Ooit al met de auto achteruit van de oprit gereden
waarbij je het fietsje van zoon of dochter tot containerparkvoer herleidde? Of
dacht je, toen je van jou eigen kat een nieuw model frisbee had gemaakt, dat ze
een nieuwe verkeersdrempel in je straat hadden aangelegd? Of bespeurde je
nattigheid toen je die al jaren scheefstaande brievenbus eindelijk deftig in de
grond had gebetoneerd maar naderhand vaststelde dat ze achterstevoren stond?
Tja … wel zo’n domme dingen komen wij uiteraard niet tegen. Wel andere …

Een “mazoetje”

Onze dieselmotor heeft nu en dan dorst. Om bij te tanken
rijden er in de meeste havens mannetjes rond met kleine tankwagentjes met lange
slangen (de tankwagentjes wel te verstaan). Op eilanden waar we die luxe niet
hebben moeten we soms een calvarietocht ondernemen om ons groene 20 liter
dieselvatje aan één of ander tankstation te vullen. Eens terug op ons scheepje
gieten we deze dan uiteraard leeg in onze dieseltank. Maar we hebben ook
benzine aan boord voor de motor van onze bijboot Flipper. Dit vatje heeft een
feloranje kleur zodat vergissen onmogelijk lijkt. Een acute kleurenblindheid,
een plots hersenfalen of een oververmoeide(?) schipper, we zullen het nooit
weten, zorgde er voor dat ik mezelf plots de dieseltank zag vullen met … jawel benzine!
Miljaar, miljaar!

Het was alsof mijn zesde zintuig na enkele liters het
onheil besefte en mij deed rondzien of niemand die flater had opgemerkt. Minuten
later zat ik, bevend van schrik voor onherstelbaar aangerichte schade, te
googelen naar de consequenties van mijn blunder. Maanden later, vandaag dus,
heb ik de indruk dat de motor nog soepeler draait dan voorheen. Of hoe een blunder
een tip werd!

Aanlengen met water aub.

Zelfde dieseltank, ander eiland, andere dag, andere blunder.

Opnieuw was ik aan het voyageren tussen tankstation en
ons scheepje om de dieseltank te vullen per 20 liter. De verlossing kwam van
mijn buurman die zo’n lilliputter tankwagentje had gevonden om hem twee uur
later van de broodnodige brandstof te voorzien. Bij een straalblauwe hemel
draaide ik de tankdop op de boot halfdicht en sleepte me naar de comfortabele
fauteuils van de dichtstbijzijnde bar om in afwachting van de levering een
beetje te internetten. Het computerscherm verdoezelde blijkbaar de aankomende
zwarte wolkenmassa en de daarin nestelende watervallen van regen. Toen ik twee
uur later opkeek en constateerde dat ikzelf en ons scheepje de regendouche eens
te meer hadden overleefd (mijn eega was in een winkelcentrum waar het
soldenprijzen regende…), slenterde ik niets vermoedend terug naar ons dobberend
huisje. Het was alsof ze bleekwater kiepten over mijn bruingebrande en relaxte
zeilerskop toen ik besefte dat ik de dieseldop maar half had gesloten. Tonnen
regensop waren langs, rond, over en waarschijnlijk in de halfgesloten opening
gestroomd! Miljaar, miljaar!

Voor minuscule waterdruppels hebben we wel een water
scheidingsfilter, maar deze is belachelijk te klein voor apocalyptische
hoeveelheden regenwater. Enfin, sindsdien motoren we op een cocktail van water
en diesel. Of was de dop dan toch net genoeg gesloten … ?

