Logboek

Are we … impulsive ?? bwah … ..

In our last
article of May 12, 2017, you could read our future plans. I ended up with the
sentence “But keep in mind that we are impulsive and that plans can
change.”

Well well …
they have changed and how!

We have
made two important decisions. Snow Goose is currently in Portimao, Portugal. From
here we had the perfect current to the Canary Islands where we would start crossing
the Atlantic … Now however, we decided to stay in Europe! So, for the time being, we are not going to
the Caribbean and our boat will remain in Portimao for a number of months.

Coming
Monday, October 23, after a stay of about 6 weeks here in Belgium, we travel
back to Portugal with a … camper. We bought a mobilhome! During the dark months,
when Snow Goose is in hibernation, we would like to explore the country inland.
And if we want to return to Belgium in between, we will always have our bed at
hand.

So get ready for new adventures on four wheels

Wij … impulsief ?? bwah …..

In ons laatste artikeltje van 12 mei 2017 kon je onze
toekomstplannen lezen. Ik eindigde met het zinnetje “Maar hou er wel rekening
mee dat wij impulsief zijn en dat plannen kunnen wijzigen ….”

Awel … ze zijn gewijzigd en hoe !

We hebben twee belangrijke beslissingen genomen. Snow Goose
ligt momenteel in Portimao, Portugal. Van hieruit hadden we immers de perfecte
stroom mee naar de Canarische eilanden om dan van daaruit de Atlantische
oversteek te maken…..Hier hebben we echter beslist om in Europa te blijven! We
gaan dus (voorlopig) niet naar de Caraïben en ons bootje blijft een aantal
maanden daar ter plaatse liggen.

Komende maandag 23 oktober, na een verblijf van zo’n 6 weken
hier in België, reizen we terug naar Portugal met een … camper. We hebben ons
namelijk een mobilhome aangeschaft! Tijdens de donkere maanden, als Snow Goose
ergens in winterslaap ligt, zouden we graag het binnenland verkennen. En willen
we tussendoor eens naar België terugkeren, dan hebben we steeds ons bed bij de
hand.

Dus op naar nieuwe avonturen op vier wielen !

Vroem vroem

Een historische dag! Neen,
niet omdat we er nog een kleinkindje bij hebben. Ook niet omdat we onze gouden
bruiloft vieren (bijlange niet). Maar wel om twee redenen.

Ten eerste : Snow Goose verliet
vandaag vijf jaar geleden, op 12 mei 2012, onder massale belangstelling bij prachtig
weer haar thuishaven Blankenberge. Omhelzingen van familie met tranen in de
ogen, schouderklopjes van vrienden die zo hoopten het afscheid te verzachten
(maar daar natuurlijk niet in slaagden), zoenen van zo velen die nog dagenlang
bleven plakken, handengeschud tot we er kramp van kregen, cadeautjes die ons
maanden later nog herinnerden aan haar schenkers (drank uitgezonderd want die
ging zo lang niet mee), wensen die ons voorzichtig ingefluisterd werden
groeiden zeer vlug uit tot gebrul met laatste goede raad, en dan ten slotte
voer Snow Goose hevig stampend op de inkomende golven de haven uit,
feestvlaggen werden opgeborgen, zeilen gehesen, de boeg draaide naar het westen
en… het besef was er plots.

Dit was het dan. We zijn
vertrokken. Een droom werd werkelijkheid!

Vijf jaar zwierven we rond
op de Middellandse Zee. Ons vragen naar onze mooiste herinnering is een
geseling voor ons geheugen want er zijn zoveel onvergetelijke plaatsen en
momenten. Tijdens onze zeiltochten was en blijft de ontmoeting met dolfijnen nog
steeds spectaculair. De sierlijkheid en gratie waarmee deze kunstenaars der zee
voor, onder en naast onze boeg zwemmen blijft verbazen. Alsof ze spelen en
vragen om aangeraakt te worden. Prachtig!

Een greep uit onze mooiste
herinneringen met de grond onder onze voeten:

In Portugal: ons bezoek
aan het sprookjespaleis van Sintra

In Spanje: een dagje skiën
in de Sierra Nevada; ons bezoek aan de driehoek Sevilla, Cordoba, Granada; de
Semana Santa in Malaga en Cartagena

In Frankrijk: het vuurwerk
op quatorze juillet in Marseille

In Italië: onze rondrit in
Toscane en bezoek aan Rome.

In Griekenland: de
ontelbare idyllische ankerbaaien; ons bezoek aan de spectaculair gelegen
kloosters van Meteora; onze doorvaart door het Korintisch kanaal.

