Geeuw, grrr, ah, auw, grol grol … pfffff. Wij, de schipper en zijn gebronzeerde eerste matroos, ontwaken stilletjes aan uit onze lange winterslaap aan de Costa del Sol. Dit gaat niet van de ene op de andere dag natuurlijk. Bijna 6 maanden was onze Snow Goose het meest gefotografeerde schip (met op de achtergrond de prachtige haven van Benalmadena natuurlijk) en liepen duizenden toeristen haar ranke boegspriet voorbij snuisterend in die niets zeggende souvenirshops. Zo nu en dan nam er eentje de moeite om net lang genoeg te treuzelen of zeer interessant alles op dek te analyseren tot wij vanonder onze wintertent (we waren wel zo slim om onze kuip weg van de promenade te leggen – een mens wil ook wat privacy !) te voorschijn kwamen, en hen piekfijn uitlegden dat dit geen Colin Archer was maar een Hans Christian of “goudstaven” te antwoorden toen ze vroegen wat er in die kleine teaken kistjes zat. Langer blijven en we zouden hier misschien voorgoed vastroesten tussen de Engelse groot huizenbezitters of riskeerden we zelf een handeltje te beginnen in het ontvoeren van goedgelovige toeristen op zoek naar dolfijnen. Daar zat zeker toekomst in want iedereen die ook maar iets heeft dat blijft drijven kan dagelijks honderden euro’s binnenrijven. Maar … was dit nu net de reden niet waarom we ons vlakke land te stresserend, te competitief, te administratief en zeker overgereglementeerd vonden ? Neen, aan de rat race doen we niet meer mee. Vrijheid, daar doen we het voor !

Omdat een menselijk wezen nu eenmaal niet is gemaakt om hele dagen op zijn luie kont te zitten, stonden wij in november 2012 voor de “zéér” moeilijke taak J hoe die 180 dagen nuttig te vullen. Wel die eerste 5 weken waren de gemakkelijkste: even terug naar de familie en vrienden om hen tot last te zijn bij het huisvesten van twee daklozen. Eens terug onder de Spaanse sol, zou ik je kunnen vertellen over die keer dat een verdacht uitziend figuur, zo weggeplukt uit één of ander detective-under-cover-serie, de Snow Goose en haar bemanning maar bleef fotograferen, tot hij waarschijnlijk meer door innerlijk genoegen dan door verplichting, zijn identiteit en dat van zijn medeplichtige prijs gaf : Jan en Ria van vnz Blankenberge waren eventjes 200km omgereden om samen met ons een bubbel-tapas-zon-luierende dag door te brengen. Ik zou je kunnen vertellen van ons zeer leerrijk en hoogstaand cultureel bezoek aan het Picasso museum waar het opwindendste feit onze toevallige ontmoeting met een voetbalploegje uit Lichtervelde was. Of over een oplichter die een belachelijk hoog bedrag vroeg om onze gasfles te vullen waarvoor we nota bene om tot bij hem te geraken een wagen gehuurd hadden, uiteraard om tevens enkele idyllische witte dorpjes te bezoeken zoals Gaucin, Casares en Ronda, om dan af te zakken naar het mondaine Puerto Banus om eens sjiek te doen, maar we uiteindelijk, mede door de zakkenroller hierboven, in een Hard Rock café als een neanderthaler ribben naar binnen werkten. Ik zou je kunnen vertellen over onze urenlange natte en slijkerige zoektocht naar ooievaars die uiteindelijk flamenco’s bleken te zijn of over een bergtocht in het woeste landschap van El Torcal waar we 4 uur zoet waren om een pad van 2,8 km af te haspelen. Vlindertuinen, Boedhistische tempels, Castillo’s, een automobielmuseum met een ware 007 Aston Martin, schuchtere doch voorlopig nog mislukte vispogingen, Colmenar kermis en dito processie, Lanjaron, Pampaneira, Bubion, Capileira, Trevélez (hoogste dorp in Spanje), Nerja de Balcon van Europa, dat zegt jullie waarschijnlijk evenveel als blancheren bij het koken mij iets zegt… Daar hebben jullie waarschijnlijk geen interesse in. Neen, jullie willen actie, verrassing, hysterie,illegale praktijken, suspens, en nog zo van die toestanden.

Actie. Dus zakken we af, of beter gezegd stijgen we naar de toppen van de Sierra Nevada waar een wit sneeuwtapijt 3.000 m hoog lag te wachten op de stuntelige afdaling van een kan-hij-het-nog of kan-hij-het-niet-meer skiër. Wel, onder een staalblauwe hemel, gedirigeerd door een fel schijnende zon, kan ik jullie verklappen dat ik slechts 2x vergeten ben mijn ski’s naast elkaar te houden, waarbij mijn ega mijn ego een flinke uppercut toediende gezien het alziende oog van de camera dit laatste tafereel digitaal registreerde (zie filmpjes). Jammer voor de sensatiezoekers onder jullie maar geen gebroken botten, geen verrekkingen, geen scheuren, zelfs geen bloedverspilling. Enkel een droge keel wat nadien uiteraard genezen werd met warme glühwein ….

