbijtrekken.

De rest van Griekenland zal nog eventjes op ons moeten
wachten.

Woensdag 30 april 2014-10u: de zenuwen staan een beetje gespannen want….we zijn er volledig klaar voor! We verlaten Licata en gaan nieuwe horizonten tegemoet!

We zijn sinds 2 dagen terug aan boord in Licata, Sicilië. De plannen voor volgend zeilseizoen worden gesmeed en waarschijnlijk gaan we richting Zuid-Italie en Griekenland. Het vertrek is gepland begin/half april.

Maar we houden eraan om allen die ons de voorbije maanden geholpen/ontvangen/ontmoet hebben van harte te bedanken. Dankzij jullie is onze Belgische overwintering heel aangenaam verlopen.

Dikke Mercie!!! We gaan jullie missen!!!!!!!!!!!!!!!

Groeten van ons beiden xxx

PS: er volgt binnenkort een foto-verslag van onze bezigheden afgelopen winter.

Mogen wij u voorstellen: Floris Rommelaere !

Mogen wij jullie voorstellen: Miro Verstrynge!

Het is zover. Onze 3-de kleinzoon is geboren. Kim en Miek zijn de trotse ouders geworden van Miro! En nu maar aftellen tot we dit kleine wondertje in onze armen kunnen nemen later deze maand.
Groetjes vanop steiger 2, Licata, Sicilie

Of beter: voor de 2-de maal terug op weg.
Dik 6 weken geleden werden onze spiksplinternieuwe batterijen (zie vorig verslag “Gestrand”) uiteindelijk op maandagmiddag 14 u geleverd. En om 19u werden ze in werking gesteld en goed bevonden door mijn all-round kapitein. Net op tijd klaar om een Engels echtpaar, Peter en Marlies, (eigenlijk: Wales -Zwitsers koppel) van een buurboot op de aperitief te ontvangen. Zij hebben in april van dit jaar een eerste zeilboot gekocht en in mei zijn ze vertrokken. En lagen ze op dat moment dus ook al op Corsica, een afstand die wij in 2 seizoenen afgelegd hebben. Er zijn er dus nog zotter dan wij…:-)

De volgende ochtend (of beter: middag) hebben we blijgezind Bastia en Corsica verlaten. En inderdaad: de tijd was te kort om alles van Corsica te zien. En ja, we hebben onderweg met de scooter moeten uitwijken voor de loslopende veestapel (varkens, koeien, geiten,…. ) De vele dorpjes konden ons bekoren maar de baai met St-Florent vonden wij toch wel heel indrukwekkend.
Nog 1 tip ivm Bastia: ga nooit maar dan ook nooit de haven van Port Toga (Bastia)binnen zonder oordoppen!! Wat een lawaai kunnen die café’s daar maken!!!
Waarom wij dan Corsica verlieten? 11 september verwachtten we vrienden in Rome. We wilden zeker niet te laat op de afspraak komen en zijn via de eilanden Elba (dat van Napoleon) en Giglio (dat van de Costa Concordia) naar het vasteland van Italie gezeild. Langs de kust zijn we in Porto Di Roma terecht gekomen. Een mastodont van een haven met heel onvriendelijk personeel. Zo arrogant zelfs dat we na een paar dagen onze boot verlegd hebben naar een heel klein, gezellig leuk haventje op de rivier de Tevere.
Daar hebben we ons bootje een weekje achtergelaten om, in afwachting van de komst van onze vrienden, een rondrit in Toscane en Umbrie te maken. Een heel leuke afwisseling na de vele weken dobberen op het water. Dit stukje Italie (Orvieto, Siena, Firenze, San Gimignano,…) kon ons heel erg bekoren.
Maar op 10 september waren we net op tijd terug om daags nadien Franky en Carine af te halen aan het vliegveld. Het werd een heel leuk weerzien waarbij ook nog es zowel Nico als Franky jarig waren! Dat diende gevierd natuurlijk.
Na een paar dagen Rome onveilig gemaakt te hebben vlogen onze vrienden terug naar Belgie en wij …. dienden te wachten….en wachten….er was veel te veel wind en veel te veel swell (hoge deining), we konden gewoon de rivier niet uitvaren wegens te geringe diepte.
Na 18 dagen Rome konden we uiteindelijk toch terug op weg.
Even was de verleiding er om in Rome te overwinteren, toen kwam de mogelijkheid om naar Sardinie te gaan maar uiteindelijk heeft Sicilië het gehaald. Dus werd de steven naar het zuiden gericht en zijn we via de kust een stuk afgedaald. Alwaar we in Salerno een bevriend koppel van de RDK (onze duikclub) mochten ontvangen. Thomas en Natasha: we vonden het heel leuk en gezellig dat jullie aan boord kwamen! Bedankt daarvoor. En Stephan: Nico krijgt het al warm als hij aan die kooklessen denkt…:-)
Ondertussen schrijf ik dit artikeltje gezeten in de kuip, in de haven van Sant’Agata di Militello (what’s in a name), Sicilië. We hebben nog een groot aantal mijlen te gaan naar onze winter-berth in Licata en hebben meer en meer het gevoel op weg te zijn naar….tja …..naar huis, een vast plekje….onbewust plannen aan het maken voor volgende winter…
En de vliegtuigtickets zijn reeds besteld want er zijn terug 2 (TWEE) kleinkindje op komst! En dat mogen we niet missen natuurlijk! Als je ons dus plots in Belgie op straat tegenkomt….’t is dat we terug mémé en pépé geworden zijn…:-)
Arrivederci,

Ondertussen hebben wij de Franse en Italiaanse Riviera achter ons gelaten en zijn we heel impulsief weg op Corsica terecht gekomen. We liggen nu een tijdje vast in de haven van Bastia aangezien onze 2 service-batterijen het volledig begeven hebben. Ze kunnen helemaal niet meer herlaad worden. Nochtans had, bij aankoop van de Snow Goose, de vorige eigenaar ons verzekerd dat die batterijen pas vervangen waren. Nu blijken ze 14 (ja, VEERTIEN) jaar oud te zijn. We waren van plan ze volgende winter te vervangen maar dit kan duidelijk niet meer wachten. De nieuwe zijn al besteld en we hopen dat de levering gebeurt zoals beloofd, nl eind volgende week. Weg dus ankerplaatsjes enz want er dient een beetje gewerkt te worden…:-(
Maar niet getreurd: er staat een scooter te wachten om het eiland verder te verkennen via de weg… wordt zeker en vast vervolgd….

Cannes, waar iedereen zich een beetje filmster voelt…..