In Turkije: onze rondrit
en wandelingen door het adembenemend landschap van Cappadocië en ons
stadsbezoek aan Istanbul.

Tel daarbij de vele nieuwe
vriendschappen met andere Belgen, Nederlanders, Fransen, Engelsen, Duitsers,
Finnen, Zweden, Portugezen, Amerikanen, Canadezen, …

Kortom ons verblijf op
Snow Goose in de Middellandse Zee was prachtig, maar het zeilen op zich viel
niet altijd mee: te veel wind of geen wind, wind uit de verkeerde richting, of
moeilijke zeegang. Misschien moeten we andere oorden opzoeken…

Of misschien ook niet want
het leven is hier zo goedkoop, de stad Cartagena is een mooie bruisende stad
die beschikt over een rijk cultureel leven, de haven van Cartagena is betaalbaar
voor ons budget, de Spaanse administratie is voor ons verwaarloosbaar, vluchten
naar België en dus ons contact met het thuisfront zijn spotgoedkoop en het
klimaat is bijna tropisch te noemen. Zo werden wij geconfronteerd met een
zeilers waarheid : hoe langer ter plaatse, hoe moeilijker het afscheid…

De tweede reden was dus
een moeilijke beslissing: Snow Goose verlaat straks Cartagena en zet de komende
maanden koers naar de Atlantische Oceaan! Het plan is om via Gibraltar en/of
Portugal ofwel rechtstreeks ofwel via mythische namen als Casablanca, Tangers
en Agadir in Marokko naar de Canarische eilanden te zeilen. Eens daar
aangekomen zouden we graag de eilanden al zeilend verkennen om dan later dit
jaar te beslissen wat de volgende stap van onze reis zal worden. Maar hou er
wel rekening mee dat wij impulsief zijn en dat plannen kunnen wijzigen ….

Hasta luego !

Noem het een luxeprobleem, impulsiviteit, een leerschool, twijfel of gewoon
zalige vrijheid.

Een luxeprobleem omdat we inderdaad door onze toch ietwat uitzonderlijke
levensstijl de luxe hebben onze dagindeling zelf in te vullen. En niet alleen
aangaande onze dagelijkse of wekelijkse agenda, maar in ons geval hadden we een
iets groter en belangrijker keuze te maken.

Impulsiviteit omdat het maken van een wereldreis nu eenmaal enige impulsiviteit
vergt. Havens worden ankerbaaien, korte dagtrips worden nachtelijke oversteken,
uitgestippelde zeilroutes worden overnachtingen bij vrienden in een “echt” huis,
ééndagsmarina’s worden vakanties van twee weken…

Je leert niet
alleen jezelf en je partner beter kennen, maar je ontmoet vaak lotgenoten en
luistert naar hun verhalen. En zo ontstaat uiteindelijk een (tussentijdse)
balans. Dus hoop je naar de toekomst toe de juiste keuze te maken. Wij hebben
immers die vrijheid (want daar gaat het tenslotte om bij het zeilen) .

En voor je het goed
en wel beseft zijn we 4,5 jaren verder en sluipt de twijfel als een virus ons
lichaam (en meer het mannelijke lichaam) binnen, om na dagenlang gepieker en
nachten vol discussies, ten slotte uitgeroeid te worden, en tot een verassend
besluit te komen:

Snow Goose en
haar bemanning blijven nog een jaar langer in de Middellandse Zee!

Martinique,
Curaçao en Barbados ruimen de baan voor Cartagena, Spanje. Dus zullen we de
komende winter proberen te overleven op tapas, gazpacho, paella en sangria…

Of zijn al
bovenstaande redenen gewoon excuses en is de echte reden omdat we jullie gewoon
te veel zouden missen?

Hasta luego !

Ps We zijn in Belgie van 19/10 tot 13/11/16…

17 mei 2016 7u : we gooien los. De steigers van Licata
verwijderen zich langzaam van ons bootje. Een houvast waar we 6,5 maanden “gewoond”
hebben. Oude bekenden hebben teruggezien, nieuwe vrienden gemaakt, waar we
aangeschoven hebben aan tal van bbq’s, taarten gebakken, internationale
spelletjes gespeeld hebben, verjaardagen gevierd en een Engelse vrijgezellenavond
meegemaakt hebben, om nog maar te zwijgen van de ontelbare apero’s en etentjes
op onze Snow Goose of op één of andere aangespoelde boot. Kortom “geleefd”.

