Logboek

Met de metro stonden we dinsdag 24 juli na een half uurtje in centrum Bilbao. Terloops : het openbaar vervoer in Spanje is spotgoedkoop. We betaalden voor ons beiden heen en terug (telkens een half uur rijden) 5,4euro. Toen ik vroeger op sommige dagen van Veldegem naar Oostende pendelde met de trein betaalde ik voor een enkele rit ongeveer zoveel …

Guggenheim museum, veilja alta, enkele kerken en een levendig shopping centrum stonden op ons te bezoeken lijstje. Het Guggenheim museum is één van de weinige musea die men eigenlijk bezoekt, niet voor z’n tentoonstellingen, maar gewoon voor de architectuur van het fantastische complex. Ik denk niet dat er één rechte muur staat. Alles lijkt te hangen en in elkaar over te vloeien, maar vooral de titanium tegels waarmee het volledige gebouw aan de buitenzijde bedekt is, maakt het zowel letterlijk als figuurlijk schitterend! Het hele bouwwerk wordt bovendien dag en nacht bewaakt door een gigantische spin…

We slenterden door de stad in zo’n 35 graden : langs de boomrijke en rustige promenade aan de oevers van de rivier, over een flinterdunne voetgangersbrug, langs kolossale oude gebouwen naar de oude stad met z’n smalle straatjes, om dan in de winkelstraat met een ijsbeker neer te vleien op één van de vele bankjes, terwijl mijn vrouwtje Zara en haar zusters nog rijker maakte…

Het was ook in Bilbao dat we opnieuw naar een buitenband voor ons fietsje zochten. We hadden er nochtans eentje gekocht als reserve (zie vorige verhalen) doch deze bleek zelfs op ons klein schipje gewoonweg onvindbaar! Dus nà een (onbetaalde) trolley rit naar de stadsrand, een wandeling om ”U” tegen te zeggen, een tiental keren met een onnozele handen- en voeten opvoering om aan voorbijgangers, winkeluitbaters en kelners duidellijk te maken dat we op zoek waren naar een fiets buitenband, en twee winkels, togen we uiteindelijk terug naar Getxo met een mountainbikebuitenband (Scrabble ?)

De volgende dag werd gevuld met het kuisen van de boot, de fiets te herstellen, wassen van de kleren, een beetje zonnen en kennis maken met Ramon, een toffe vijftiger, die in Bilbao woonde, een motorboot liggen had in Getxo en zelf werkte in Brazilië. Hij gaf ons niet alleen tips voor de volgende havens, maar ook Iberico ham, fruit en zelfs voor elk een kom gazpacho, de alom bekende Spaanse koude soep. Heerlijk!

Donderdag zeilden we met een gereefd zeil naar Laredo waar we nà het ronden van de enorm hoge en lange havenmuur… een ei zo na lege haven aantroffen ! Honderden plaatsen met splinternieuwe steigers en misschien 5 boten… Blijkbaar heeft nog niemand de weg gevonden naar deze nieuwe plaats, en dus konden wij voor ons liggeld op een korting rekenen temeer daar de douches nog niet werkten. Vreemd gevoel…

s’ Avonds trok het eerste echte onweer sinds ons vertrek uit België over. Overal rondom bliksemschichten en gerommel, maar bijna geen regen. Opnieuw een vreemd gevoel.

Laredo ligt in een lange halve maan baai voorzien van een enorm strand. Tof, maar de oude stad, waar we ’s avonds 27 juli pinxos gingen eten, was een voltreffer. We werden niet alleen verwend met allerhande zéér verzorgde en lekkere kleine gerechtjes (tapas), waarvan we vooraf niet wisten wat ze waren, maar we zaten ook midden in een héél gezellige bar waar we (toevallig) live de openingsceremonie van de Olympische Spelen konden volgen. Pas toen de Belgische delegatie de arena betrad zijn we opgestaan om terug te keren naar “onze” haven.

Op zaterdag bezochten we dan per fiets Santona, een garnizoenstadje net over de rivier. Hiervoor moesten we met de fietsjes over een aantal duinen en door het zand tot aan de waterlijn, waar een overzet ons dan oppikte. Een regenbui deed een verdienstelijke poging om onze dag te vergallen, doch op de foto’s zal je kunnen zien dat we ook dit voorzien hadden. ’s Avonds een rasecht Belgisch menu : kip met frieten. Lekkerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr !

Net toen we de volgende dag de trossen gingen losgooien kregen we opnieuw bezoek van de douane. Drie Spaanse ambtenaren streken die zondag waarschijnlijk dubbele wedde op door met hun zwarte zodiac bij ons langszij te komen, terwijl hun moederschip elke ontsnapping uit de haven onmogelijk maakte. Het bleken drie zéér aardige gasten te zijn, en nà uitwisseling van mailadressen en het nemen van een foto met ondergetekende, verlieten ze welgezind ons huisje.

De haven van Santander bleek zéér ver van de stad te liggen en pal naast een vliegveld. Bovendien lag de dichtstbijzijnde supermercado (Eroski, neen niets met erotiek te maken), zeker zo’n 4 km ver. Niet echt ideaal dus. We lieten het niet aan ons hart komen en per fiets ging het richting Santander. Een beetje tegenvallende stad maar wel met mooie stranden en een zéér mooi park op het einde van het schiereiland. Toch weeral een mooie dag aan boord afgesloten met een semi zelfgemaakte paëlla.

Dinsdag 31 juli kwam een oude bekende boot pal achter ons liggen : de Liberté Cherie, ooit onze buren in het VNZ te Blankenberge. Leuk om die mensen terug te zien. Zij waren op weg van Frankrijk naar La Coruna maar door materiaalpech gedwongen om Santander aan te lopen. Nà een dagje zonnen, en zwemmen in de haven was ik net bezig de bbq klaar te zetten, toen ik aan mijn vrouwtje zei dat er blijkbaar nog iemand aan de bbq was begonnen. Ik rook immers brandlucht en kleine branddeeltjes (afgekoelde gensters) dwarrelden neer op ons schip. Ik draaide me om en daar zag ik op zo’n honderd meter een enorme rookpluim de lucht ingaan ! Brand !!!!

Pal naast de haven lagen nogal residentiële appartementsblokken, zo’n 4 verdiepingen hoog. Daarachter lag een soort weide met zéér hoog gras, struiken en bomen. Dit stuk had blijkbaar vuur gevat want toen ik ging kijken sloegen de vlammen zo’n 10-15 meter de hoogte in. Bovendien werd het vuur aangewakkerd door een stevige wind die zo variabel bleek dat zelfs de brandweer enorme moeite had om het vuur onder controle te houden. Huizenhoge vlammen naderden tot op enkele meters van de gebouwen, maar gelukkig lukte het de mannen om deze te vrijwaren van brandschade. Niettegenstaande wij niet onmiddellijk in de gevarenzone lagen, maakte iedereen zich toch klaar om, mocht de brand zich uitbreiden, los te gooien en zee te kiezen. Zover is het gelukkig niet gekomen, maar gezien de rook steeds opnieuw onze richting uitkwam, hebben we tot laat in de avond met een aantal zeilers alle roet van de boten moeten sproeien. Zonder sarcastisch te willen zijn, stak ik later op de avond dan toch maar onze bbq aan ….