Logboek

“Je wordt ouder papa”, een lied ooit geschreven door
Peter Koelewijn, wordt dagelijks tastbaarder en duidelijk werkelijkheid.

Mijn grijze cellen nemen recht evenredig af met de
geboorte van nieuwe grijze haren. Vreemde schubben of misschien zijn huidschilfertjes
een beter woord, ontwaken samen met mij en moet ik te lijf gaan met allerlei
zalven en smeersels, precies alsof ik terug zestien ben en acne heb…

Het genezen van onbenullige wondjes lijkt een eeuwigheid
te duren, om dan nog maar te zwijgen van mijn abominabele fysieke gesteldheid
die zo ver gezakt is dat mijn duur betaalde en met alle goede bedoelingen
aangeschafte loopschoenen, voortaan hun plaats gevonden hebben in de kast gemerkt
met “wegwerpartikelen”.

Ook bemerk ik, en nog meer dan ikzelf, mijn eerste
matroos, dat die interne harde schijf van mij niet meer zo vlot marcheert als
vroeger (ik heb zo’n vermoeden dat wat niet dagelijks meer getraind wordt,
gewoon afsterft…).

Geen nood, ik ga het hier niet hebben over mijn
aftakeling maar wel over twee doordeweekse dagen hier op Sicilië. Het verhaal
begint zo: “Daar stond in Veldegem een muur, die daar al véél te lang stond,
dus voorhamer ertegen en afbreken dat ding”. Twee dagen later nam de muur wraak:
schouderpijn, ribpijn, zijpijn, en om het compleet te maken blijkbaar ongeneeslijk
want vijf weken en vier dozen met gele en blauwe pillen (!) later, nog steeds
geen beterschap. Dan maar foto’s van dat fout boeltje laten nemen zeker? Dus op
naar het kantoortje van de havenmeester, waar ik twee keuzes kreeg : ofwel
gratis proberen aan die foto’s en diagnose te geraken via de spoedartsen van
het openbaar ziekenhuis hier (dag één), ofwel naar de dokter en dan met
voorschrift naar een gespecialiseerde privékliniek ook hier in Licata (jawel,
je voelt het al: dag twee). Gratis klonk verleidelijk en gezien wij op een
budget leven …

Na mijn mankementen in het Engels te hebben uitgelegd aan
de secretaresse van het havenkantoortje werden die vertaald in het Italiaans
aan een marinero of hulpje die, ondanks tegensputteren van mij om zelf met mijn
fiets naar ginder te rijden, mij rond tien uur ’s morgens per bestelwagen naar
de spoedafdeling bracht.

Mijn chauffeur gedroeg zich precies als mijn persoonlijke
lijfwacht en toen er “avanti” klonk en hij samen met mij een Oostblokachtig
kantoor betrad, hoorde ik hem in geuren en kleuren mijn gebreken uitleggen.
Alleen… hij vertelde dit alles tegen een soort mannelijk honderdjarige
receptionist, wiens enige taak er uit bestond mijn persoonsgegevens vinger per
vinger in te brengen in een computer van de jaren tachtig (jawel, met zo’n
groen scherm). Mijn bodyguard droop hierna met een smile van hier tot ginder
terug af naar zijn porto (neen, niet het drankje maar de haven).

Plots zwaaide een zware brandkastdeur open en mocht ik
binnentreden in het walhalla der zieken. Een hall vol zittende, liggende,
hangende, kreunende patiënten. Een reuk van ammoniak vermengd met aceton
verdoezelde nog net precies een lijkengeur. Twee verplegers in groene schorten,
twee dokters in witte jassen, de lokaalmuren tot halve hoogte bezet met
glazuurwitte tegels en er boven eierschaalkleurige afbladderende verf, een
grijze linoleum vloer, metaalkleurige rolwagentjes met precies foltermateriaal
mooi gerangschikt naast elkaar, één witte tafel met gespen langs weerszijden…
Als dat maar goed komt. Dan zou je toch verwachten dat iemand toch noties van
Engels, Frans, Duits, Nederlands of Zuid-Afrikaans heeft? Noppes, Italiaans en
daarmee basta. En ik maar met gebaren naar mijn borst en ribben, proberen uit
te leggen wat er met mij aan de hand was. Net toen ik dacht dat zij het
begrepen hadden, werden elektroden met zuignappen op mijn lichaam gekleefd. Een
electro-cardiogram werd genomen! Voor ik het goed en wel besefte werd een naald
in mijn arm gestoken en vloeide mijn bloed in drie glazen buisjes!

