Een aantal stadsbezoeken, tientallen baaien, een zeilregatta
en een gebroken teen verder, liggen we intussen in de Real Club Nautico in het
wondermooie Barcelona. Het was een tijdje geleden dat we jullie nog een update
stuurden van onze belevenissen, maar het is alsof de dagen hier steeds maar
korter worden (of slapen we misschien langer J).
Als wij het goed voorhebben eindigde ons vorig verhaal op Ibiza klaar om de
oversteek naar Mallorca te maken. Wel die oversteek kan tellen : voor de tweede
keer sinds ons vertrek zijn we letterlijk in zwaar weer verzeild. Niets leek
dit aan te kondigen : stralend weer, vlakke zee, bijna windstil, rustige
weersvoorspelling (die naar ons inziens nooit klopt!), dus genieten maar. Tot
we plots aan de horizon een vreemde, zwarte, kolossale, hongerige wolkenband
zagen verschijnen. Als twee experts onmiddellijk ons weerboekje erbij genomen
om te zien wat voor onheil dit gedrocht ons brengen zou. We hadden nog net de
tijd om 2 reven te steken (=grootzeiloppervlak kleiner maken), onze genua (voorzeil)
weg te rollen en ons kotterzeiltje (soort klein stormzeil) te hijsen toen de Apocalyps
losbarstte. Zes uur lang ploeterden wij ons mijl na mijl richting Palma de
Mallorca in wind die we onder controle hadden, maar golven die het precies op
ons gemunt hadden. Om aan te geven hoe de zee te keer ging : van al dat water
rondom mij moest ik natuurlijk dringend plassen. Als kapitein verlaat ik in zo’n
potpourri niet graag mijn stuur. Plassen aan de hoge kant lukt natuurlijk niet,
de wind komt immers van die kant … Plassen aan de lage kant was bangelijk
steil, met kans, alhoewel ik aangelijnd was, om overboord te tuimelen. Ik had
dan ook geen keus om … neen, niet in mijn broek, maar in de loosgaten van onze
kuip pipi te doen…. En dat ik opgelucht was, net als het heelhuids aankomen in
Palma, hoef ik niet te vertellen!
We hadden het op tijd gehaald, onze afspraak met Annick en
Marnix, waarvan deze laatste aan boord van de Antilope, deelnemer was aan de
Gaastra Palma Vela, een zeilwedstrijd over een vijftal dagen. Een kleine week voelden
we ons precies VIP’s want we hadden overal toegang toe, en werden meerdere
keren uitgenodigd om de goede klassering van de Antilope te vieren met spijs en
drank. Een tweede plaats was uiteindelijk het resultaat van een, voor ons, unieke
belevenis.
Toen alle boten uiteindelijk naar hun volgende wedstrijdplaats
vertrokken waren, vertrokken ook wij: niet met de Snow Goose maar met Ryan Air
richting België. Een communie van Lisa (dochtertje van mijn broer), twee dopen
van Sil en Sem (onze kleinkinderen), een housewarming van Carine en Franky,
bezoek aan familie en een spetterend optreden van Beyoncé (geboekt vanuit
Benalmadena!) in het Sportpaleis van Antwerpen, zorgden opnieuw voor een véél
te korte vakantieweek…
Daags na onze terugkeer aan boord werd onze ankerlier
volledig hersteld door een plaatselijke technieker terug vooraan op de boeg op
haar plaats gezet. Mijn vruchteloze pogingen om het ding te demonteren en zelf
te herstellen leidden tot veel gezweet, gevloek en uiteindelijk tot een
telefoonnummer in de gouden gids …
We waren immers van plan om nà ons vertrek uit Palma wegens
de alarmerende havenprijzen, zoveel mogelijk op ons eigen anker te liggen.
