Geloof jij in toevalligheden, het lot of noodlot, voorbestemdheid, of nog van die mysterieuze
gebeurtenissen die je gedurende je leven zo nu en dan eens tegenkomt ? Of ben
jij het nuchtere type dat voor alles een volkomen plausibele uitleg klaar heeft
en zo misschien de dromen of fantasieën van anderen terugbrengt tot bijna
wiskundige logica ? Als ik me goed herinner bevatte het vak wiskunde op school
een sectie kansberekening. Daar kregen we oefeningen in de trend van “hoe groot
is de kans dat we de lotto winnen” of “hoe groot is de kans dat er in een groep
mensen 2 mensen dezelfde verjaardag hebben”. Of het nu met kansberekening dan
wel met toeval te maken heeft weet ik niet echt, maar feit is dat we toch een
sterk staaltje van dit thema meegemaakt hebben.

Sevilla: een “to see”
voor we de stad bezochten, promoveerde naar een “must see” nà ons bezoek. Een
city-trip meer dan waard, had men ons verteld. Dus namen we vakantie tijdens
onze vakantie (?), huurden een Toyota Yaris en tuften het voor ons onbekende
Spaanse binnenland in. In Parijs hadden we ooit eens uren rondgereden op zoek
naar een hotel (lees “betaalbaar”), waaruit we dus lessen hadden geleerd en dus
nu op voorhand een hotel hadden geboekt midden het centrum van deze levendige
stad. Een hotel zonder parking wel te verstaan. Diegene die mij kennen weten
dat ik een afkeer heb om veel geld neer te dokken voor stalling van onze
vierwieler. Sonja afgezet en toch een uurtje nodig gehad om terug op de drempel
van ons hotel, AbaNico (what’s in a name ?), te staan. Beetje verkeerd gelopen…
kan iedereen gebeuren. Dit terzijde….

’s Avonds de stad in op zoek naar haar wereldbekende
kathedraal. Geen klein gevalleke hoor :
in volume de grootste van de wereld, zelfs groter dan de heilige vader der
kerken St. Pieters in Rome! Awel, mijn intern kompas lag volledig in de knoop
met de papieren kaart die wij mee gegriffeld hadden in het hotel. Zoeken dat
wij gedaan hebben, je houdt het niet voor mogelijk : straat in, straat uit, hier
een steegje, daar een ander steegje (of was het dezelfde als daar straks ?),
links, rechts, rechts, averechts, zelfs nà een half uur op hetzelfde punt
uitgekomen… pfff. Ik voelde me net zoals die keer dat we met de kids ergens in
de Ardennen op kompas gingen stappen, en we uren de verkeerde beek volgden …
Maar: aan alle lijden kwam een einde :
nà 7 tapasbars, 5 volksraadplegingen, 3 kaartaankopen (waarbij ik eindelijk
doorhad dat het noorden blijkbaar niet altijd bovenaan staat!), daar stond ze
dan! De kathedraal der kathedralen! Nu we haar hadden gevonden en ze morgen
waarschijnlijk wel nog op dezelfde plaats zou staan, zou het een koud kunstje
moeten zijn om haar terug te vinden… als we de weg naar ons hotelletje nog
konden terugvinden natuurlijk. Met broodkruimels had ik 3 grote broden nodig
gehad om het afgelegde traject terug te vinden, achterwaarts stappen leek te
idioot, dus tja… sukkelen hé. Tweede keer dat we dus verloren liepen, maar geen
nood : Abanico had een portier die blijkbaar nooit slaapt … Maar dit terzijde…

