Of beter: voor de 2-de maal terug op weg.
Dik 6 weken geleden werden onze spiksplinternieuwe batterijen (zie vorig verslag “Gestrand”) uiteindelijk op maandagmiddag 14 u geleverd. En om 19u werden ze in werking gesteld en goed bevonden door mijn all-round kapitein. Net op tijd klaar om een Engels echtpaar, Peter en Marlies, (eigenlijk: Wales -Zwitsers koppel) van een buurboot op de aperitief te ontvangen. Zij hebben in april van dit jaar een eerste zeilboot gekocht en in mei zijn ze vertrokken. En lagen ze op dat moment dus ook al op Corsica, een afstand die wij in 2 seizoenen afgelegd hebben. Er zijn er dus nog zotter dan wij…:-)

De volgende ochtend (of beter: middag) hebben we blijgezind Bastia en Corsica verlaten. En inderdaad: de tijd was te kort om alles van Corsica te zien. En ja, we hebben onderweg met de scooter moeten uitwijken voor de loslopende veestapel (varkens, koeien, geiten,…. ) De vele dorpjes konden ons bekoren maar de baai met St-Florent vonden wij toch wel heel indrukwekkend.
Nog 1 tip ivm Bastia: ga nooit maar dan ook nooit de haven van Port Toga (Bastia)binnen zonder oordoppen!! Wat een lawaai kunnen die café’s daar maken!!!
Waarom wij dan Corsica verlieten? 11 september verwachtten we vrienden in Rome. We wilden zeker niet te laat op de afspraak komen en zijn via de eilanden Elba (dat van Napoleon) en Giglio (dat van de Costa Concordia) naar het vasteland van Italie gezeild. Langs de kust zijn we in Porto Di Roma terecht gekomen. Een mastodont van een haven met heel onvriendelijk personeel. Zo arrogant zelfs dat we na een paar dagen onze boot verlegd hebben naar een heel klein, gezellig leuk haventje op de rivier de Tevere.
Daar hebben we ons bootje een weekje achtergelaten om, in afwachting van de komst van onze vrienden, een rondrit in Toscane en Umbrie te maken. Een heel leuke afwisseling na de vele weken dobberen op het water. Dit stukje Italie (Orvieto, Siena, Firenze, San Gimignano,…) kon ons heel erg bekoren.
Maar op 10 september waren we net op tijd terug om daags nadien Franky en Carine af te halen aan het vliegveld. Het werd een heel leuk weerzien waarbij ook nog es zowel Nico als Franky jarig waren! Dat diende gevierd natuurlijk.
Na een paar dagen Rome onveilig gemaakt te hebben vlogen onze vrienden terug naar Belgie en wij …. dienden te wachten….en wachten….er was veel te veel wind en veel te veel swell (hoge deining), we konden gewoon de rivier niet uitvaren wegens te geringe diepte.
Na 18 dagen Rome konden we uiteindelijk toch terug op weg.
Even was de verleiding er om in Rome te overwinteren, toen kwam de mogelijkheid om naar Sardinie te gaan maar uiteindelijk heeft Sicilië het gehaald. Dus werd de steven naar het zuiden gericht en zijn we via de kust een stuk afgedaald. Alwaar we in Salerno een bevriend koppel van de RDK (onze duikclub) mochten ontvangen. Thomas en Natasha: we vonden het heel leuk en gezellig dat jullie aan boord kwamen! Bedankt daarvoor. En Stephan: Nico krijgt het al warm als hij aan die kooklessen denkt…:-)
Ondertussen schrijf ik dit artikeltje gezeten in de kuip, in de haven van Sant’Agata di Militello (what’s in a name), Sicilië. We hebben nog een groot aantal mijlen te gaan naar onze winter-berth in Licata en hebben meer en meer het gevoel op weg te zijn naar….tja …..naar huis, een vast plekje….onbewust plannen aan het maken voor volgende winter…
En de vliegtuigtickets zijn reeds besteld want er zijn terug 2 (TWEE) kleinkindje op komst! En dat mogen we niet missen natuurlijk! Als je ons dus plots in Belgie op straat tegenkomt….’t is dat we terug mémé en pépé geworden zijn…:-)
Arrivederci,

Image Thumbnail Image Thumbnail
Image Thumbnail Image Thumbnail
Image Thumbnail