Logboek

Huisdiertjes

ZE zeggen dat je alle fruit grondig moet afspoelen. ZE
zeggen dat je geen kartonnen verpakking aan boord mag halen. ZE zeggen dat je
altijd je schoenen moet afdoen vooraleer je aan boord stapt. ZE zeggen zelfs
dat je de etiketten van de blikken moet afweken. Natuurlijk werd dit door ons
grandioos NIET opgevolgd, met vorig jaar als resultaat: Blattodea aan boord! ZE
hadden dus waarschijnlijk wel gelijk J.
We liepen achter de feiten aan en probeerden dan maar te genezen in plaats van
te voorkomen: lokdoosjes neergepoot in
alle mogelijke en onmogelijke hoeken van hun nieuwe territorium en deze stipt
om de drie maanden vervangen. Of het nu de doosjes waren of “iets anders”, feit
is dat we van deze diertjes geen last meer hebben. Dat “iets anders” kan de Apodemus
Sylvaticus geweest zijn. Ook deze snode gast (of gasten) waren op hotel bij
ons. Wij vonden bewijzen van hun invasie tussen de pakken meel, suiker en ander
snoepgoed. Alle hulp was welkom dus huurden we de expertise in van de kat van
de buren. Bloederige taferelen moeten zich die avond afgespeeld hebben, want
toen we na een wandeling terug aan boord kwamen, zagen we een bloedplas aan dek
en een bloedspoor van wel zo’n vijftig meter lang in het bos verdwijnen.
Getuigen hadden gezien hoe onze dappere viervoeter zich als kamikaze met
gestrekte ‘armen’ en ‘benen’ geworpen had op onze verstekeling en
triomfantelijk met de lekkernij tussen haar tanden in het struikgewas verdween.
Opgeruimd staat netjes: geen kakkerlakken meer aan boord, noch muizen!

Beetje techniek

Neem maar van ons aan dat internet onmisbaar is aan
boord. Niet alleen om weerberichten te vergelijken (ja vergelijken want met één
weersite kom je bedrogen uit dus kies je ergens de gulden middenweg tussen een
aantal sites), info over havens uit te zoeken, contact te houden met het
thuisfront, de website te onderhouden, filmpjes ‘down te loaden’, noem maar op
…

Dus hadden we bij vertrek uit Blankenberge eigenhandig
een gloednieuwe wi-fi antenne op het topje van onze mast geplaatst. Drie jaar
later hebben we het onding er terug afgehaald! Neen, niet omdat het slecht
functioneerde, maar voornamelijk op anker zorgde de dikke zwarte kabel in de
mast voor slapeloze nachten. ‘Tsjeng boem’ ‘Tseng boem’ klonk het uren na
elkaar en was van het goede te veel voor onze kapitein (voor mijn vrouwtje
klonk het als muziek ?!?). Ik kan nu eindelijk slapen in plaats van … te
internetten.

Het is ‘afsluiten’ en niet ‘afbreken’

Afsluiters zijn een soort ventielen voorzien van hendels
die geplaatst worden in de boot overal waar water- en andere buizen door de
romp heen gaan. Men moet deze openingen kunnen afsluiten in geval van
problemen. Wij creëerden echter zelf een probleem door de hendel van de afsluiter
van de koeling van de motor dicht te willen draaien, doch het verdomde ding
sloot niet, maar brak gewoon af. Omdat de doorsteek door de huid van de boot
nog perfect in orde leek, was ik niet happig om heel het boeltje te vervangen.
Na zo een jaar te zeilen heb ik dan maar gewoon een tweede (werkende) afsluiter
geplaatst vlak nà de eerste. Hopelijk breekt deze tweede nu ook niet af…

