Eén dag nà terugkomst in Spanje lig ik languit aan de rand van een zwembad te genieten van een zon met zo’n 25 graden warme stralen. De wind trekt nu en dan aan wat voor een welgekomen afkoeling zorgt. Palmbomen wiegen gracieus heen en weer. Links van mij zie ik een bijna vlakke Middellandse Zee en aan mijn andere zijde de glooiende bergen van de Costa en Sonja. Wat een contrast met pakweg een week geleden toen we negen hoog genoten van een panoramisch zicht op de haven van Blankenberge en achterland. Alleen stond het kwik dan op zo’n 5 graden, was de felste kleur die ik kon spotten donkergrijs, viel er bakken water uit een eentonig grijze deprimerende lucht…

Vijf weken waren we terug in ons geboorteland. Misschien iets te lang of te kort, hoe dan ook zéér intens. Korte dagen met lange nachten volgden elkaar in een razend tempo op. Het gaat dit stukje te ver om alles neer te pennen wat we zoal meegemaakt hebben. Korte zinnen zeggen dan misschien ook meer dan ellenlange bladzijden tekst. Een greep hieruit :

Een grandioos welkomstcomité zorgde in een bijna verlaten luchthavengebouw voor fijne hapjes, verfrissende bubbels en jaloerse blikken; twee stralende kersverse ja-woordgevers hebben ons culinair verwend met een schitterend feest in hun “salon”, waarbij we de volgende morgen wakker werden op “een” oprit…; een rustig optreden, waarbij de zanger van verbazing zelfs de naam “Sonja!” liet weergalmen in de zaal, werd gevolgd door een iets drukkere afterparty met hugs & kisses en weerzien van oude bekende (voetbal) en andere vrienden, en werd tenslotte afgesloten met een onverwachte BOB controle zonder 3 smakken maar mét sleutelhanger; veel vrouwelijke rondingen, maar naar mijn mening nog iets te veel stof op de eerste pyjama-party (volgend jaar misschien een lingerie-party ???), terwijl vier echte mannen in Oostende met “hun” snookerballen een wereldmatch speelden.

Terloops werd gewerkt aan mijn comeback in de pingpong met een eervolle nederlaag als resultaat; werd uit een verloren gewaande schaakpartij op het nippertje nog een remise gehaald waardoor mijn tegenstander stante pede ziek viel; werden bomen versleurd van Roeselare naar de Leegtestraat in Ruddervoorde; werden minutieus muurfresco’s aangebracht in een blijkbaar véél te kleine flat; werd bij de één een vloer uitgebroken en bij een ander een vloer gelegd, waardoor ik vanaf nu voor het werk van meubelmakers en schijnwerkers veel respect heb. Misschien kwam het door de plotse temperatuurschok of door iets wat “werken” genoemd werd, feit is dat we beiden in die vijf weken een zeldzaam vreemde ziekte opgelopen hebben, nl. de plakziekte : zo bleven we plakken in de volleybal te Bredene, bleven we plakken in ’t Zeezotje en bleven we net lang genoeg plakken in de dancing The Lounge in Oostende om getuige te zijn van de spastische moooooves van een niet zo nuchter prematuurtje. Gelukkig kregen we net op tijd een wondermiddel voor deze verslavende maar o zo vermoeiende ziekte onder de vorm van perechocoladeslagroomtaart, of was het spacecake want plots begon ik de geleende auto zowaar overal te parkeren zonder te betalen. Vijf, ja vijf (!) boetes staan hierdoor ingeschreven in het grote vertrekkersbudgetboek!

Het werd me allemaal te veel : ik zakte door mijn knie en zakte dus af naar een orthopedist; mijn nek vertikte het om nog 90 graden naar rechts te draaien, dus draaide ik in Brugge af naar een kinesist; ik bracht zelfs een bezoek aan een alsof-hij-een-spook-gezien-had oogarts (de wereld wordt kleiner en kleiner nietwaar …). Tussendoor ontving ons kleinkindje Sil bezoek van 5 babes waarvan één babyreus; arriveerden we te laat in “de caisson” waardoor we tal van hapjes en lucht misten door het steeds herhalen van onze reisanekdotes; leerden we “presidenten” spelen met als te onthouden moraal : president zijn is niets voor ons…

Zonder de hulp van de Heren Mercedes, Suzuki en Opel was dit alles uiteraard onmogelijk geweest. Ook ons arendsnest waar wij bijna vijf weken probeerden in afzondering te leven (?!), goed voorbereid voor de Apocalyps van 21/12, hebben wij nooit ervaren als een patiëntenverblijf maar eerder als een geschenk van een kleine dokter uit Sinaaï of is het een grote dokter uit Klein-Sinaaï ?

Tenslotte werd, net als de verloren gewaande muts, die we twee dagen later miraculeus terugvonden, een sinds jaren uit elkaar gegroeide vriendschap op een prachtige wijze terug op het juiste spoor gezet! Alleen jammer dat er ergens op straat nog twee mutsen liggen…

En dan, ja dan kwam kerstavond, kerstdag, oudejaarsavond en nieuwjaarsdag! Eén woordje dekt heel de lading : VEEL. Veel eten, veel drank, veel leute en véél te laat …. Maar niet te laat om twee blijde gezichtjes te zien van onze kleine schatten Sem en Sil bij het terugzien van mémé en pépé.

Zijn we nog iets vergeten ? ’t Ja natuurlijk : we hebben die vijf weken gedronken en gegeten als de beesten (pfff). Zou het nu niet leuk zijn om dit stukje eens af te sluiten met een wedstrijdje met als inzet een nooit vertoonde en ongecensureerde foto van ons…

De opdracht is simpel : met ieder van onderstaande vrienden hebben wij in die vijf weken samen iets gegeten. Maar wat hebben zij met ons gegeten ? Stuur gewoon uw oplossing door via mail sonjanico@snow-goose.be. De inzending met de hoogste score wint …

1 Joke & Vincent

2 Geert & Trees

3 Dirk & Leen

4 Jan & Winny

5 Jef & Carina

6 Peter

7 Franky & Carine

8 Katia

9 Oma & opa

10 Oma Paula & René

11 Dina & Stein

12 Sara en Tommy

13 Arjan

14 Annick & Marnix

15 Katrien

A Pita

B Wild

C Pannenkoeken

D Pangasiusfilet

E Tong

F Kabeljauwfilet

G Chinees

H Mosselen

I Garnaalkroketten

J Gehaktbroodje

K Chili con carne

L Hespenrolletjes en Aille de raille

M Hutsepot

N Gourmet

O Pizza

Ik moet nu echt afsluiten want ik hoor Sonja kreunen. Haar eerste hoofdstuk “50 tinten grijs” zit er blijkbaar op…. Krijg ik dan nooit rust ????

Hasta luego