Logboek

Buiten waait de wind ons om de oren. 7 beaufort geeft onze windmeter aan. Gelukkig liggen we stevig vast aan een steiger in de haven van Locmiquélic nabij Lorient. Waar waren we laatst gebleven met ons verhaal ?

Toen de wolken in Falmouth eindelijk uitgeregend waren, brak een” weather-window” aan. Dit is een periode van beter weer. Twee dagen in ons geval. We voelden al geruime tijd dat het hogedrukgebied welke ons 3 prachtige weken in Zuid Engeland cadeau deed, haar greep aan het verliezen was en het constant goede weer zou plaats maken voor onstabiele lucht. Alhoewel we graag nog de Helford River hadden bezocht, kozen we toch om de overtocht te wagen naar Frankrijk. Dus vertrokken we rond de middag terug naar “Europe” zoals de Engelsen het vasteland noemen. Toch zaten we met nog een (navigatie)probleem : om Brest aan te lopen moesten we rekening houden met de doorvaart van het Chenal du Four, een nogal beruchte straat tussen Ile Molène en de kust. Als men hier op het verkeerde moment aankomt kan de tegenstroom enorme golven geven, dus beter vermijden. Maar vanuit Falmouth berekenen wanneer we daar zullen aankomen is onbegonnen werk. Een optie was natuurlijk rond de eilanden varen maar dit zou ons een totaal van 130 mijlen opleveren…

We zouden wel zien hoe het liep dus vol goede moed de Falmouth baai uitgezeild en begonnen aan onze zoektocht naar beter weer in Frankrijk.

Alhoewel de wind het eerst liet afweten, was de zee nog steeds rumoerig van de stormen de voorbije dagen. De golfpatronen liepen kriskras door elkaar wat al vlug een zieke Sonja opleverde. Ze nestelde zich binnen op de kajuitvloer en nu en dan zag ik haar hoofdje oprichten om het navigatiescherm binnen met één open en één slapend oog te bekijken. En zo viel de nacht. En begon het te regenen. En begon de wind aan te wakkeren zodat tenslotte een klein stukje voorzeil Snow Goose vooruit trok richting Frankrijk (weather-window … grrrr). Ik had het lastig, was moe en bovendien zeeziek geworden van net iets te lang benedendeks te blijven. Antoine, onze autopilot deed het gelukkig fantastisch zodat mijn taak er enkel in bestond uitkijk te houden. We naderden de shippinglane en op het scherm zag ik de mega-schepen in konvooi voorbijtrekken. De moeilijkheid is altijd ergens een gaatje te vinden waar wij net in passen om tussen hen door te glippen. Eéntje hield ik al een half uur in het oog want hij lag op een gevaarlijke ramkoers. Plots week hij uit en ging mooi achter ons langs. In mijn binnenste bedankte ik hun stuurman voor deze geste. Ook tijdens het kruisen van het andere vaarvak draaide één van die mastodonten bij en ging achter ons door. Gelukkig want de nacht was nu zo zwart geworden door de hevige regen dat ik slechts een paar honderd meter zicht had. De golven zag ik niet maar hoorde ze des te beter. Ze gromden en bulderden, maar steeds verdwenen ze onder de kiel van onze Snow Goose.

Lang geleden dat ik zo blij was toen het terug licht werd, maar met het licht begon het ook mistig te worden. Het leek me fysisch zwaar om in zo’n omstandigheden Brest te halen dus schakelden wij over naar ons plan B (men moet immers altijd een tweede optie voorzien!) : L’aber Wrac’h (what’s in a name ???). Dit was de uitwijkhaven die minst ver van ons lag waar we steeds binnen konden (eender welk getij). We wendden dus de steven en na enkele uurtjes tuften wij zéér voorzichtig tussen de rotsen onze eerste Bretoense haven binnen. De landvasten lagen nog niet helemaal vast toen we beiden voor een paar uur in coma vielen.

Geklop deed ons bruusk ontwaken : douane! Met zessen stonden ze in de startblokken om aan boord te komen. Slechts de twee rapste werden echter door ons aan boord toegelaten. Het ging er heel gemoedelijk aan toe maar toch moet je wakker zijn met wat je zegt want ze pikken direct in op alles wat te maken heeft met hun job. Maar toen we hun raad opvolgden om naar Camaret te gaan ipv naar Brest, was het alsof we beste vrienden waren en binnen de 2 minuten was iedereen van boord…

De volgende dag, nà enig berekenwerk om tijdig het Chenal du Four binnen te varen, zeilden we voor de eerste keer langs Bretagne met haar ruige kust en ontelbare vuurtorens. Het werd een prachtige zeildag en ergens in de namiddag meerden we aan aan de steigers van het lieflijke Camaret-sur-Mer. We waren net met de apéro begonnen toen mijn vrouwtje riep “een vnz vlag !”. De Tequila 4 van Eddy en Agnes was net binnengezeild ! Een uurtje later zaten zij in onze kuip te verbroederen. Van geluk gesproken. Wegens het slechte weer waren zij al terug op weg naar huis terwijl wij uiteraard nog vele mijlen voor de boeg hadden. Diezelfde avond, alsook de avond nadien aan boord van hun Tequila, werden wij overstelpt met tips voor de volgende havens. Dank hiervoor hoor !

