Is het wel zinvol om terug te gaan in tijd ? Het is
immers zo’n 7 maanden geleden, het kappersavontuur daar gelaten, dat jullie nog
iets van de kapitein van de Snow Goose konden lezen. Zou het niet beter zijn
hier op Leros de draad van onze avonturen gewoon terug op te pikken. We hebben
immers intussen onze overwinteringshaven , Finike in Turkije verlaten en zijn
terug op weg via de Dodekanesos en Cycladen eilanden naar Noord Griekenland,
waar we ergens midden juli terug een zitje bij Ryanair geboekt hebben om een
helpend duwtje te geven bij de geboorte van ons 5de kleinkindje.
Maar toch zou het ook zonde zijn om jullie enkele
komische en andere toestanden te onthouden.
Italië sloten we af met 2x water in de boot. De eerste
keer een zoete lek door een losgekomen waterslang aan de boiler waardoor zo’n 100
liter in boot in stroomde. De tweede keer had het water meer een zeewatersmaak
door een vergeten afsluiter van de wasbak tijdens het zeilen op het scherp van
de snee (kwestie van eventjes de hellingsgrens van ons scheepje af te tasten).
Juist, het waren er meer dan 100 liter…
Maar we verlieten uiteraard het mooie Sicilië niet zonder
o.a. een bezoek aan de versmarkt van Syracuse, een rondrit naar de Cycloop
eilanden, een stop in het prachtige maar o zo drukke Taormina, en natuurlijk
een (auto)beklimming van de alom aanwezige Etna!
Toen ruilden we ergens in Corfoe de “buongiorno” voor
“kalimera” en zeilden we dus de Ionische Zee en Griekenland binnen. Hier
gebeurde het dat de avond dat Griekenland uitgeschakeld werd in de Wereldbeker
voetbal, ik als het ware als straf, mezelf in het holst van de nacht,
opgesloten zag in een toilet ergens in een afgelegen en verlaten paviljoentje.
Een half uurtje en een vol A4-tje vol gevloek later, kon ik met
Cirque-du-soleil-achtige toestanden uit mijn cel ontsnappen. Zedenles : vergeet nooit te controleren als er
aan de binnenkant van de toiletdeur ook een klink zit …
Uitstappen uit een dinghy (of opblaasbare zodiac).
Hoeveel van zo’n hilarische filmpjes zou je al gezien hebben op TV in
programma’s als Videodinges? Mijn eerste matroos Sonja zou zeker een mooie
podiumplaats bekleden toen ze helemaal uitgedost in een wit kleedje uit ons
opblaasbaar bootje wou stappen, alleen… was het water nog véél te diep of haar
beentjes véél te kort, waardoor ze viel in het blauwe sop, terwijl ze toch nog
haar waardigheid probeerde te houden voor de ogen van enkele strandkloppers.’
Waarschijnlijk hebben ze het niet eens bemerkt’ dacht ze. Ja ja… Geen nood echter…
kleedjes genoeg aan boord…
Maar het kan ook griezeliger hoor. Nadat we het Orakel
van Delphi om goede wind verzocht hadden, de Sea Force One (slagschip van
Obama?) gekruist hebben, en het privé eilandje Skorpio van Onassis letterlijk
links hebben laten liggen, meerden we af in een baaitje op Meganisi. Het
kristalheldere water, de mangrove-oevers, de volmaakte stilte en de bloedhete
zon, smeekten gewoon om het anker te gooien en wegens te weinig
manoeuvreerruimte , twee lijntjes naar de kant te leggen. Toen later de nacht
viel en de vreedzame stilte doorbroken werd met een kakofonie van krakende
taken, bleek dat we te vroeg opgehouden hebben met lezen in onze pilot (boek
met uitleg over de baaien), want hier bleek een koorddansende rattenkolonie te
wonen! Gelukkig hadden we destijds op één of andere botenbeurs een toen der
tijd volslagen nutteloos en belachelijk duur anti-ratten-afweer-systeem gekocht
(pfff). Precies een draaiende zwarte vinyl LP (onze generatie kent dit nog
wel), die je over de landvasten schuift waardoor ongedierte huppelend over onze
touwen ofwel rechtsomkeer moeten maken, ofwel kopje onder gaan. We zijn niet
wakker gebleven om te zien welke keuze ze maakten…
Voorts hebben we natuurlijk ook de toerist gespeeld : afkoeling gezocht onder het heerlijk (lees
bitter koud) water van de watervallen van Nidri; de bloedhete lijdensweg
ondergaan naar de twee kerken op de heuvels van Twin City Ermoupolis, waarbij
we later die avond getuige waren van een Grieks Orthodox huwelijk en het
bruidspaar mochten bekogelen met rijst en waar we zelfs uitgenodigd werden op
hun feest, die we, verlegen als we zijn, vriendelijk afgewezen hebben; per
scooter Ithaca verkend; vanuit Preveza kuierden we per huurwagen drie dagen
rond naar de Vikoskloof, Ioannina, Metsovo, Trikada, en hebben we de
wonderbaarlijk hoog gelegen kloosters van Meteora beklommen. Ook werden we
slenterend door de steegjes van de Chora op Kithnos, zomaar uitgenodigd in het
huis van een Grieks koppel; zijn we het spectaculaire Korintische kanaal doorgevaren
waar we getuige waren van Benji jumpers; en hebben we op een idyllisch eilandje
voor Kerkyra (Corfoe) tussen de patrijzen een strandbarbecue gehouden. Om alles
onder woorden te brengen wat we gezien en meegemaakt hebben op al die
eilandjes, zou een aanslag zijn op de batterij van mijn laptop, dus lijkt het
mij interessanter om gewoon door te verwijzen naar het prachtig geleverde werk
van mijn eega : zie fotoalbums dus!
Zo zocht Snow Goose zigzaggend tussen de Griekse eilanden
(Cycladen) haar weg omlaag om via Santorini in Kreta te belanden. Een nogal
winderig eiland met o.a. een befaamde kloof, waar jullie reeds vroeger konden
over lezen. Ergens begin september zeilden we dan verder oostwaarts Turkije
binnen, waar je ons tijdens ons 6,5
maanden verblijf in Finike, kon zien rondlopen in Antalya (dolmus), Arykanda
(met de wagen van vrienden), Istanbul
(vliegtuig), Elmali (groepsuitstap) en Cappadocië (wagen). Een heerlijk, zéér
groot, doch administratief moeilijk land, met uiterst vriendelijke behulpzame
en open mensen en een wonderbaarlijke natuur. Voorlopig het meest oostelijke
punt van onze reis.
Via een achterpoortje is het ons toch gelukt om langer
dan wettelijk voorzien in Turkije te blijven. Toch wilden we niet al te veel
risico’s nemen (herinner U de film ‘Midnight Express’!), en op 15 april koos
Snow Goose terug het ruime sop om 30 mijl verder in Kastellorizo, terug
Grienkenland en Europa binnen te varen. Rhodos, Symi, en Kos liggen al
zuidwaarts van ons. Zo ploegen we ons nu een weg noordwaarts pal tegen de
heersende N-NW wind in. Maar geen nood : diegene die ons kennen weten dat we ons
niet te vlug zullen vermoeien. Morgen komt immers ook nog …
PS Herinner me nu en dan eens om iets neer te pennen want
anders duurt het opnieuw 7 maanden vooraleer je nog iets van mij verneemt.