De naald in
mijn arm werd met tape vastgekleefd en zo mocht ik door de catacomben een
verpleegster volgen naar de derde verdieping voor het nemen van een foto.
Italiaanse scènes daarboven toen bleek dat ze met een overdosis aan patiënten
zaten en ik er absoluut niet meer bij kon. “Nessun problema” en dus terug naar af,
om luttele minuten later eens de eerste verdieping te proberen. Een uur en tien
patiënten later was het eindelijk mijnen toer. Een radioloog ging me voor maar
kreeg van zijn collega bij de eerste kamer met hyper moderne toestellen een
“occupato” (bezet) te horen. Een tussendeurtje leidde dan naar een piepklein duister
kamertje waar zo’n grijze mastodont van een vooroorlogs rontgenmachine stond
weg te roesten. Enorme platen alsof er een olifant zou gefotografeerd worden,
werden in de machine geschoven. Een aantal klikken en wat gezoem later was
alles achter de rug.

Achter zo’n ouderwets verplaatsbaar groen scherm was net
plaats genoeg voor één stoel en werd ik verzocht om “dieci minuti” oftewel tien
minuutjes te wachten voor het resultaat. Vijf keer “dieci minuti” later zat ik
daar nog steeds! Toen ik voorzichtig de gang betrad leek het of het ziekenhuis
leeg was gelopen en ze mij gewoon vergeten hadden! Een enkeling schrok zich een
bult toen hij me zag en toonde me uiteindelijk de weg uit dit doolhof. Eens
terug in de spoed was ook de enige achtergebleven arts verwonderd mij daar nog
rond te zien lopen. “Hart is all OK” zei hij. Ze hadden dus allerlei testen op
mij gedaan omdat ze dachten dat ik een hartinfarct had gehad! Vandaar dat ik al
3 uren rondliep met zo’n infuus in mijn arm! Ze lieten me uiteindelijk gaan, nadat ik hen er wel opmerkzaam op had
gemaakt dat die naald wel nog eerst uit mijn arm moest… Enfin, uiteindelijk
resultaat : ik kreeg een antibiotica voorgeschreven voor mijn luchtwegen (?!)
en een aerosol kuur (zo’n inhaleertoestanden ?!). Pfff, om vier uur in de
namiddag strompelde ik terug aan boord, zonder medicamenten maar wel met nog
een volle geldbeugel!

Erg veel vertrouwen had ik dus niet in hun diagnose dus
op naar dag twee : de betalende weg!

Van dezelfde havenmeester van daags voordien kreeg ik het
adres van de enige apothekeres in het centrum van Licata die blijkbaar Engels
kon praten. Vol goede moed met mijn tweewieler op naar de “Farmacia” en
inderdaad daar vond ik een zeer vriendelijke Dr. Teresa waar ik mijn hart bij
kon luchten. Terstond belde zij een dokter op die volgens haar ook Engels
begreep, en die bovendien zo vriendelijk was mij onmiddellijk te onderzoeken.
Mijn reisroute bleek nogal ingewikkeld te zijn en toen moeder Teresa mij
probeerde inzicht te verschaffen in de doolhof van Licata, stond plots een man
naast me die me in het Engels met een Amerikaans accent aansprak. Hij was een
wachtende 75-jarige Siciliaanse klant die veertig jaar in New York had gewerkt.
Hij en z’n twee leeftijdsgenoten boden
mij spontaan een lift naar de dokter aan … al wandelend. Geen probleem voor mij
als ik maar tot bij die dokter raak. Zo luisterde ik een klein half uurtje lang
naar Amerikaanse verhalen over 9-11, Bush, fire brigades en maffiapraktijken.
Op adres aangekomen bedankte ik mijn American hero en nam plaats in de
wachtzaal waar zo’n zestal zieke Sicilianen vreemd opkeken. Vijf minuten later
komt daar een man binnengewandeld die naast me komt zitten en begint te praten
in … het Frans. Hij blijkt een handelsvertegenwoordiger te zijn in medicamenten.
Uiteindelijk leg ik hem zo’n beetje mijn probleem uit. Zijn antwoord : “Geen
probleem, ik ga met U naar binnen bij de dokter en zal alles vertalen van Frans
naar Italiaans”. Ik kon een lach niet onderdrukken toen we tien minuten later
met drie in het kabinet zaten. Blijkbaar had ik een goede tolk want nog eens
tien minuutjes later stond ik terug op straat richting de “Farmacia” van Dr.
Teresa. Neen, niet voor pillen maar om mij de weg te wijzen naar de
privékliniek waar men een echo van mijn “weke delen” J zou nemen (lees : spieren).