Rond 9 uur de volgende morgen splitsten onze wegen zich terug : onder een strakke 5-6 Bft zeilden zij naar L’Aber Wrac’h terwijl wij met enkele boten richting Raz de Sein vaarden, de voorlopig laatste “gevaarlijke” kaap op onze route. Ook hier geen enkel probleem maar wel een verrassing van ons leven : plots zwommen een tiental dolfijnen rond de Snow Goose ! Prachtig !

Nà een snelle tocht zeilden we het piepkleine haventje Sainte Marine, aan de monding van de rivier Odet, binnen. Het was hier kalm en zéér rustig. Te rustig want de volgende dag wakkerde de wind aan. Met ons zusterschip, de Motion, ook een Hans Christian uit Engeland, lagen wij aan de kop van een gammele steiger. Toen ik polshoogte ging nemen in de capitainerie waarschuwden ze mij voor “La Houle”. Klonk als een vraatzuchtig beest! Dit staat echter voor de “Swell” : een soort lange en hoge deining die sommige havens komen binnenlopen. Binnen het uur verwachtten ze zo’n swell van 0,5-1m. Mocht het gevaarlijk worden zouden ze ons tijdig verwittigen, zei een zenuwachtige en onzekere havenmeesteres. Met de minuten die verstreken leek het risico op schade zéér groot want de Snow Goose lag werkelijk te hobbelen als een eend in een badkuip. Ik nam het besluit om los te gooien (we lagen aan lager wal wat dus met die wind ook al niet gemakkelijk was) en verder de rivier op te varen op zoek naar beschutting. Vlug onze Engelse vrienden verwittigd, want intussen had ik op internet gelezen dat “La Houle” die nacht zou oplopen tot 4 meter ! Ook zij waren er niet gerust in en gooiden hun touwen los. Ik had dit ook willen doen mocht het niet zijn dat Sonja “effetjes” naar de bakker was maar intussen al wandelend méér dan een uur van de haven verwijderd was (grrr). Ik belde haar op om de toestand uit te leggen en direct terug te keren. Ze was net aan de supermarkt aangekomen en zoals ze steeds naar mij luistert, probeerde ze onmiddellijk terug te keren. Vijf minuten later belde ik haar nogmaals om haar te vragen vlug te stappen ipv te wandelen. Nog eens tien minuten later maande ik haar aan om te lopen en in mijn laatste telefoontje riep ik haar te liften ! Eindelijk kwam ze al lopend van tussen de bomen de steiger opgerend en binnen de vijf minuten waren we los uit ons harnas van touwen. (ze had dus een lift gekregen van een vriendelijke Jamaicaan J). De vloed stuwde ons de rivier op onder een gigantische brug richting Quimper. Nà een bocht zagen wij Motion aan een meerboei liggen maar ook hier leek het ons niet veilig genoeg. De rivier was zo’n 7 mijl bevaarbaar en na tal van bochten tussen bossen en rotswanden bereikten wij een plaats waar het bijna windstil was. We legden een lijntje naar een boei en opgelucht maar ook overdonderd door de schoonheid van deze plaats zegen wij neer in de kuip en dronken elk een Leffe (of twee).

De volgende morgen werd onze zodiac te water gelaten, en nà een beetje gesukkel om de buitenboordmotor aan de praat te krijgen, vertrokken wij voor de laatste 2 mijl naar de stad Quimper. Zeker een aanrader als je van oude vakwerkhuizen houdt. Enkel jammer dat er geen enkele mogelijkheid voorzien is om je bijboot veilig achter te laten. Door de stijging van het water in de rivier moesten we 2 tot 3 keer terug naar de zodiac om de lijnen de verlengen…

In de late namiddag scheepten wij in voor de terugtocht, maar intussen was de wind terug spelbreker geworden en zij die het al meegemaakt hebben weten wat het is om in een rubberbootje tegen wind en golven te moeten varen : juist ! Kletsnat waren we. Hoe vlugger we vaarden des te natter we werden, dus heel traag ging het terug naar het moederschip. Wil je een juist beeld van ons ? Wel “waterkuikens” leek ons zéér gepast! Geen nood want eens binnen, genoten we van onze verwarming en van lekkere ail de raie (rogge).

Omdat het hier zó rustig was besloten we nog een dag te blijven. Plots kwam een kano voorbij , en dan nog één, en dan nog één, en dan nog zo’n honderden ! We lagen midden in het parcours van een kano-kajak-surf initiatief. De gekste figuren defileerden langs onze boot. En wij … supporteren voor de Belgen … die we niet vonden.

De volgende dag tijd om verder te trekken dus op naar Concarneau. Een mooie stad met een pittoresk ommuurde oude binnenstad, maar jammer genoeg konden we daar slechts één nacht blijven want de volgende dag verwachtten ze daar een regatta met zo’n 55 boten. Jammer, het zag er hier gezellig uit. Stilzitten was geen optie, dus met de minifiets (bergop) naar de Leclerc om boodschappen. Grote honger dus een halve winkel achter op de rekjes en in onze rugzakken…

De volgende morgen verkast naar een haventje iets verder in de baai Port-la-Foret, en van daaruit per fiets door het lieflijke landschap terug naar het 10 km verder gelegen Concarneau. Lieflijk … pffftt toch wel veel vals plat… Toch een mooie rit en nà een bezoekje aan het oude centrum terug langs de kust naar ons drijvend huisje.

De dagen nadien was het te winderig om uit te varen dus ons huis een beetje opgeknapt.

Intussen zijn we een héél stuk verder (La Rochelle) maar hierover later meer…