17 mei 2016 7u : we gooien los. De steigers van Licata
verwijderen zich langzaam van ons bootje. Een houvast waar we 6,5 maanden “gewoond”
hebben. Oude bekenden hebben teruggezien, nieuwe vrienden gemaakt, waar we
aangeschoven hebben aan tal van bbq’s, taarten gebakken, internationale
spelletjes gespeeld hebben, verjaardagen gevierd en een Engelse vrijgezellenavond
meegemaakt hebben, om nog maar te zwijgen van de ontelbare apero’s en etentjes
op onze Snow Goose of op één of andere aangespoelde boot. Kortom “geleefd”.

Zes en een halve maand onderbroken door twee bezoekjes in
België : eentje rond Kerst- en Nieuwjaar, en later een emotioneel verblijf van
een maand met een geboorte, een huwelijk en een jammerlijk overlijden.

Eens terug in Sicilië werd de Snow Goose een weekje op het
droge gezet voor onderhoud (wat gebudgetteerde zeilers als wij uiteraard zelf
doen). En dan … begon het wachten. Wachten op de juiste wind die ons op weg
naar Gibraltar, en de uitgang van de Middellandse Zee, van Sicilië naar
Sardinië zou brengen. Dus lagen we met andere boaters te wachten tot Aeolus
Oostelijke wind wou blazen. Maar… hij weigerde. Dagen aan een stuk blies het
snoeihard uit het Westen. Dagen werden één week, werden twee weken, en
uiteindelijk zagen we een piepklein weervenstertje welke ons tot aan de NW punt
van Sicilië zou brengen. Dit was de dag dat we samen met de Belgisch-Hollandse
catamaran Vasco da Gama het ruime sop kozen.

Enkele dagen later : we liggen in de baai van Favignana, een
prachtig eilandje aan de hoek van Sicilië… te wachten (pfff). Maar geen nood :
het vakantiegevoel is terug.

Tot in Sardinië!