Verrassing 1. Wat hebben 30 maart en 1 april met elkaar gemeen? Juist, het zijn beiden verjaardagen. De eerste van Blaerke oftewel KD. De tweede van het mooiste deel van de bemanning, zijnde mijn vrouwtje. Deze laatste was eind maart druk doende onderdeks toen ik haar hulp vroeg voor een delicate ingreep in de kuip. Zoals steeds liet ze alles vallen, sprong overeind, gleed gezwind naar de kuiptrap en … sloeg haar handen voor haar gezicht van verschot of was het ontroering : Blaerke en Nancy (niet jarig) hadden zich neergevleid op de kussens en riepen in koor “Surprise !”. Tja, wat moet een mens doen zo op het einde van de week: gewoon een hotel boeken, het vliegtuig pakken, 2.000 km verder een vriendin gewoon verrassen! Ik, als cameraman bleef uiteraard stoïcijns kalm en ging door met mijn delicate opdracht : het ontkurken van flessen cava. Wij hadden de onmogelijke opdracht om hen Spanje te leren kennen in vijf dagen wat uiteraard niet lukte. Flaneren op de promenade van Torremolinos, een bezoekje aan het toffe dorpje Mijas en een stadsbezoek aan Malaga hebben wij hen bijgebracht. Zij van hun kant hebben ons gedemonstreerd hoe we gratis een hele dag aan een zwembad kunnen doorbrengen, hoe we zonder te betalen aan een reuzengroot ontbijtbuffet kunnen aanschuiven, en hoe we zonder al te veel inspanning de middernachtbus kunnen missen waardoor de bank in het busstation een vol uur ons adres werd.

Verrassing 2 en 3. “Ik denk wel dat jullie neerzitten, dus niet verschieten, maar jullie worden opnieuw pépé en mémé !”. Zo hoorden wij dochter Kim via Skype ons het nieuws brengen dat zij en schoonzoon Miek, toen nog officieus, maar nu intussen officieel, ouders worden. Fantastisch om te horen dat je kinderen, ook zonder ons onmiddellijk bijzijn, goed op weg zijn in hun leventje. Zo ontvingen wij ook van dochter Arjan heugelijk nieuws. Neen, niet dat ze zwanger is, maar dat ze iemand gevonden heeft die haar zwanger kan maken J Klaas is de naam. En ja … zo hebben we weeral redenen om even naar Belgenland over te komen.

Massa hysterie oftewel Semana Santa. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Spanjaarden zijn een katholiek volk, dat wisten wij al. Maar zó uitgesproken, dat is moeilijk te vatten als je de processies niet hebt gezien. Gedurende één volle week stromen duizenden, honderdduizenden mensen naar Malaga om de Heilige week bij te wonen. Iedere dag vertrekken verschillende optochten vanuit de verschillende parochies en leggen een parcours af waarbij ze uiteindelijk allen de kern van de oude stad doorkruisen. Iedere, zeg maar stoet, bestaat uit twee kolossale draagstoelen welke de moeder Maria en Jezus voorstellen. Deze draagstoelen worden door de straten gedragen door misschien wel 200 tot 300 man, sommigen blootvoets, sommigen geblinddoekt, allen voortschrijdend op de cadans van een trommel of vergezeld van één of andere gigantische fanfare. Zo’n langgerekte stoet (soms enkele kilometers) wordt tussenin opgevuld door figuranten met een puntmuts op (denk maar aan de klu-klux-clan). Ieder met hun eigen kleur, eigen ornamenten en sieraden, sommigen bedroefd, anderen speels, maar steeds met een brandende lichaamsgrote brandende kaars, waartussen dan de kinderen laveren om zoveel mogelijk kaarsvet op te vangen om zo de grootste bol bijeen te sparen. De mensenzee langs weerzijden van de, zeg maar kruisweg, applaudisseert enthousiast bij het langskomen van de indrukwekkende en soms onder zang begeleide draagstoelen. Alsof al de versiering van een hele kerk, inclusief brandende kaarsen, door deze vele schouders worden gedragen. Probeer je dan eens voor te stellen welke sfeer er heerst op een boulevard met aan beide kanten hoge platanen, waartussen tienduizenden toeschouwers in hun handen klappen bij het aanschouwen van duizenden en duizenden brandende kaarsen die hun gloed werpen op twee draagstoelen en hun dragers, die als een schip van links naar rechts stap voor stap voortbewegen op weg naar de kathedraal. Zo imposant dat je er stil van wordt…

