Logboek

We schrijven vrijdag 22 juni 2012. Met een aardig beetje wind zeilen gezet naar een haventje over Lorient, Port Locmiquelic. Eens binnen op de rade heeft de Snow Goose voor de eerste keer grond geraakt… Bij het weghalen van de zeilen zijn we iets te ver buiten de betonning gevaren en 2 schokken gingen plots door het lijf van ons drijvend huis. Gelukkig kwam ze weer los, maar toch was het even schrikken. Vlug de haven binnen waar een zéér behulpzame havenmeester ons bijstond met zijn zodiac om in onze box te geraken.

Intussen zijn we verslaafd geraakt aan … House MD ! ’t Ja, we hebben geen televisie maar wel een groot binnenscherm gekoppeld aan een computer met dvd-speler. In de jaren vóór ons vertrek hebben we nu en dan sommige series gekocht zoals House, 24, … De volledige jaargangen liggen nog ongeopend in de boot zodat we ze konden bekijken wanneer het eens slecht weer was… Wel, gezien dit meer voorkomt dan gepland, zijn we al aardig verkocht aan die series : van 24 hebben we al één volledig seizoen gezien, en nu zijn we verstokt aan House. Dus die avond werd het … House.

Na een rustige nacht op naar de supermarkt want er moeten boodschappen gedaan worden (net als in ons vorig leven natuurlijk). We hadden geluk : de Intermarché was op fietsafstand. Dus beladen met elk 6 flessen water op ons rek, elk een rugzak op de rug, en elk een zak in de hand ging het terug naar de haven. Waar misschien niet iedereen zo onmiddellijk bij stilstaat maar zéér belangrijk is tijdens zo wereldreis, is dat je alle problemen zelf moet kunnen oplossen, of tenminste iemand vinden die ze voor jou kan oplossen. Soms heb je daar tijd voor, maar soms ook niet. Zo kampten wij met een groot gas probleem : we zijn nl. vertrokken uit België met 2 grote gasflessen van Calor, die volgens velen wel overal te krijgen zijn. Mooi niet dus. Toch niet in Engeland, noch in Frankrijk. Dus daar staan wij dan met een investering van zo’n 1.800 euro voor een nieuw gasfornuis (welke subliem werkt) maar een acuut gasprobleem! Van Engelsen had ik vernomen dat ons fornuis zou werken op Campinggas, je weet wel: van die blauwe kleine flesjes van 2,5 kg butaan. Ons fornuis werkte echter op propaan maar blijkbaar zou dit geen probleem zijn. In Concarneau hadden wij zo’n Campinggas gevonden alsook de daarbij horende ontspanner. Alles aangekoppeld en inderdaad alles werkt! Voordeel van Campinggas is dat ze bijna in alle landen verkrijgbaar zou moeten zijn. Maar … ze werkt als we maar één pitje gebruiken, laat staan de oven, want dan gaat het verschrikkelijk traaaaaag. Dus zijn we naarstig op zoek gegaan naar een oplossing, maar later meer hierover.

Wie Lorient zegt, zegt ook Eric Tabarly : de Franse zeilgod die o.a. de Ostar gewonnen heeft en meerdere records op zijn naam schreef. Ter ere van deze held werd Cité de la Voile opgericht : een peperduur museum gewijd aan zijn leven en zeilsport in het algemeen. Dit mochten we niet missen, te meer daar we het ongelofelijk geluk hadden dat de vloot van de Volvo Ocean Race hier lag om op 1 juli zee te kiezen voor hun laatste etappe naar Galway ! De Fransen hadden hiervoor rond de oude duikbotenbasis (tijdens WO II gebruikt door de duitsers) een gans dorp opgericht. Geen kosten werden gespaard om massa’s toeristen aan te trekken : drank- en eettenten, zeilmateriaal, optredens, shows, cinema’s,een mega groot scherm waarop live de voetbalwedstrijd Spanje-Frankrijk werd uitgezonden, simulators, en natuurlijk ook de echte helden met hun monsterboten ! Als we dan nog hoorden dat er vissersfeesten waren in de haven pal ernaast, zal het wel niemand verbazen dat we een volledige dag uittrokken om dit alles te zien. Onze foto’s spreken voor zich.