Zes en een halve maand onderbroken door twee bezoekjes in
België : eentje rond Kerst- en Nieuwjaar, en later een emotioneel verblijf van
een maand met een geboorte, een huwelijk en een jammerlijk overlijden.

Eens terug in Sicilië werd de Snow Goose een weekje op het
droge gezet voor onderhoud (wat gebudgetteerde zeilers als wij uiteraard zelf
doen). En dan … begon het wachten. Wachten op de juiste wind die ons op weg
naar Gibraltar, en de uitgang van de Middellandse Zee, van Sicilië naar
Sardinië zou brengen. Dus lagen we met andere boaters te wachten tot Aeolus
Oostelijke wind wou blazen. Maar… hij weigerde. Dagen aan een stuk blies het
snoeihard uit het Westen. Dagen werden één week, werden twee weken, en
uiteindelijk zagen we een piepklein weervenstertje welke ons tot aan de NW punt
van Sicilië zou brengen. Dit was de dag dat we samen met de Belgisch-Hollandse
catamaran Vasco da Gama het ruime sop kozen.

Enkele dagen later : we liggen in de baai van Favignana, een
prachtig eilandje aan de hoek van Sicilië… te wachten (pfff). Maar geen nood :
het vakantiegevoel is terug.

Tot in Sardinië!

PDF Versie :

’t Is weer van dadde! Ze is er ! SIEN, ons zesde kleinkindje en tweede meisje, werd geboren op 18 maart 2016. Natuurlijk het mooiste meisje van de materniteit en met haar 4kg410gr en 54,5 cm klaar om menig harten te veroveren. Proficiat aan een zéér gelukkige mama Dina, papa Stein, en broere Floris die nu met zijn zusje zal kunnen spelen.

Ons zesde kleinkindje komt er aan, dus wij komen er aan !

Van 8 maart tot 8 april 2016 kan je ons treffen in ons
heerlijk ‘buitenverblijf’ in Oostende.

We crossen rond van hier, naar daar naar ginder, dus wil
je eens afspreken :

sonjanico@snow-goose.be
of ons alom gekende en enige gsm nr. 0472 672594.

Ciao ciao xxx

Sonja en Nico

Huisdiertjes

ZE zeggen dat je alle fruit grondig moet afspoelen. ZE
zeggen dat je geen kartonnen verpakking aan boord mag halen. ZE zeggen dat je
altijd je schoenen moet afdoen vooraleer je aan boord stapt. ZE zeggen zelfs
dat je de etiketten van de blikken moet afweken. Natuurlijk werd dit door ons
grandioos NIET opgevolgd, met vorig jaar als resultaat: Blattodea aan boord! ZE
hadden dus waarschijnlijk wel gelijk J.
We liepen achter de feiten aan en probeerden dan maar te genezen in plaats van
te voorkomen: lokdoosjes neergepoot in
alle mogelijke en onmogelijke hoeken van hun nieuwe territorium en deze stipt
om de drie maanden vervangen. Of het nu de doosjes waren of “iets anders”, feit
is dat we van deze diertjes geen last meer hebben. Dat “iets anders” kan de Apodemus
Sylvaticus geweest zijn. Ook deze snode gast (of gasten) waren op hotel bij
ons. Wij vonden bewijzen van hun invasie tussen de pakken meel, suiker en ander
snoepgoed. Alle hulp was welkom dus huurden we de expertise in van de kat van
de buren. Bloederige taferelen moeten zich die avond afgespeeld hebben, want
toen we na een wandeling terug aan boord kwamen, zagen we een bloedplas aan dek
en een bloedspoor van wel zo’n vijftig meter lang in het bos verdwijnen.
Getuigen hadden gezien hoe onze dappere viervoeter zich als kamikaze met
gestrekte ‘armen’ en ‘benen’ geworpen had op onze verstekeling en
triomfantelijk met de lekkernij tussen haar tanden in het struikgewas verdween.
Opgeruimd staat netjes: geen kakkerlakken meer aan boord, noch muizen!

