Ondanks het stralende weer is het voor ons eigenlijk een triestige tijd (snik). Terwijl wij aan het krabben, schrobben, poetsen, installeren, zoeken, herstellen, olieën, verven, kortom ons schip aan het klaarstomen zijn, verdwijnen dagelijks boten rondom ons… Straks staan we hier moederziel alleen (snik). Steeds als we de blauwe olifant horen naderen en de kraanman haar minuscuul laat manoeuvreren boven haar slachtoffer, om enkele tellen later het schip schijnbaar moeiteloos op te nemen, en dan even vlug als ze gekomen is, opnieuw te verdwijnen, blijft een lege plaats achter op onze botenparking. En met die lege plaats ook het verdwijnen van de praatjes en weetjes met de booteigenaren…
Spectaculair om haar dan langs de helling het water in te zien rijden om het schip dan uiteindelijk dobberend achter te laten. En dit steeds onder ruime belangstelling van toeristen of toevallige voorbijgangers. Toch best spannend, zeker voor de schippers van de boten. En wij … wij blijven dan achter. Maar eens zal de dag aanbreken dat Snow Goose er klaar voor is. En hou haar 13 ton dan maar eens tegen !