Uiteraard gratis maar hier heb je wel een goed werkende ankerlier voor nodig,
nietwaar? Toch eerst nog aan autootje gehuurd om Valdemosa, Port de Soller, Sa
Calobra en het Tramuntanagebergte te bezoeken. Vanaf 20 mei begon een episode van
ankeren in kleine baaien (Cala’s), nu en dan binnenlopen van haventjes, kortom
gewoon genieten van de natuur, snorkelen, duiken, en ervaring opdoen in
ankerpraktijken. Het was tijdens één van die manoeuvers dat ik een
hartverscheurende keuze moest maken : ofwel een vinger kwijt, ofwel mijn teen
gebroken! Sonja’s plezier indachtig zijnde koos ik voor het laatste zodat ik nu
al een paar weken met een gebroken teen rondhuppel…
We varen soms juweeltjes van baaien binnen, blijven er één
of twee nachten, en hoppen dan verder naar de volgende baai. Soms bleven we ook
langer liggen zoals in Porto Cristo, waar we een kleine week in de zéér
beschutte baai net naast de haven dobberden. We hielden ons dan bezig met
fietsen, wandelen, boodschappen doe, een bezoek aan de grotten van Drach, en
mijn laatste bezigheidstherapie : ons onderwaterschip kuisen… langkieler zeg je
… pffff. Lukt wel hoor, maar is berelastig. ’s Avonds bekeken we op DVD’s
(meegebracht uit België) de Vlaamse series “Dubbel leven” en “Code 37”. Mocht
iemand jaargang 3 van deze laatste hebben : reuze welkom !
Uiteindelijk begon het tijd te worden om naar Barcelona te
vertrekken, maar ergens nà één of andere kaap gerond te hebben, besloten we ook
om Menorca een bezoekje te brengen. We stuurden dus stuurboord uit en nà een
klein dagje zeilen tussen ontelbare kwallen, scholen dolfijnen en tonijnen, meerden
we aan in Ciutadella, een zéér mooi en gezellig stadje. Geen beter middel om het
achterland en de kustlijn een beetje te verkennen dan een fiets, dus de
volgende dag zonder echte kaart noch plan, onze stalen rossen opgetuigd en weg
waren we. Zalig weertje om tussen ommuurde velden te flaneren op weg naar
nergens. De weg bracht ons uiteindelijk naar een vuurtoren waar we beslisten om
het kustpad terug te volgen. Blijkbaar een vergissing want alhoewel dit als
fietsroute aangeduid stond, zouden zelfs volleerde mountainbikers hier moeten
afstappen. Resultaat : een “wandeling” met de fiets van nog zo’n 3 uur… Wat we
onthouden van Menorca : prachtig helder water maar bijna alle baaien zijn vanaf
juni afgesloten met gele zwemboeien zodat er zeer weinig mogelijkheden zijn om
te ankeren. De derde dag waren wij dus al zéér rustig terug richting Mallorca,
Alcudia aan het zeilen. Met enkele andere boten lagen wij net voor de haven op
anker toen we in de voormiddag van de derde dag losgeslagen werden van ons
anker ! Daags voordien blies de wind constant met 30-35 knopen om uiteindelijk
haar laatste offensief in te zetten en die ochtend als overwinnaar uit de
strijd te komen. Gelukkig waren we aan boord en gebeurde dit niet tijdens de
nacht. We namen geen risico’s en gingen over naar plan B : haven binnen! Nà de
gebruikelijke boodschappen en bezoek aan het stadje, vatten we de 24-uren
overtocht naar Barcelona aan op 10 juni. De weersvoorspelling bleek weeral eens
niet te kloppen : windrichting noch windsterkte bleken correct. We lieten het
niet aan ons hart komen en al motor-zeilend dreven we richting vasteland, tot
we plots in de verte spuitende fonteinen zagen: walvissen kruisten onze boeg!
Ons filmpje zal dit hopelijk bevestigen (volgt nog). Later ook veel dolfijnen
gezien en nà een prachtige zonsopkomst meerden we moe maar voldaan aan in een
parel van een hoofdstad van Catalunia : Barcelona !
Parc Güell, Sagrada Familia, haar stranden, Montjuïc (waar
de Olympische Spelen van 1992 plaatsvonden), Plaça d’Espanya, Palau Nacional Museu
d’Art, Barcelonetta, een muziekfestival, sangria, tapa’s EN een tof bezoek van Romain en
Christine vulden onze dagen hier.
We hebben het beiden moeilijk om deze prachtige stad te
verlaten. Het is 20u30, de Snow Goose ligt pal in het centrum met zicht op het
machtige monument van Christopher Columbus en het begin van de Ramblas, we
zitten in de kuip in badpak in zo’n 28 graden, op het fornuis staan visjes te
bakken, witte wijn doet de rest. Het is zaterdagavond, de stad leeft, slaapt
nooit. Straks gaan we nog even een wandeling maken: twee Belgen blijven dromen
in een droom van een stad ….