Beetje techniek

Neem maar van ons aan dat internet onmisbaar is aan
boord. Niet alleen om weerberichten te vergelijken (ja vergelijken want met één
weersite kom je bedrogen uit dus kies je ergens de gulden middenweg tussen een
aantal sites), info over havens uit te zoeken, contact te houden met het
thuisfront, de website te onderhouden, filmpjes ‘down te loaden’, noem maar op
…

Dus hadden we bij vertrek uit Blankenberge eigenhandig
een gloednieuwe wi-fi antenne op het topje van onze mast geplaatst. Drie jaar
later hebben we het onding er terug afgehaald! Neen, niet omdat het slecht
functioneerde, maar voornamelijk op anker zorgde de dikke zwarte kabel in de
mast voor slapeloze nachten. ‘Tsjeng boem’ ‘Tseng boem’ klonk het uren na
elkaar en was van het goede te veel voor onze kapitein (voor mijn vrouwtje
klonk het als muziek ?!?). Ik kan nu eindelijk slapen in plaats van … te
internetten.

Het is ‘afsluiten’ en niet ‘afbreken’

Afsluiters zijn een soort ventielen voorzien van hendels
die geplaatst worden in de boot overal waar water- en andere buizen door de
romp heen gaan. Men moet deze openingen kunnen afsluiten in geval van
problemen. Wij creëerden echter zelf een probleem door de hendel van de afsluiter
van de koeling van de motor dicht te willen draaien, doch het verdomde ding
sloot niet, maar brak gewoon af. Omdat de doorsteek door de huid van de boot
nog perfect in orde leek, was ik niet happig om heel het boeltje te vervangen.
Na zo een jaar te zeilen heb ik dan maar gewoon een tweede (werkende) afsluiter
geplaatst vlak nà de eerste. Hopelijk breekt deze tweede nu ook niet af…

Haast en spoed

Liggen we als bij uitzondering in een haven, dan ligt
Snow Goose met haar boeg met twee lijnen vast aan de ponton en meestal met één
lijn (die men oppikt aan een boeitje) vast aan haar kont. Uitzonderlijk lagen
we die keer vast met twee lijnen achteraan die op hun beurt verbonden waren met
een héél dun lijntje. Door de komst van slecht weer hebben we getwijfeld maar
uiteindelijk besloten om toch rond de middag een aantal mijlen verder een
veiliger haven op te zoeken, dus … gooien we de voorste lijnen los, gooien we
de achterste lijnen los, gooi ik haar in achteruit, maar … vergeet ik
natuurlijk in mijn haast dat ene kleine stomme dunne lijntje, met als gevolg
dat op zo’n drie meter van de kant Snow Goose precies snoeihard op haar remmen
ging staan en wijzelf snoeihard tegen de vlakte gingen. Noch vooruit, noch
achteruit, motor en kleren af, duikbril op, snorkel in en vlug het sop in om onderwater
even te gaan piepen. Wel, ik denk dat een lichte hartaanval zo’n beetje het
dichtst benaderde wat ik toen voelde want dat vervloekte dunne touwtje was
blijven haperen achter het schroef en had beide dikkere bak- en
stuurboordlijnen, die verder verbonden waren met nog een zwaardere lijn, EN nog
verder met een zeg maar ZWARE ketting, als spaghetti doen opdraaien rond de
schroefas. Een bol van gevlochten staal, verweven met duimdikke touwen (ik
schat zo’n halve meter in doorsnede), zouden door sommigen misschien als kunst
aanzien worden, maar door mezelf eerder als “over en uit van onze reis”! Later
beseften we dat we niet naar Scherpenheuvel, Lourdes of Fatima moeten trekken,
maar dat een wonder zo even hier bij ons was geschied: bij ontrafeling van de
onderwaterpuzzel vonden we immers geen verwrongen schroef, geen afgebroken
schroefblad en geen gebogen schroefas! Oh ja, we zijn dan maar blijven liggen
….