24 juni was een dag om vlug te vergeten : regen, regen, regen en mist… pfff lekker binnen gebleven.

Intussen hadden we nog een probleempje opgelost : ik reed al dagen rond met tape geplakt over één van mijn buitenbanden van mijn fiets. Op sommige plaatsen waar de buitenband versleten was, kwam de binnenband naar buiten. Dus dichtplakken met tape dat boeltje. Maar terug een probleem : probeer maar eens een bandje te vinden voor een tweedehands minifiets gekocht in Nederland met maat 20×150… Fietsenmakers zijn blijkbaar een uitstervend ras in Frankrijk want alles moet je zelf maar zien te vinden in zo’n Leclerc, Géant, … Maar nergens die maat te vinden natuurlijk. Tot wij eergisteren langs een winkel voor elektrische fietsen reden, waarvan de eigenares toevallig buiten stond te praten (want ze was eigenlijk gesloten) en ik navraag deed, waarop zij terstond haar man opbelde en mij 2 banden verkocht met weliswaar een andere maat, maar die bijna perfect zouden moeten passen. En dat deden ze !

Dus maandag met spiksplinternieuwe banden gefietst naar Port Louis om één van de vele forten van architect Vauban te bezoeken. Hierin een leerrijk museum over de historiek van de reddingsdiensten in Frankrijk en ééntje over de handel met het Oosten.

Daags nadien, alhoewel het redelijk mistig was (radar en AIS hebben ons geholpen, zeilden we naar Le Palais: een haventje op Belle Ile. Hier geen steigers om aan te leggen maar wel een boei zo’n 20 meter van de kademuur. Bij aankomst komt de havenmeester(es) naar je toe om te helpen : zij neemt de lijnen aan en belegt ze door de kettingen aan de kade en aan de boei. Om van je boot te geraken moet je zwemmen, maar de meesten gebruiken hun dinghy (zodiac) J Ook wij dus maar bij aankomst aan de schuine helling kwam er verdacht veel water in ons bootje en bij nadere inspectie bleek een groot stuk van de bodem te zijn losgekomen (deze zat onder een plankenvloer zodat we dit niet direct in de gaten hadden). Mijn vrouwtje is dan maar rond heel de haven gewandeld, terwijl ik peddelend om niet kopje onder te gaan in een vol aan het lopen boot, kleddernat de Snow Goose kon bereiken. Na leeghozen kon Sonja dan de 3 meter tussen kade en schip gemakkelijk overbruggen. Maar daar zaten wij dan : zonder Zodiac geen Belle Ile! Oplossing : bij hoogwater door hun sluis gaan naar de achterhaven. Dus babbeltje gedaan met Claire, de havenmeesteres van dienst, en op naar de achterhaven waar wij een mooi plaatsje kregen.

Bleek daar toevallig wel zo’n werf te zijn waar ze Zodiacs herstellen zeker… We hadden dus zo’n drie dagen om het eiland te verkennen. Waar iedereen dit per fiets deed, deden wij het met een … scooter (minder lastig hé). Belle Ile heeft haar naam niet gestolen : zéér mooi, ruig, pittoreske baaien, natuurgeweld, mooie stranden en inhammen, kortom een toffe dag.

Nà een goede nachtrust van al dat op en van die scooter te stappen J, lukte het mij om een elektriciteitsprobleempje op te lossen terwijl Sonja de boot terug deed blinken. Tevens ging ik het water in om onze eerdere aanvaring in Lorient eens van dichtbij te bekijken. Toen ik bovenkwam riep ik Sonja toe dat we een probleem hadden (weeral). Nog een geluk dat we vlakbij de brandweer lagen want ze zouden ons van dienst zijn! Maar later meer hierover…

Voor foto’s : zie album Locmiquelic naar Belle Ile