Illegale praktijken. Hoe vullen we onze avonden vroeg iemand ons laatst. Lezen doe we beiden graag maar 6 maanden een verhaaltje voor het slapengaan lezen, zou je slapeloze nachten bezorgen. Doktertje spelen zat al aan ons 15de seizoen, dus moesten we dringend op zoek gaan naar ander vertier. Dit werd ons toegefluisterd door de jeugd: films “streamen”. Dit zijn soms zéér recente films via sommige site op internet gratis bekijken. Zo hebben wij tientallen films en sommige series vanuit onze overdekte kuip kunnen bekijken alsof we in onze eigen privé cinema zaten. En dit alles legaal, dat dachten wij althans, want op een avond tijdens het binnenhalen van zo’n kaskraker sloeg ons beeld plots weg en verscheen een bloedserieuze pagina van één of ander Ministerie met de zeer duidelijke mededeling dat wij met illegale praktijken bezig waren en dat hier zeer zware boetes op stonden, tenzij wij een bedrag van 100€ betaalden via post, bank, een warenhuisketen, een pompstation, noem maar op. Pas na betaling en dit binnen de 48 uur zou onze computer dan terug vrij gegeven worden (die was immers geblokkeerd). Veel gefoeter en gevloek natuurlijk maar toen wij op het punt stonden te betalen, kwam de oplossing van dezelfde jeugd van begin deze alinea: wij waren nl. de trotse bezitter van het Politievirus! Ruim verspreid in heel Europa en wel gekend maar niet door deze twee wereldvreemde wereldreizigers natuurlijk. Opruiming en terug virus vrijmaken duurde een nachtje. Intussen werd de bende opgepakt. Hun hoofdbasis van waaruit ze opereerden was … de Costa del Sol ….

Suspens. Enkele boten van ons verwijderd lag een commerciële catamaran die toeristen naar zee meenam om hen dan een half uur later en vijf euro lichter verkleumd en soms nat terug aan wal bracht.. Met de eigenaar Robin en zijn vriendin Nathalie sloten wij vriendschap. Zo gingen wij op een avond poolbiljarten in café Mombasa, dezelfde café waar ik om de 2 weken de Champions League matchen op groot scherm ging bekijken. Pints (Engelse halve liters) vloeiden rijkelijk. Nadien namen ze ons nog mee naar hun stamcafé : De Rum Runners, een soort rockcafé voor Harley Davidson types. Tof, goede (harde) muziek maar niet direct onze stijl. Soit, ergens later die avond, neen, het was al echt donker, dus nacht, strompelden wij bootwaarts en kropen in onze kooi. Plots schoten wij beiden wakker van voetstappen op de boot. Stappen die vlug richting onze kuip liepen. Nog andere stappen aan de andere zijde van de Goose. We hoorden de rits van onze wintertent achteraan openen. Held als ik ben (pfff) vloog uit mijn bed, liet de baseballknuppel, die voor zo’n gelegenheden vlak naast mij hangt voor dood voorwerp hangen, sputterde door de caré (=living), schoot de trap op, met aan mijn rechterzijde een totaal genegeerd groot duikersmes, die ik maar te pakken heb ingeval ik de baseballknuppel vergeten ben, opende met veel kabaal de klap- en schuifdeur, en zag nog net de rug van een jonge gast wegsputteren naar buiten. Ik vloog naar buiten en zag voor me een kerel, links van me nog een andere, aan de boegspriet een derde, en op de promenade drie andere snotvinken. Alle zes vluchten ze weg alsof Kojak hen op de hielen zat. Alleen was het Kojak niet. ’t Was ik, Nico de sailorman, poedelnaakt met daarachter mijn vrouwtje roepende “Nico, Nico, je broek!!”. Twaalf benen liepen natuurlijk vlugger dan mijn stramme twee dus weg waren ze. Komt daar 3 minuten later toch wel toevallig een politiepatrouille langs zeker, die nà ons verhaal wegscheurde op zoek naar … tja 6 ruggen. Alles is uiteindelijk goed afgelopen maar voor hetzelfde geld had ik me lelijk kunnen bezeren in de bocht J…

Zo folks, dat was het voor nu. Een beetje potpourri van gedane zaken. Tussendoor bezochten we Valencia met haar uiterst gezellige markt in een prachtig jugendstill gebouw, haar vele straatjes en pleinen, en haar Oktoberfeesten in … april. De weg er naartoe was bezaaid met meisjes van plezier die in een blakende zon “bijna” alles lieten bruinen… Intussen liggen we op Ibiza in de haven Sant Antoni, schuilend voor een zware storm en wachtend om naar Mallorca over te zeilen. Douane aan boord in volle zee op zoek naar illegalen en drugs, feeërieke baaitjes aangedaan met glashelder water, snorkelen tussen kleurige visjes, aperitieven in rieten zetels met voetjes in het zand bij een ondergaande zon, brood halen met Flipper, onze zodiac, of zoals een Engelsman een bijboot zo treffend verwoordde “The invention of the Devil”. Verveling zeg je ?

Nog een drietal weken te gaan en we zijn precies 1 jaar vertrokken. De tijd gaat vlug. Nog vlugger zonder horloge…

Vanuit Sonja haar favoriete plaatsje zeggen we Hasta luego xxx