De “plons” van de zwaartekracht

Een “plons” kan veel betekenen. Het kan betekenen dat
mijn zeilmaatje bij 30 graden overboord springt om af te koelen in 29 graden
warm water; het kan duiden op een vliegende vis die zo probeert om zichzelf te
schrappen van de spijskaart van zijn grotere soortgenoot; het kan wijzen op
kamikaze gevogelte die zich ergens vanuit de stratosfeer te pletter laten
vallen in het water, in de hoop een maaltijd te vangen en geen ronddrijvend
stuk hout (Ai!); het kan “Plons” DE kikker zijn… Maar het kan ook, en je raadt
het al, iets veel noodlottiger betekenen : de plons van een bos … sleutels.
Pffft. Neen, niet meer terug te vinden, al zijn we duikers en hebben we twee
dagen lang een Search and Rescue georganiseerd… zonder resultaat. Gesloten dat
fietsslot, gesloten ons antidiefstal-bijboot-motor-slot, gesloten ons
zodiac-ijzerdraad-slot, …en daar gaat het laatste stukje Delvaux
(sleutelhanger) van Sonja. Miljaar, miljaar!

Ja, ja horen we jullie al zeggen, een simpele kurk had de
sleutels wel drijvende gehouden. Weten we intussen natuurlijk wel, maar wat met
de “plons” van roeiriemen die ook overboord gegaan zijn… ?

Eureka!

Dan hadden we een helder moment! We vervingen alle sloten
door cijfersloten. Geen sleutels meer, dus ook geen kans meer op een “plons”.

Op het eerste gezicht een perfecte oplossing, ware het
niet dat er toch minstens twee nadelen aan zijn. Dedju. Komen we ‘s avonds laat
thuis, wat natuurlijk niet zo veel gebeurt J,
dan is het pikdonker en zien we de cijfertjes natuurlijk niet! Wreed ambetant
nietwaar. Dus hangen we er een zaklampje naast die het natuurlijk begeeft net
wanneer je ze nodig hebt. Een tweede groter nadeel is de cijfercode vergeten…
Zo heb ik dagen na elkaar de correcte 4-cijferige combinatie tussen 0001 en
9999 gezocht… Miljaar,
miljaar!

Where
were you when the lights went out in …. ?

Een plezierige tijd. Tijd
om de kerstboom te zetten, pakjes te kopen, gluhwein te drinken en …
kerstlichtjes op te hangen. Sonja had onze kajuit een mooie en gezellige sfeer
gegeven en ter afronding had ze de kerstlichtjes rond om rond opgehangen. Le
moment suprême : stekker in stopcontact, een plof, een steekvlam en … alle
lichten, ik bedoel dan ALLE lichten op alle pontons, kades, winkels en kantoren
in de hele haven gingen uit! Miljaar, miljaar!

Ik : ‘wat heb je nu weer gedaan?’

Zij : ‘niets, niets, gewoon de stekker proberen in te
steken’

Ik : ‘hoe bedoel je ‘proberen’ in te steken?’

Zij : ‘ awel zo van achter ‘t hoekje de stekker op de
tast in die gaatjes proberen te steken’

Ik : ‘da kan toch nie da alles uitvalt. Onze verliesstroomschakelaar
ja, en misschien ook die op onze elektriciteitspaal, maar toch niet de ganse
haven!’

Dat kan dus wel!

Nà enig denkwerk (wat pijn doet en steeds langer duurt)
zag ik de oorzaak : een foutje in de constructie van onze Amerikaanse (of
Duitse) stopcontacten aan boord, want je kan door de stekker scheef te houden
(lees “van achter ‘t hoekje”) stroom steken op de terre (aarding)!

Een half uurtje later zagen we terug het licht maar
bleven onze kerstlichtjes voorlopig uit…

De avond nadien waren wij uitgenodigd op een andere boot
voor een drink, toen de kok vloekend vertelde dat hij de avond voordien een
schotel in de oven had staan, toen plots alle elektriciteit uitviel. Miljaar,
miljaar! Wij zwegen als vermoord ….

Wordt vervolgd met bloopers over huisdiertjes, een zéér speciale
ovenschotel, ‘t is zwart en ‘t zegt “tjeng
boem”, haast en spoed en “waar zou dit voor dienen ?”

Intussen zitten we nà 3 weken België te wachten op onze Ryanair vlucht naar Sicilië.

See you terug in maart !