Haast en spoed

Liggen we als bij uitzondering in een haven, dan ligt
Snow Goose met haar boeg met twee lijnen vast aan de ponton en meestal met één
lijn (die men oppikt aan een boeitje) vast aan haar kont. Uitzonderlijk lagen
we die keer vast met twee lijnen achteraan die op hun beurt verbonden waren met
een héél dun lijntje. Door de komst van slecht weer hebben we getwijfeld maar
uiteindelijk besloten om toch rond de middag een aantal mijlen verder een
veiliger haven op te zoeken, dus … gooien we de voorste lijnen los, gooien we
de achterste lijnen los, gooi ik haar in achteruit, maar … vergeet ik
natuurlijk in mijn haast dat ene kleine stomme dunne lijntje, met als gevolg
dat op zo’n drie meter van de kant Snow Goose precies snoeihard op haar remmen
ging staan en wijzelf snoeihard tegen de vlakte gingen. Noch vooruit, noch
achteruit, motor en kleren af, duikbril op, snorkel in en vlug het sop in om onderwater
even te gaan piepen. Wel, ik denk dat een lichte hartaanval zo’n beetje het
dichtst benaderde wat ik toen voelde want dat vervloekte dunne touwtje was
blijven haperen achter het schroef en had beide dikkere bak- en
stuurboordlijnen, die verder verbonden waren met nog een zwaardere lijn, EN nog
verder met een zeg maar ZWARE ketting, als spaghetti doen opdraaien rond de
schroefas. Een bol van gevlochten staal, verweven met duimdikke touwen (ik
schat zo’n halve meter in doorsnede), zouden door sommigen misschien als kunst
aanzien worden, maar door mezelf eerder als “over en uit van onze reis”! Later
beseften we dat we niet naar Scherpenheuvel, Lourdes of Fatima moeten trekken,
maar dat een wonder zo even hier bij ons was geschied: bij ontrafeling van de
onderwaterpuzzel vonden we immers geen verwrongen schroef, geen afgebroken
schroefblad en geen gebogen schroefas! Oh ja, we zijn dan maar blijven liggen
….

Een vreemde ovenschotel

We weten nog steeds niet of het klopt met wat we doen
maar als de weergoden boos zijn stoppen we alle elektronica, en dat is heel
wat, in onze oven. Ooit hebben we immers in de fysicalessen ergens iets
opgevangen van een meneer Faraday die tijdens een onweer met bliksem werd
opgesloten in een kooi (of zoiets), dus onze simpele geesten maakten van die
kooi gewoon een oven. In de late namiddag van die bewuste dag stapte Sonja van
boord om een stadwandeling te maken. Omdat de lucht meer zwart dan blauw zag,
nam ik geen risico en stopte ik gsm’s, laptop, i-pad, i-pod, draagbare vhf,
wifi ontvanger, en nog meer van zo’n toestanden, veilig weg in onze safe,
zijnde onze oven. Het onweer bleef uit, wij bleven droog en veel later dan
verwacht keerden we terug naar ons bootje. Mijn vrouwtje zag het niet zitten om
zo laat nog te koken dus spoedde ik mij naar onze plaatselijke supermarkt om
twee diepvriespizza’s. Sinds het begin van onze wandeling had ik precies het
idee dat ik iets vergeten had… Ik voelde dat het ergens belangrijk was, maar
kon er niet opkomen. Toen ik stond af te rekenen aan de kassa, schoot het me
plots te binnen : ik had Sonja niet verteld dat de oven vol zat …
Diepvriespizza’s hebben een voorverwarmde oven nodig ! Een oven waar binnenin
geen lichtje zit! Een oven die gemakkelijk 220° warm wordt!!! Voel je hem komen?
Toen ik binnengestormd kwam, rook ik … aangebrande laptop, overgoten met een
sausje van… tja, iets elektrisch. Mijn wederhelft had inderdaad de oven
voorverwarmd, niet wetende van haar inhoud, maar ze had onraad en
waarschijnlijk wat anders geroken, en alles dan maar… in de koelkast gestopt J. Een engel waakt
blijkbaar over ons want enkel de laptop heeft nu een … zacht gerimpelde bodem…