“De morgenstond heeft goud in de mond” dus ’s morgens
vroeg rond 9u30 (?), wij naar beneden om net het ontbijt nog te halen. En daar
… geraakten wij aan de praat met onze “lot”genoten Rudi en Geertrui uit
Antwerpen. Zij waren eventjes het koude en natte België ontvlucht, in Malaga
neergestreken, om zoals ondergetekenden, het Sevilliaanse leven te ontdekken.
Een uurtje of zo later startte hun ontdekkingsreis door Sevilla en vonden wij
verbazingwekkend vlug ons kerkje. Na een bezoek aan het grootste altaar ter
wereld (!), het graf van onze voorganger Christopher Columbus, de Moorse
minaret La Giralda en het Alcázar (zie onze foto’s), hadden wij genoeg cultuur
opgedaan voor een half jaar geschiedenisles, en werd het tijd voor tapas en
vino tinto! En zo doolden wij van bar naar bar om uiteindelijk neer te strijken
in taberna Coloniales ergens in de nabijheid van de corrida. Door het beperkt
aantal tafeltjes, allen bezet natuurlijk, namen wij plaats op krukken aan de
bar en bestelden een aantal kleine tapas en een flesje wijn. Toen ik net aan
Sonja zei dat hier verdacht veel kelners rondliepen, werd pal voor onze neus
een bord gezet. “Waiting list” prijkte helemaal bovenaan. Dat is iets nieuws… Wij hadden het
vermoeden dat deze taberna zo goed draaide dat men blijkbaar moet wachten voor
een plaatsje. Wij zaten hier op ons gemak aan de toog maar toen nà 10 minuutjes
de één na de ander zijn naam op het bord schreef, begonnen wij ons toch
ongemakkelijk te voelen en vroegen de barman om uitleg.
Blijkbaar was het restaurant eigenlijk op het eerste en tweede verdiep,
dat erg in trek was. Het zou wel tof zijn mocht onze naam ook op dat bord
staan. Dus … nà een halfuurtje, er stonden toen al zo’n 30-40 mensen te
wachten, werden de namen luidop geroepen en mochten we naar boven, waar we
lekkere en zeker betaalbare raciones aten. Maar ook dit terzijde…

Had ik maar nooit die kortere weg genomen, want voor we
het goed en wel beseften waren we … voor de derde keer verdwaald! Tja in de
nacht ziet alles er veel zwarter uit hé, en die Spanjaarden zijn zo slecht in
het maken van plannetjes hoor, én ze vergeten nogal eens de straatnamen op de
huizen te plaatsen … allemaal uitvluchten natuurlijk. En toch kon het hotel
niet veraf meer zijn. Dedju dedju. En net toen we op een piepklein pleintje stonden met vijf
(!) weglopende donkere straten, komt daar op hun dooie gemakjes de Rudi en
Geertrui aangeslufferd. Zo zie je als de nood het hoogst is, is de redding in
de vorm van een hand-gps nabij. Alhoewel ik de indruk kreeg dat zelfs de gps
het moelijk had, stonden wij geen minuut later voor onze slaapplaats. Voor de
hoteldeur ging het relaas van de dag van
mond naar oor om plots te verstommen van verbazing!

Als ik je nu vraag wat de kans is dat 2 wildvreemde
koppels elkaar in een wildvreemde stad als Sevilla tegen het lijf lopen, net
toen wij er nood aan hadden om de weg terug te vinden, of als ik je vertel dat
dezelfde koppels de dag nadien in een andere stad Cordoba in hetzelfde hotel
overnachten, of nog dat zonder afspraken te maken wij hen zagen zitten in één
van de vele restaurantjes in Cordoba, dan begrijp je vast en zeker wel hoe onze
mond open viel van verbazing toen Rudi zei “tussen de duizenden toffe
restaurantjes in Sevilla hebben we een enig mooi restaurantje gevonden helemaal
aan de andere kant van de stad, waar
onze naam vreemd genoeg op een “waiting list” werd gezet ….. !!!!!

Is dit toeval ? Is dit een omen, een teken, een voorbode
van iets of niets, of is dit het lot ? Misschien komt hier nog een vervolg op ?
Of misschien zoeken wij het te ver en zijn we het slachtoffer geworden van een
uitleg die nog niet genoemd werd : stalking ! Maar, even terzijde, daar zal ons
koppel wel op antwoorden…