Er waren eens 2 zielen die op zondagmiddag op huwelijksreis wilden vertrekken …

Lag het aan het select groepje genodigden dat op 6 augustus 2011 getuige was van ons “ja” woord en nadien ons toch wel volgden zeker naar een nochtans ultra geheime locatie, waar het onze bedoeling was om met proviand voor 3 weken alleen onder de lakens te duiken, maar waar niemand blijkbaar onze goedbedoelde quarantaineplannen begrepen had en bijgevolg een collectieve aanval op touw zette om ons met zéér veel zorg uitgekozen lekkernijen en daarbij bewonderenswaardig en met veel gemak hun sedert 10-tallen weken streng gevolgde diëten zó gemakkelijk opzij schoven om zich weliswaar als goed opgevoede en gemanierde hongerige zielen te storten op ons toen nog niet betaalde eten, om daarbij onze volledige(!) voorraad bier binnen te zwelgen, die hen dan zogezegd het excuus gaf de achtergrondmuziek op de voorgrond te brengen, en zo onze eerste wittebroodsuren veel te laat in discostijl af te sluiten ?

Of was het de aanblik van de op zondagmorgen aangetroffen ruïnetoestanden waarbij het kuiswerk beter werd overgelaten aan een gespecialiseerde firma dan aan 2 kersverse tortelende en vermoeide duiven ?

Of was het op maandagmorgen het verschot van het saldobedrag op de telband bij de traiteur die ervoor zorgde dat onze huwelijksschat bijna volledig van handen wisselde, waardoor ik, éénmaal op de terugweg, van verschrikking vaststelde dat ik wel betaald had maar het terug te geven keukengerief nog naast me lag ?

Of kwam het door die achteloos weggegooide spijker (grrrr) die ervoor zorgde dat de bandencentrale in Oostkamp in de late maandagnamiddag ons bij hun klantenbestand kon inbrengen ?

Dan heb ik het nog niet over de omleidingen door wegwerkzaamheden (waar niemand aan het werk was), de zeven tractors die mijn gemiddelde snelheid terugbrachten tot zo’n 10km, waardoor natuurlijk zowat alle verkeerslichten toevallig rood kleurden toen ik aan kwam glijden.

Neen, dit zijn slechts futiliteiten die onze plannen, om op tijd te vertrekken, absoluut niet konden dwarsbomen.

Toen wij moe maar voldaan uiteindelijk alle voornoemde hindernissen met glans genomen hadden, inclusief een laatste controle van onze Snow Goose in Nieuwpoort, restte mij nog enkel het afrijden van onze pelouse oftewel gras, waarbij met de eerste ruk aan het onbreekbare koordje het ondenkbare gebeurde : juist, het koordje brak ! Meer door geluk dan door technisch vernuft lukte het me uiteindelijk toch om onze grasmobile te laten zoemen. We schrijven maandagavond 19u…

Neen, het zal wel aan ons gelegen hebben dat we pas dinsdagmorgen zéér vroeg (10u30!) de snelweg optuften op weg naar …. tja.. dat is weer een ander verhaal… maar geen nood : in afwachting de fotokes van één van de belangrijkste dagen in ons leven….. klik hier