Een vreemde ovenschotel

We weten nog steeds niet of het klopt met wat we doen
maar als de weergoden boos zijn stoppen we alle elektronica, en dat is heel
wat, in onze oven. Ooit hebben we immers in de fysicalessen ergens iets
opgevangen van een meneer Faraday die tijdens een onweer met bliksem werd
opgesloten in een kooi (of zoiets), dus onze simpele geesten maakten van die
kooi gewoon een oven. In de late namiddag van die bewuste dag stapte Sonja van
boord om een stadwandeling te maken. Omdat de lucht meer zwart dan blauw zag,
nam ik geen risico en stopte ik gsm’s, laptop, i-pad, i-pod, draagbare vhf,
wifi ontvanger, en nog meer van zo’n toestanden, veilig weg in onze safe,
zijnde onze oven. Het onweer bleef uit, wij bleven droog en veel later dan
verwacht keerden we terug naar ons bootje. Mijn vrouwtje zag het niet zitten om
zo laat nog te koken dus spoedde ik mij naar onze plaatselijke supermarkt om
twee diepvriespizza’s. Sinds het begin van onze wandeling had ik precies het
idee dat ik iets vergeten had… Ik voelde dat het ergens belangrijk was, maar
kon er niet opkomen. Toen ik stond af te rekenen aan de kassa, schoot het me
plots te binnen : ik had Sonja niet verteld dat de oven vol zat …
Diepvriespizza’s hebben een voorverwarmde oven nodig ! Een oven waar binnenin
geen lichtje zit! Een oven die gemakkelijk 220° warm wordt!!! Voel je hem komen?
Toen ik binnengestormd kwam, rook ik … aangebrande laptop, overgoten met een
sausje van… tja, iets elektrisch. Mijn wederhelft had inderdaad de oven
voorverwarmd, niet wetende van haar inhoud, maar ze had onraad en
waarschijnlijk wat anders geroken, en alles dan maar… in de koelkast gestopt J. Een engel waakt
blijkbaar over ons want enkel de laptop heeft nu een … zacht gerimpelde bodem…

Ooit al met de auto achteruit van de oprit gereden
waarbij je het fietsje van zoon of dochter tot containerparkvoer herleidde? Of
dacht je, toen je van jou eigen kat een nieuw model frisbee had gemaakt, dat ze
een nieuwe verkeersdrempel in je straat hadden aangelegd? Of bespeurde je
nattigheid toen je die al jaren scheefstaande brievenbus eindelijk deftig in de
grond had gebetoneerd maar naderhand vaststelde dat ze achterstevoren stond?
Tja … wel zo’n domme dingen komen wij uiteraard niet tegen. Wel andere …

Een “mazoetje”

Onze dieselmotor heeft nu en dan dorst. Om bij te tanken
rijden er in de meeste havens mannetjes rond met kleine tankwagentjes met lange
slangen (de tankwagentjes wel te verstaan). Op eilanden waar we die luxe niet
hebben moeten we soms een calvarietocht ondernemen om ons groene 20 liter
dieselvatje aan één of ander tankstation te vullen. Eens terug op ons scheepje
gieten we deze dan uiteraard leeg in onze dieseltank. Maar we hebben ook
benzine aan boord voor de motor van onze bijboot Flipper. Dit vatje heeft een
feloranje kleur zodat vergissen onmogelijk lijkt. Een acute kleurenblindheid,
een plots hersenfalen of een oververmoeide(?) schipper, we zullen het nooit
weten, zorgde er voor dat ik mezelf plots de dieseltank zag vullen met … jawel benzine!
Miljaar, miljaar!

Het was alsof mijn zesde zintuig na enkele liters het
onheil besefte en mij deed rondzien of niemand die flater had opgemerkt. Minuten
later zat ik, bevend van schrik voor onherstelbaar aangerichte schade, te
googelen naar de consequenties van mijn blunder. Maanden later, vandaag dus,
heb ik de indruk dat de motor nog soepeler draait dan voorheen. Of hoe een blunder
een tip werd!

Aanlengen met water aub.

Zelfde dieseltank, ander eiland, andere dag, andere blunder.

Opnieuw was ik aan het voyageren tussen tankstation en
ons scheepje om de dieseltank te vullen per 20 liter. De verlossing kwam van
mijn buurman die zo’n lilliputter tankwagentje had gevonden om hem twee uur
later van de broodnodige brandstof te voorzien. Bij een straalblauwe hemel
draaide ik de tankdop op de boot halfdicht en sleepte me naar de comfortabele
fauteuils van de dichtstbijzijnde bar om in afwachting van de levering een
beetje te internetten. Het computerscherm verdoezelde blijkbaar de aankomende
zwarte wolkenmassa en de daarin nestelende watervallen van regen. Toen ik twee
uur later opkeek en constateerde dat ikzelf en ons scheepje de regendouche eens
te meer hadden overleefd (mijn eega was in een winkelcentrum waar het
soldenprijzen regende…), slenterde ik niets vermoedend terug naar ons dobberend
huisje. Het was alsof ze bleekwater kiepten over mijn bruingebrande en relaxte
zeilerskop toen ik besefte dat ik de dieseldop maar half had gesloten. Tonnen
regensop waren langs, rond, over en waarschijnlijk in de halfgesloten opening
gestroomd! Miljaar, miljaar!

Voor minuscule waterdruppels hebben we wel een water
scheidingsfilter, maar deze is belachelijk te klein voor apocalyptische
hoeveelheden regenwater. Enfin, sindsdien motoren we op een cocktail van water
en diesel. Of was de dop dan toch net genoeg gesloten … ?