Mijn tolk schitterde van voldoening en de dokter
antwoordde op mijn vraag wat ik hem moest betalen met “A Souvenir de Licata”!
In de Farmacia wisten ze reeds van mijn komst want de dokter had moeder Teresa
telefonisch verwittigd van mijn komst.

De privékliniek bleek een klein huisje te zijn in een nog
kleiner steegje met slechts twee kamers: een wachtkamer met secretaresse en een
donkere fotokamer met een fotograaf/dokter. Terug een aantal wachtende
Sicilianen voor me maar deze keer geen New Yorker noch een Franse tolk. Wou die
secretaresse toch wel een babbeltje doen met mij zeker. Een ogenblik later was
iedereen in de wachtzaal zo begaan met mijn gezondheid of was het met mijn
belachelijk slecht Italiaans, dat de secretaresse mij een kadootje aanbood :
twee citroenen uit haar eigen tuin! Een mens zou voor minder tranen in de ogen
krijgen…

Eens binnen bij de “fotograaf” gaf een echografie bevestiging
van wat ik reeds vermoedde : ik was niet zwanger!

Na verder onderzoek werd mij uiteindelijk
een uiterst duidelijk (??!) en uitvoerig (??!) rapport over de oorzaak van mijn
lijden afgeleverd, alsook een voorschrift voor het nemen van twee soorten pillen.

Ook hier had ik natuurlijk stiekem gehoopt er goedkoop (lees gratis) vanaf te
geraken. “No” dus, 50 euro moeten dokken om te horen dat er geen kindje op
komst is. Dan maar een bewijsje van betaling gevraagd om terugbetaling te
krijgen van mijn ziektekosten in België. Opnieuw een “no” want ik moet een Codice
Fiscale (?) hebben vooraleer die brave mens dat kon opmaken. Wie levert zo’n
fiskaal nummer dan wel af ? Juist ja, moeder Teresa in de Farmacia natuurlijk. Dus
vlug nog even een sprintje heen en terug getrokken om uiteindelijk na zo’n vier
uren moe, maar uiteraard voldaan terug ons dek onder mijn voeten te voelen.

Blij dat ik na twee dagen dolen uiteindelijk de oplossing
voor mijn gesukkel had gevonden, stoof ik ons schip binnen, gooide de
medicamenten op tafel, opende ze en keek ze ontsteld aan : gele en blauwe pillen! Waar had ik die nog gezien ….?

Ik zal er moeten mee leven denk ik. Neen, niet met de
pijn in de schouder en de ribben want die zal na verloop van tijd wel
verdwijnen, hoop ik althans. Neen, met de ongelofelijk hulpvaardige Sicilianen
die precies hun gebrek aan talenkennis compenseren met een ongeziene
vriendelijkheid. Ik zou U nog verhalen kunnen vertellen over een poging tot
oplossen van een computerprobleem waarbij vier telefoontjes en drie bezoeken later
(aan een computerzaak, een doe-het-zelf winkel en een tv-shop), twee
electronica specialisten een uur bij ons aan boord waren en geen cent
aangerekend hebben; of van die keer dat onze gasfles leeg was en ik ontvoerd
werd naar louche ateliers en hangars in the middle of nowhere om nadien te
horen dat de gasfabriek bijna ontploft was; of ….

Neen, ik moet hier ophouden. De maffia leest misschien
mee ….