De “plons” van de zwaartekracht

Een “plons” kan veel betekenen. Het kan betekenen dat
mijn zeilmaatje bij 30 graden overboord springt om af te koelen in 29 graden
warm water; het kan duiden op een vliegende vis die zo probeert om zichzelf te
schrappen van de spijskaart van zijn grotere soortgenoot; het kan wijzen op
kamikaze gevogelte die zich ergens vanuit de stratosfeer te pletter laten
vallen in het water, in de hoop een maaltijd te vangen en geen ronddrijvend
stuk hout (Ai!); het kan “Plons” DE kikker zijn… Maar het kan ook, en je raadt
het al, iets veel noodlottiger betekenen : de plons van een bos … sleutels.
Pffft. Neen, niet meer terug te vinden, al zijn we duikers en hebben we twee
dagen lang een Search and Rescue georganiseerd… zonder resultaat. Gesloten dat
fietsslot, gesloten ons antidiefstal-bijboot-motor-slot, gesloten ons
zodiac-ijzerdraad-slot, …en daar gaat het laatste stukje Delvaux
(sleutelhanger) van Sonja. Miljaar, miljaar!

Ja, ja horen we jullie al zeggen, een simpele kurk had de
sleutels wel drijvende gehouden. Weten we intussen natuurlijk wel, maar wat met
de “plons” van roeiriemen die ook overboord gegaan zijn… ?

Eureka!

Dan hadden we een helder moment! We vervingen alle sloten
door cijfersloten. Geen sleutels meer, dus ook geen kans meer op een “plons”.

Op het eerste gezicht een perfecte oplossing, ware het
niet dat er toch minstens twee nadelen aan zijn. Dedju. Komen we ‘s avonds laat
thuis, wat natuurlijk niet zo veel gebeurt J,
dan is het pikdonker en zien we de cijfertjes natuurlijk niet! Wreed ambetant
nietwaar. Dus hangen we er een zaklampje naast die het natuurlijk begeeft net
wanneer je ze nodig hebt. Een tweede groter nadeel is de cijfercode vergeten…
Zo heb ik dagen na elkaar de correcte 4-cijferige combinatie tussen 0001 en
9999 gezocht… Miljaar,
miljaar!

Where
were you when the lights went out in …. ?

Een plezierige tijd. Tijd
om de kerstboom te zetten, pakjes te kopen, gluhwein te drinken en …
kerstlichtjes op te hangen. Sonja had onze kajuit een mooie en gezellige sfeer
gegeven en ter afronding had ze de kerstlichtjes rond om rond opgehangen. Le
moment suprême : stekker in stopcontact, een plof, een steekvlam en … alle
lichten, ik bedoel dan ALLE lichten op alle pontons, kades, winkels en kantoren
in de hele haven gingen uit! Miljaar, miljaar!

Ik : ‘wat heb je nu weer gedaan?’

Zij : ‘niets, niets, gewoon de stekker proberen in te
steken’

Ik : ‘hoe bedoel je ‘proberen’ in te steken?’

Zij : ‘ awel zo van achter ‘t hoekje de stekker op de
tast in die gaatjes proberen te steken’

Ik : ‘da kan toch nie da alles uitvalt. Onze verliesstroomschakelaar
ja, en misschien ook die op onze elektriciteitspaal, maar toch niet de ganse
haven!’

Dat kan dus wel!

Nà enig denkwerk (wat pijn doet en steeds langer duurt)
zag ik de oorzaak : een foutje in de constructie van onze Amerikaanse (of
Duitse) stopcontacten aan boord, want je kan door de stekker scheef te houden
(lees “van achter ‘t hoekje”) stroom steken op de terre (aarding)!

Een half uurtje later zagen we terug het licht maar
bleven onze kerstlichtjes voorlopig uit…

De avond nadien waren wij uitgenodigd op een andere boot
voor een drink, toen de kok vloekend vertelde dat hij de avond voordien een
schotel in de oven had staan, toen plots alle elektriciteit uitviel. Miljaar,
miljaar! Wij zwegen als vermoord ….

Wordt vervolgd met bloopers over huisdiertjes, een zéér speciale
ovenschotel, ‘t is zwart en ‘t zegt “tjeng
boem”, haast en spoed en “waar zou dit voor dienen ?”

Intussen zitten we nà 3 weken België te wachten op onze Ryanair vlucht naar Sicilië.

See you terug in maart !